Κάστρον άπαρτον θα εν για πάντα ο Πόντον!

Πόντε μου, άστρον φωτεινόν 

 κι ελληνικόν Πατρίδα, 

τα δόξας και τα κάλη σου 

τ' εζήλεψεν η χώρα, 

η λύρα' μ ετραγώδεσεν 

και η καρδία' μ εχάρεν!

Πολλά τραγούδε είπε με,  

για τα αρχαία χρόνε, 

για βασιλέαν είπε με 

Ευπάτωρ Μιθριδάτη, 

πως εκυνήγα τη εχθρής

 κι εφύλαεν τον Πόντον

 από κακά και συμφοράς,

 δάκρυα και πολέμους

 και ανέπτυξεν τα γράμματα, 

το εμπόριον και τα τέχνας, 

κι έντον ο Πόντον άτρωτον 

και δοξασμένον κάστρον!

Κι είπενκαι για τον Κομνηνόν  

Αλέξιον τον Μέγαν, 

τον Μανουήλ τον Κομνηνόν

,αλλά και για την Άνναν,

 τ' επήκανε τον Πόντον μουν 

 Ελλήνων προμαχώνα 

και για τ' Ακρίτας Διγενείς,

 τ' εφύλαγαν την χώραν 

α σ' επιθέσεις των εχθρών 

κι α σα καταστροφάς των...

Είπεν και για το μαναστήρ 

τη Κομνηνών το μέγαν, 

την Παναΐαν την Σουμελάν,

 απάν σην Τραπεζούνταν,

που εν για όλτς τη Έλληνες

 η  ζωντανή ελπίδα, 

το καύχημαν το ιερόν 

και η Αγία Σκέπη!...

Κι είπε με και για το τρανόν κακόν 

και την γενοκτονίαν, 

το έντον σην Πατρίδα εμουν

κοντα σο '22

κι αφάντσεν τα αδέρφε μουν

 κι ερήμωσεν την χώραν

 κι έστειλ' εμάς σην προσφυγιάν, 

ση κόσμης την ορφάνιαν...

Η λύρα'μ εν κοκκίμελον

 και το ξαρί'μ μελέαν

 και είδεν και τα δάκρεά'μ

 τ' εγόμωσαν τ' ομάτε'μ

 κι' ευθύς επαρηγόρτσε με

 μ' ανθρώπινον λαλίαν:

"Παιδά'μ τα δάκρε'ς σπόγγιξον 

και ξάει πα άλλο μη κλαις! 

Και μόνον έναν να εξέρτ'ς 

και σο τσιμίδις βάλον: 

Άμα την ιστορίαν μουν

 αξέχαστον κρατούμε

και με τη λύρας τα σκοπούς 

πάντοτε τραγωδούμε,

...Κάστρον σπουδαίον και άπαρτον θα εν για πάντα ο Πόντον!..."

Θωμάς Ακριτίδης, 

Λευκότοπος Σερρών