Η γνωστή, πλέον, στους πολλούς βουλευτίνα της Δημοκρατικής Αριστεράς και κάποιοι άλλοι όμοιοι της συνεχίζουν να προκαλούν τους Έλληνες με τις ανιστόρητες απόψεις τους, προκειμένου να αποκτήσουν δημοσιότητα και να εκλέγονται βουλευτές με ... χίλιες ψήφους! Μετά τον «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης και στα άλλα λιμάνια της αγωνίας του Ελληνισμού της Ανατολής, προσπαθούν να ερμηνέψουν και άλλα ιστορικά γεγονότα, με τον πιο υποκειμενικό τρόπο, ξεχνώντας ή και μη γνωρίζοντας όσα η επιστήμη της ιστορίας διδάσκει.
Για τον λόγο αυτό, τους υπενθυμίζουμε ή τους κάνουμε γνωστά, αν δεν τα γνωρίζουν, μερικά πράγματα, που θα τους βοηθήσουν, ίσως, να σταματήσουν τις προκλήσεις σε βάρος των προσφύγων του 1922-1923, που τους περιφρονούν.
Όπως δίδαξε ο καθηγητής της φιλοσοφικής σχολής στο ΑΠΘ Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, με βάση τα όσα λέει και ο Γάλλος φιλόσοφος Πολ Ρικέρ στο έργο του «Ιστορία» (P. Ricoeur 1913-2005 «Histoire»). «Η αντικειμενικότητα εμφανίστηκε αρχικά ως ο ίδιος ο επιστημονικός σκοπός της ιστορίας, τώρα, όμως, δηλώνει μόνον τη διαφορά ανάμεσα σε μια καλή και σε μια κακή υποκειμενικότητα» και από «λογικός», ο ορισμός της αντικειμενικότητας έγινε «ηθικός». Και παρακάτω αναφέρει ότι «Μπορεί π.χ. να βρίσκονται στον Θουκυδίδη γεγονότα πρώτης τάξης, τα οποία μόλις μετά από εκατό χρόνια θα προσέξουμε» (ο Ελβετός ιστορικός Γιάκομπ Μπούρκχαρντ (1818-1897) στο έργο «Μπετραχτούνγκεν». Και ακόμη ότι «Όπως και κάθε άλλος, έτσι και ο ιστορικός μπορεί να αξιολογήσει κατά τον δικό του τρόπο».
Και ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος (1922-2000) προσθέτει ότι «Ο υποκειμενικός παράγοντας στην ιστορία εξαρτάται από τη δυνατότητα του ιστορικού να επιλέξει και ερμηνεύσει τα γεγονότα. Η επιλογή του, όμως, δεν είναι αυθαίρετη. Ο ιστορικός πρέπει να λάβει υπόψη του όσο περισσότερα γεγονότα είναι δυνατόν, και, μάλιστα, κάθε φύσης... Και εδώ, όμως, έχει σημασία ότι η όλη του ερμηνευτική διαδικασία διεξάγεται ή πρέπει να διεξάγεται από τους κανόνες της ιστορικής μεθόδου που ελαχιστοποιούν την υποκειμενικότητα».
Η «μοντέρνα» ιστοριογράφος ποιους είχε πληροφοριοδότες και πόσο διερεύνησε τις πληροφορίες που πήρε; Πήρε υπόψη της — κάτι εντελώς απαραίτητο — στην έρευνά της τα πορίσματα άλλων ερευνητών, που είδαν το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922) από άλλες πλευρές, ή πώς αυτό εμφανίστηκε στη λογοτεχνία;
Υπάρχουν χιλιάδες ζωντανές μαρτυρίες διαφόρων ειδών. Τις μελέτησε (έστω μερικές) ή τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια;
Πάνος Καϊσίδης
Για τον λόγο αυτό, τους υπενθυμίζουμε ή τους κάνουμε γνωστά, αν δεν τα γνωρίζουν, μερικά πράγματα, που θα τους βοηθήσουν, ίσως, να σταματήσουν τις προκλήσεις σε βάρος των προσφύγων του 1922-1923, που τους περιφρονούν.
Όπως δίδαξε ο καθηγητής της φιλοσοφικής σχολής στο ΑΠΘ Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, με βάση τα όσα λέει και ο Γάλλος φιλόσοφος Πολ Ρικέρ στο έργο του «Ιστορία» (P. Ricoeur 1913-2005 «Histoire»). «Η αντικειμενικότητα εμφανίστηκε αρχικά ως ο ίδιος ο επιστημονικός σκοπός της ιστορίας, τώρα, όμως, δηλώνει μόνον τη διαφορά ανάμεσα σε μια καλή και σε μια κακή υποκειμενικότητα» και από «λογικός», ο ορισμός της αντικειμενικότητας έγινε «ηθικός». Και παρακάτω αναφέρει ότι «Μπορεί π.χ. να βρίσκονται στον Θουκυδίδη γεγονότα πρώτης τάξης, τα οποία μόλις μετά από εκατό χρόνια θα προσέξουμε» (ο Ελβετός ιστορικός Γιάκομπ Μπούρκχαρντ (1818-1897) στο έργο «Μπετραχτούνγκεν». Και ακόμη ότι «Όπως και κάθε άλλος, έτσι και ο ιστορικός μπορεί να αξιολογήσει κατά τον δικό του τρόπο».
Και ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος (1922-2000) προσθέτει ότι «Ο υποκειμενικός παράγοντας στην ιστορία εξαρτάται από τη δυνατότητα του ιστορικού να επιλέξει και ερμηνεύσει τα γεγονότα. Η επιλογή του, όμως, δεν είναι αυθαίρετη. Ο ιστορικός πρέπει να λάβει υπόψη του όσο περισσότερα γεγονότα είναι δυνατόν, και, μάλιστα, κάθε φύσης... Και εδώ, όμως, έχει σημασία ότι η όλη του ερμηνευτική διαδικασία διεξάγεται ή πρέπει να διεξάγεται από τους κανόνες της ιστορικής μεθόδου που ελαχιστοποιούν την υποκειμενικότητα».
Η «μοντέρνα» ιστοριογράφος ποιους είχε πληροφοριοδότες και πόσο διερεύνησε τις πληροφορίες που πήρε; Πήρε υπόψη της — κάτι εντελώς απαραίτητο — στην έρευνά της τα πορίσματα άλλων ερευνητών, που είδαν το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922) από άλλες πλευρές, ή πώς αυτό εμφανίστηκε στη λογοτεχνία;
Υπάρχουν χιλιάδες ζωντανές μαρτυρίες διαφόρων ειδών. Τις μελέτησε (έστω μερικές) ή τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου