Γέρονος αροθυμίας

Τσοπάνε μ', το γαβάλι σ' - ντο λέει μοιρολοΐας

γιάτι τραγωδεί φλιβερά - τ' έμορφον η λαλία σ';

 Πεγάδα π' ετραγώδ'νετεν - χορταροσκεπαγμένα,

ντ' έπαθετεν και στέκετεν - και είσ'νε πικραμένα;

Κλαίομε ντ' ορφανίαμε - κ' εχάθεν η χαρά 'μουν,

κορτσόπα άλλο 'κ' έρχουνταν - να πίν' ας σα νερά 'μουν.

Πουλία, γιάτι 'κι χαίρουσ'νε - κι άλλο 'κι τραγωδείτεν,

αφήνετεν και φεύετεν - οπίσ' πα 'κι τερείτεν;

Άγρον αέρα εφύσεσεν - αδά άλλο 'κι ζούμε,

πάμε όθεν είν' άνοιξη - όθεν τα δέντρ' ανθούνε.

 Μοθόπωρε, ντο έρχεσαι - σ' εμάς όλα τα χρόνα

 και φυγαδεύ'ς την άνοιξην - και φέρτς τα κρύα χόνια;

 Εγώ κι αν φέρω χειμωγκόν - κι αν φέρω άγρα χόνια

θα έρ'ται ξαν η άνοιξη - θα έρχουνταν τ' αηδόνα,

 θα κελαηδούνε σα βουνά - θα λύονταν τα χόνια.

Παύλος Σ. Σαλβαράς

Απο τον Τετράλοφο Κοζάνης