Ο Μαυροξενιτέας

Πώς ' κι τρομάζ'νε τα ραχιά - όντες αναστενάζω ...

Αναστενάζω θλιβερά - και κλαίω από καρδίας

Τα δάκρε μ' γίντανε ποτάμ' και σ'κώνε χαλαρδίας.

 Τα λόγια μ' γίντανε φαρμάκ' - τον κόσμον φαρμακών'νε

 τα μοιρολόγια μ' άψιμον - την πλάσην κατακαίγ'νε.

Τη κόσμη τα πετούμενα - κλαίγν' εγώ 'νταν κλαίω

κλαίγν' τα νερά σο ποταμάκρ' - κλαίγ'ν' σα πεγαδομάτο

 τα δένδρα συντρομόγουνταν - τα φύλλα 'τουν δακρύζ'νε.

Κλαίω λιβών' ο ουρανάν - καρφούνταν κι αφουκρούνταν

το τίνος έν' το κλάψιμον - τίνος μοιρολογία.

Κλαίγ'νε κι εκείνα μετ' εμέν - κλαινίζ'νε και τον Φέγγον.

Πώς 'κι τρομάζ'νε τα ραχιά - όντες αναστενάζω ...

 Ίντιαν εδώκε με ο Θεόν - εγένταν ούλια ξένα,

τ' αύλάς-ι-μ' χορταρίασαν - τ οσπίτςι μ' εχαλάγαν,

τα στράτας-ι-μ' εκόπανε - τα δρόμο μ' όλο βζύγαν.

Πάγω να πάγω 'κ' επορώ - κι αν πάγω πού να πάγω;

Φωλέαν 'κ' έχω ώσπου ζω - Ταφίν αν αποθάνω.

Αοιλοί εμέν' τον άκλερον - τον μαυροξενιτέαν ...