Κιά κρούμε τα καμπάνας
Παρηγορίαν ας δίγομε
Σε κείν τα μαύρα μάνας
Πεχάσαν ότι είχανε
Άντραν σπίτια παιδία
Το είκος έτονε θαρρώ
Ντεγράφτεν η ιστορία
Ατσάπ κανείς θα ανασπάλ
Εκείνο την χρονία
Οι Πόντιοι ντό έσυραν
Ντέπαθαν τη ζεμία
Τρανόν κακόν και αβάσταχτον
Κιακόμα όλοιν κλαίμε
Γιατί επίκεσα Θεέμ
Ατό μονάχον λέμε
Ο ουρανόν εμαύρινεν
Και ρούζνε γιουλτουρούμια
Κάθομες σήν σκοτία απές
Και βρές με τα κουκούμια
Νικολαϊδης Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου