Σσκύλλ υιέ απόθεν'κεσ' είναι τ' εσά;;

Το μαστορείο και το πεγάδ' σην Σαντά

Έναν χρόνον ο Παμεινώντας ο Γιαννίτζον επουγαλεύτεν ας σην δουλείαν (τούβλα εποίνεν) και ένοιξεν καβενείον. Εκατήβεν εγόρασεν πιοτά και λοής λοής φαϊστικά και εγόμωσεν το καβενείον.
Τα γεννήματα εκείνο το χρό­νον  'κ εγένταν και οι χωρέτ έσαν σο έλεος τη Θεού. Έρχουσαν έπιναν, έτρωγαν έσπαναν, και οντάν εσκούσαν έλεγαν: Τ' έμά είναι, γράψον άτα. Ετελέθαν τα πιοτά τη Παμεινώντα και εκατήβεν επαίρεν άλλα.
Σαμοντό έρθεν ας σην πολιτείαν εσέβαν απέσ κάμποσοι, έφαγαν, έπαν έσπασαν και όνταν εσκώθαν να εβγαίννε, είνας είπεν: Όλια τ’ εμά είναι, γράψον άτα.

Τη Παμεινώντα το κιφάλ εκάπνιξεν και εκούξεν: Σσκύλ παιδία, απόθεν κεσ είναι τ' εσέτερα, εβγάλτεν δότεν τα παράδας, άμον αγούρ, κ' επεκεί πέτεν τ' εμά είναι.