Ο Καζαντζάκης

Εκείνα τα χρόνια, εγίνουτον πολλά λόγος για τον Καζαντζάκην. Ο Κωνσταντίνον κάπ' έκ'σεν και εράεψεν κ' εύρεν έναν βιβλίον ατ' και εδέβασεν ατο. «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», αέτσ' έγραφτεν απ' έξ'. Πολλά επεγανεύτεν ατο. Υστερ'να κεσ', εράεψεν κ' εύρεν έναν κι άλλο: «Ο Αλέξης Ζορμπάς».
Εσάρεψεν ατον πολλά το γράψιμον του Καζαντζάκη και είχεν ατον άμον θεόν. Πολλά' κ' επήεν και κάπ' έμαθεν, πως η εκκλησία εθέλ'νεν ν' αφορίζ' τον Καζαντζάκην για το έγραφτεν αΐκα πράματα. Ατό πολλά επειρίαξεν τον Κωνσταντίνον. «Θρησκεία», έλεεν, «π' ευλογά τον βασιλέαν και αφορίζ' τον Καζαντζάκην, για τ' εμέν 'κ' έν' θρησκεία». Εχολιάστεν, κ' απ' ετότες, άλλο 'ς σην εγκλεσίαν 'κ' επάτεσεν.
Μίαν ερώτεσεν ατον ο ποπάς τη χωρί', γιατί άλλο 'ς σην εγκλισίαν 'κ' έρ'ται κι ο Κωνσταντίνον εκλώστεν: "Φτου, φτου, φτου, εκολατία πα'! Ήμαρτόν σοι Κύριε", είπεν, κ' έφτυσεν τρία φοράς 'ς σον κόρφον ατ'.
Επ' εκέσ' την Κερεκήν, αμόν ντ' εξέβαν ασ' σην εγκλεσίαν, λέει ο ποπάς την Παρθέναν:
—Αέτσ' κι αέτσ' είπε με ο Κωνσταντίνον εσουν. Γιάμ' εγέν'τον κομμουνιστής;
Η Παρθένα πά', εκλώστεν είπεν ατον: —Ποπά, μη χολιάσκεσαι. Ας λέγομε και του στραβού το δίκαιον. Ψέμαν πά' 'κ' είπε σε. Κι όλια τα κουσούρα, μ' εμάθαμε τη μεσελέν, κι όλια φορτώνομ' ατα 'ς σον κομμουνισμόν. Εσύ, ποπάς είσαι, αΐκα πράματα 'κι' πρέπ' να λες.
Τ' άλλ' την Κερεκήν, ο Κωνσταντίνον έρθεν 'ς σο χωρίον. Η Παρθένα, ενεμείν'νεν ατομ μεσημερί', να έρ'ται τρώγ'νε εντάμαν. Ασ' σου έφααν κι υστερ'να, οντές επέμ'ναν μαναχοί, ερώτεσεν ατον, γιάτι άλλο 'ς σην εγκλεσίαν 'κ' έρται.
 Ο Κωνσταντίνον εγάπανεν ατεν πολλά, κ' επ' εκείνεν τιδέν 'κ' έκρυφτεν. Είπεν ατεν τον λόγον. Αμόν ντο ετελείωσεν, εκλώστεν η Παρθένα λέει ατον:
—Γιοκ, ρίζα μ', γιοκ, 'κ' έν' αέτσ'. Με το επαλαλώθαν οι δεσποτάντ', 'κι θα χάνομε και την πίστ'ν εμούν! 'Κι λέω, έεις δίκαιον. Αμάν, ας εξέρτς ατο. Ας' σο ξύλον, πιρρίφτε πά' γίνεται, σκατίφτυαρον πά' γίνεται. Εσύ, την εγκλεσίαν μη αφήντς. Πασκείμ' ντο θα πας για τσοι ποπάδες και τσοι δεσποτάντς; Η θρησκεία μουν έν' πολλά καλόν.


Κώστας Διαμαντίδης