Ενας μακρινός Σανταίος στη Βραζιλία...

Χρήστος Μιχαηλίδης

Πριν από λίγους μήνες ο δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Χρήστος Μιχαηλίδης δημοσίευσε στη μόνιμη στήλη που διατηρεί στην έγκριτη εφημερίδα, επιστολή του οφθαλμίατρου από τη Θήβα Λουκά Ανανίκα με θέμα τον Σανταίο οφθαλμίατρο Κωνσταντίνο Λαμπριανίδη, ο οποίος ζει στη Βραζιλία. Οι παλαιότεροι αναγνώστες μας θυμούνται ίσως τον πατέρα του, το Δημήτριο Λαμπριανίδη, ο οποίος διατηρούσε μπακάλικο στη Θεσσαλονίκη, και αργότερα μετανάστευσε στη μακρινή Βραζιλία, απ' όπου βομβάρδιζε τα ποντιακά έντυπα της Θεσσαλονίκης με επιστολές και νοσταλγικά ποιήματα για την πατρίδα του , τη Σάντα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΙΑΝΙΔΗΣ, 61 ετών, Έλληνας γιατρός από τη Βραζιλία. Εκεί, τον φωνάζουν «ου γκρέγκο», που βεβαίως σημαίνει «ο Έλληνας». Τον γνώρισε πριν από περίπου ένα μήνα στο Παγκόσμιο Οφθαλμολογικό Συνέδριο που έγινε στο Sao Paolo (όπου είναι και ο μοναδικός Έλληνας οφθαλμίατρος), ο αναγνώστης της στήλης κ. Λουκάς Ανανίκας, που είναι και αυτός οφθαλμίατρος στη Θήβα, και μας γράφει ο ίδιος για αυτόν τα εξής πολύ συγκινητικά:

«Σ’ ΕΝΑ διάλειμμα το μεσημέρι της πρώτης ημέρας, είδα έναν συνάδελφο με την κονκάρδα της Βραζιλίας καρφιτσωμένη στο μπούστο του να ψάχνει από παρέα σε παρέα και από συντροφιά σε συντροφιά, μήπως και ακούσει κάποια ελληνική λέξη. Βλέπεις δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις μια χούφτα Έλληνες μέσα σε δώδεκα χιλιάδες συνέδρους από όλη την υδρόγειο. Ο κ. Λαμπριανίδης πήγε στη Βραζιλία σε ηλικία 13 ετών και από τότε δεν κατάφερε να ξανάρθει πίσω στην Ελλάδα ούτε για μία φορά. Δεν ξαπόστασε από τις έγνοιες, τις υποχρεώσεις και την προσφυγιά. Ο πατέρας του, ανάπηρος πολέμου, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη πρόσφυγας από τη Σάντα της Τραπεζούντας. Η μάνα του, προσφυγοπούλα κι αυτή, απ’ το Σουχούμι του Καυκάσου.
 Παντρεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη και το 1958 με το μεγάλο κύμα του ξενιτεμού, ζήτησαν την τύχη τους, μετανάστες στη Βραζιλία. Με το τραίνο μέχρι την Τζένοβα κι από κει δεκαοκτώ μέρες ατμοπλοϊκό ταξίδι μέχρι το λιμάνι του Σάντος στη Βραζιλία.

Στην Κουεριτίμπα της Βραζιλίας, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια, τελείωσε το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο. Ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία και σήμερα ζει κι εργάζεται στο Sao Paolo, παντρεμένος με τη Βραζιλιάνα γυναίκα του Κλειώ, πατέρας 3 παιδιών και, εδώ και ένα μήνα, πανευτυχής παππούς. Από την ώρα που γνωριστήκαμε, δεν ξεκόλλησε στιγμή από δίπλα μας. Συνοδός μας, ξεναγός μας και προστάτης μας. Τα ελληνικά του περίφημα και η γνωριμία ανέλπιστη.
 Είχε να μιλήσει ελληνικά από το θάνατο των γονιών του. Τον καλέσαμε στα βραδινά γκαλά της ελληνικής αποστολής και με προθυμία δέχθηκε. Σαν να ένοιωθε πως η θέση του ήταν πιότερο δίπλα στην ελληνική ομάδα παρά στη βραζιλιάνικη. Μας τρέλανε στις ερωτήσεις για την Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο.
 Πως να φανταστείς ότι καταμεσής στην καρδιά της λατινοαμερικανικής ηπείρου χτυπά μια καρδιά γεμάτη Ελλάδα. Ο καλύτερος πρεσβευτής του Ελληνισμού. Μια ψυχή γαλανόλευκη. Όχι απλά Έλληνας, αλλά «ο Έλληνας». Ο Grego. Έτσι τον ξέρουν όλοι στο Sao Paolo.
Την ώρα του αποχωρισμού μας, πρώτη φορά τόσοι οφθαλμίατροι είδαμε δύο δακρυσμένα μάτια με τη θλίψη ζωγραφισμένη μέσα τους να μας αποχαιρετούν. Θα δώσει αλήθεια ο Θεός να ξανανταμωθούμε; Πόσα δακρυσμένα μάτια βλέπουμε καθημερινά στα ιατρεία μας;
Τέτοια μάτια όμως ποτέ ξανά...».

Φλεβάρης 2006