Διστιχα Σαντας

Άμον Σαντέτκον κριάρι

Σην πόρτα σ' πα να σπάουμαι, άμον Σαντέτκον κριάρι,

 ν' επαίν'τς, ν' εβγαίν'τς, να κλαίς και λες, κρίμαν σο παλληκάρι.

Άνοιξον, ρίζα μ', άνοιξον, άνοιξον ας εμπαίνω,

 τσεχέλκον παλληκάρ' είμαι κι ασή σεβτά σ' καμένον.

Η τζάμια σ' κοσκινίεται, ντο κείται απάν' σην ράχια σ', 

 κόψον, ρίζα μ' κρέμψον άτο, μη κοπανίζ' τά πάχυα σ’.

Παντελίκας Σεβαστίδης(Λυράρης της Σάντας)

Πάτ' καί δέβα

Ανάθεμα τ' οσπίτοπο σ' - ν' αηλί εμέν,

την κάμαρην ντο κείσαι - έλα, έλα, πάτ' και δέβα,

 ατού σο τσόλ' και τη κυρού σ' - ν' αηλί εμέν,

 όσον πόσον θα είσαι - έλα, έλα, πάτ' καί δέβα.

Το κορίτσ' δεκα-έξ χρονών, κουΐζ' κυρά κι αφέντα,

 ατέ εμέναν αγαπά, τα νισανόπα φαίνταν.