Και όμως ο εξελληνισθείς αυτός εις Παναγιώτην- Πάντζον εις τον οποίο προσετέθη το κλασσικόν εις -ιδης επίθετον, υπήρξε ένας ισχυρός τύπος που ήλθε και πέρασε ανάμεσα μας πασίγνωστος, ξακουστός και αλησμόνητος.
Μπορούσε στην αγγελία να λεχθεί πως «πέθανε ο Πάντζον ο ψαράς». Αυτό θα έφτανε να το γνωρίσει όλος ο κόσμος και να καταλάβει ποιον απώλεσεν η πατρίς. Αλλά συνηθίζομεν βλέπετε εις τους γάμους και τας βαπτίσεις και τους θανάτους να εξελληνιζόμεθα επί το ευπρεπέστερον, να φορούμε τον αρχαίο μανδύα και την «χαρά» να την πούμε γάμον , και το «εγέννησε κορίτσι» να το απαγγείλωμεν «έτεκε θυγάτριον» και τον Πάντζον, τον ξελαρυγγιστήν εκείνον του δρόμου, να τον πούμε αντί επικήδειου Παναγιώτη.
Εξεμέτρησε λοιπόν το ζην ο Πάντζον. Γράφομε ολίγας γραμμές δι' ένα τύπον που χρόνια τώρα έγινε γνωστός εις όλους μας, που κατέκτησε, που εισεχώρησεν.. Ενθυμείσθε βέβαια, καλοφαγάδες συμπολίται , τα φρε φρε φρέσκα ψάρια». Εις τόνους και ήχους και ξελαρυγγισμούς πολλούς και πολυποίκιλους.
Ανάστημα μέτριον, και φυσιογνωμία, ας είπωμεν, σιτόχρους. Εν καρνάλιον(πλατύ καλάθι) εκ δεξιών και έτερον εξ ευωνύμων. Και μειδίαμα πλούσιων, αιώνιων, αειθαλές. Φωνή τενόρου, διαπεραστική, ξυπνούσα πάντα «κοιμισμένον». Χέρια τεταμένα, και ευλογούντα δεσποτικώς.
Τώρα εδώ, μετ' ολίγον εις το κέντρον της πόλεως, ταυτοχρόνως εις όλα τα εύθυμα κέντρα. Καρδιά πλουσιωτέρα δεν ανεφάνη εις τον εύανδρον τόπον. Έπινε το πρωί, συνήθως το μεσημέρι και τακτικώς το βράδυ. Γνώστης παντός συμπολίτου γενεαλογικώς. Ιδιαίτερος συζητητής με τες κυράτσες.
Προέβλεπεν αθανασίαν και εισεπήδησεν προχθές εις αυτήν. Αιωνία του η μνήμη.
Εξέπιλεν ένας τύπος. Σβήνουν αυτοί. Δεν παραδέχεστε πως η ζωή μας καταντά ολονέν πληκτική;
Χρονογράφημα του Νίκου Καπετανίδη στην «Εποχή» 16-1-1920 , που προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην κοινωνία της Τραπεζούντας!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου