ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ (GIRESUN).

Πόλη και λιμάνι στα ΒΑ του Εύξεινου Πόντου, 175 χλμ. δυτικά της Τραπεζούντας. Πή­ρε το όνομα της από τις κερασιές που ευδοκιμούσαν στην περιοχή.

Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν σημαντικός εμπο­ρικός σταθμός. Μετά την άλωση της Σινώπης από τους Οθω­μανούς έγινε η δεύτερη σε σπουδαιότητα πόλη της Αυτο­κρατορίας της Τραπεζούντας. Το 1874 γνώρισε μια πρωτο­φανή καταστροφή, καθώς βρέθηκε στο επίκεντρο της δια­μάχης δυο ντερεμπέηδων.
Κατά τον 19ο αιώνα, αναδείχθηκε σε οικονομικό κέντρο της περιφέρειας, στηριζόμενη, κυρίως, στο εμπόριο και στην καλ­λιέργεια του φουντουκιού. Η Κερασούντα, πόλη με ναυτική παράδοση, διέθετε πλήθος σημαντικών εφοπλιστικών οίκων και λειτουργούσαν σε αυτή παραρτήματα των τραπεζών Οθω­μανική, Αθηνών και Γεωργίου Πισσάνη.

Το καμπαναριό της Μεταμόρφωσης

Ο πληθυσμός της από Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους και άλλων εθνικοτήτων έφθανε τους 35.000 κατοίκους. Οι μισοί, περίπου, από αυ­τούς ήταν Ελληνορθόδοξοι και προέρχονταν ως επί το πλεί­στον από την Αργυρούπολη.
Η Κερασούντα, μέχρι το 1913, ανήκε στη Μητρόπολη Τραπεζούντας και κατόπιν αποτέλε­σε ιδιαίτερη μητρόπολη, η οποία συνενώθηκε με την παλαι­ότερη της Χαλδίας και Χερροιάνων.
Οι Έλληνες αποτελούσαν πάντα την πλειονότητα των κα­τοίκων και κατοικούσαν σε επτά αμιγείς και δύο μεικτές συ­νοικίες, διατηρούσαν δε επτά εκπαιδευτήρια.
Η μεγαλύτε­ρη εκκλησία της πόλης ο Άγιος Νικόλαος βρισκόταν στη συ­νοικία Κόκκαρη. Άλλοι σημαντικοί ναοί ήταν της Μετα­μορφώσεως του Σωτήρος, της Αγίας Τριάδας του Άι-Γιώργη, κ.τ.λ.
Στα 1908 ιδρύθηκε εκεί ο σύλλογος «Οι Αργοναύται». Η αρμενική κοινότητα εξαλείφθηκε στα 1915, ενώ τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων (σφαγές, διώξεις, εκτοπι­σμοί) άρχισαν το 1919.