Χαμένα Πατρίδας...

Ο νούσιμ γυρωκλώσκεται
Σον ΠΟΝΤΟΝ σα πατρίδας
Εκεί απές που εχάσαμε
Ονέρτα και ελπίδας

 Τεμέτερα τα χώματα

 Εβρίουν σ'άλλα σέρεα

Ελέπατα και σπάουμαι

 Με δίστομα μασαίρεα

Σην Τραπεζούντα ας λέγω σας

ο ήλιον θολόν εβγέν

 Επουγαλέφτε ο άχαρος

 Εμάς να αναμέν

Την Κρόμ αν ερωτάσατεν

Που είν τα παληκάρεας

 Οσπίτια ελέπς παντέρημα

 Και απές είναι χορτάρεα

Τα Σούρμενα τεμέτερα

Καμίαν κι κοιμούνταν

Περμένε με υπομονήν

Με μας να ανταμούνταν

Ση Σάντα όλοι εξέρωμε

Ντέγραψεν ιστορία

Ευκλείδης επολέμανε

Με τ' άγρα τα θηρία

Ματσούκαμ και τα παρχάρεας σου

 Τα χιλιοξακουσμένα

Τερείς τερείς και ντό ελέπς

 Χορτάρεα μαρεμένα

Σαμσούντα να λελέβω

 Εσέν πως να νεσπάλω

Οσα χρόνια κιαν εδέβανε

Ασόν  νούν κι βγάλω

Κερασούντα Ορτού Αμάσεια

 Τα ίδια απελπισίας

Ρωμαίικα χαλάσματα

 Και έρημα εκκλησίας

Ω Παναΐα Σουμελά

Εσέν να ποδεδίζω

Κι απές σο ποταμόπο σου

Τον πόνομ να φουρκίζω

 Βασιλης Νικολαΐδης