Οι εκδηλώσεις μνήμης

Οι εκδηλώσεις μνήμης, όπως αυτές που θα γίνουν μέσα στον Μάη, αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ελληνικής προσφυγικής μας συνείδησης. Δεν θα πρέπει να σταματήσουν να γίνονται, γιατί είναι μεγάλο το χρέος μας απέναντι στα θύ­ματα του εγκλήματος της γενοκτονίας, αλλά και γιατί θα πρέπει να διδάσκονται οι νεότερες γενιές από τα κακά του παρελθό­ντος και να μην τα επαναλαμβάνουν.

Χρέος μας, όμως, μεγάλο και η συνέχιση και παραπέρα ανά­πτυξη όλων εκείνων των στοιχείων πολιτισμού, που άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη οι αλησμόνητοι πρόγονοι.

Αλλά για να σημειωθούν πρόοδοι στη συνέχεια, θα πρέπει οι φορείς των Ποντίων να δράσουν ενωμένοι, όχι ευκαιριακά για κάποια εκδήλωση, αλλά με μακροπρόθεσμους στόχους και μονιμότερη προοπτική.

Υπάρχουν τόσα ζητήματα που απαιτούν κοινή δράση, ώστε φαίνεται ανεξήγητο για τον πολύ κόσμο, που οι Πόντιοι δεν προχωρούν σε κοινή πορεία, που θυμούνται την ενότητα στη δράση μόνον μία φορά το χρόνο, ενώ οι κοινές διεκδικήσεις, όπως η αναγνώριση της γενοκτονίας από το ελληνικό κοινοβού­λιο, από την Τουρκία και από τους διεθνείς οργανισμούς, είναι πολυεπίπεδες, επείγουσες και ώριμες πλέον για ικανοποίηση.

Υπογραμμίζεται αυτό, γιατί πολλά έχουν αλλάξει και παγκοσμίως, αλλά και στο εσωτερικό με την εμφάνιση σοβαρών ερευνητών της ιστορίας, που με τις γνώσεις και τα επιχειρήματά τους, προσφέρουν τα όπλα για την επιτυχία των στόχων.

Δεν πρέπει, πλέον, να χαθούν ευκαιρίες που προσφέρονται, πρέπει να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος. Το χρωστάνε οι Πόντιοι ως μνημόσυνο σε εκείνους που εξοντώθηκαν με τόση αγριότητα και στις νεότερες γενιές που θα πρέπει να μάθουν και να διδαχτούν.