Σο ψαλάφεμαν

Παλαιά, τα κορίτσα, αν είχαν έμορφα ασπροκόκκινα μάγ'λα, έσαν έμορφα. Και ζατίμ, αν έσαν και παχυμένα, ατότε έσαν χιλέμορφα.

Αέτσ' ελογαρίαζαν την εμορφίαν ατότε κιαέτσ' πα εχώριζαν κι εψαλάφαναν νυφάδες κι εγυναίκιζαν τ' αγούρα 'τουν.

 Πασκεί, άμον τ' ατωριζ'νόν, αν είσαι στούδα και πετσίν, είσαι κι άλλο καλλίον. Αν 'κι μετρίουνταν τα στούδα σ', αν 'κι ρούζ'νε έξ' τα γναφία σ', 'δέν πα 'κ' είσαι. Ατότες άμον ντ' έλεπαν είναν λεγνέσαν, εζάρωναν τα μουσία 'τουν, ίλαμ να έταν λεγνά τα μέσα τ'ς.

-Α! έλεγαν, ατέ μέσα 'κ' έχ', πού κεσ' θα κρατεί παιδίν!

Είνας γαρή είχεν είναν θαγατέραν, έναν ξάι κιτριναρία έτον η μάρσα. Απέσ' σο χωρίον 'κ' επόρεσεν ν' αντρίζ'. Κανείς πα σην πόρταν ατουν 'κ' επήεν να ψαλαφά 'τεν. Εφογώθαν κάπ' απομέν' ανάντριστος, εποίκαν έναν προξενείαν.

 Θα έρ'ται ελέπ' ατεν ένας παιδάς ας σο μα­κρά το χωρίον κιάν' εδέχτεν ατεν, θα τελείται η δουλεία, δίν'νε λόγον κι επεκεί σουμαδεύκεται κι αντρίζ'.

Αρ έρθαν ας σα μακρά να ελέπ'νε το κορτσόπον. Ο παιδάς και κάμποσοι στενοί τ' ατουνού, να καλατσεύ'νε, να τερούν πώς έν', πώς 'κ' έν' και αν εδέχκουνταν τ' έναν τ' άλλο, δίν'νε λόγον.

Εκαλοκάτσαν οι μουσαφίρ', γονουσεύ'νε έναν έμορφα λέγ'νε τ' έναν τ' άλλο.

Η μάνα, χρυσόν γεργάν' το κουσούρ' τη θαγατερός ατ'ς, εξέρ' πως 'κι πρέπ' να φανερίζ' ατο. Ενούντσεν άφτω το φουρνίν, στένω την κουτσήν εκειάν', γαβουρεύκεται, κοκκινούν τα μάγ'λα τ'ς και όλον ο πρόσωπος ατ'ς, κι επεκεί φανερίζ' ατεν.

Ατότεσ' εκείν' πα εδέχκουνταν ατεν και ψαλαφούν ατεν σον παιδάν.

Άμον ντ' ενούντσεν αέτσ' πα εποίκεν η γαρή. Απ' ενωρίς έψεν το φουρνίν. Εσέρεψεν τα τσιλίδα εμπροστά σην πόρταν τη φουρνί'.

Εκαλοσώρ'τσεν τ' εριφάντας κι εσέγκεν ατ'ς σην οντάν απέσ'. Έτρεξεν έστεσεν τη θαγα­τέραν ατ'ς σο φουρνίν σα τσιλίδα εμπροστά και είπεν ντο θα έλεεν ατεν.

-Τεμάκ, εστά ατουκειάν' ούς να κοκκινούν καλά τα μάγ'λα σ' κι επεκεί θα κούζω σε να έρχεσαι.

Η μάνα τ'ς έργησεν έναν ξάι ούς να συνορθάζ' και να κεράζ' τ' εριφάντας. Εσταύρωσεν κι έναν δύο λόγια, όπως έπρεπεν.

Το κορίτσ' εστάθεν επεΐ εμπροστά σο φουρνίν, ετέρεσεν η μάνα τ'ς νϊάτ' 'κ' έχ' να κούζ' ατεν κι επεκεί το φουρνίν έξαψεν, ετέρεσεν άλλο 'κι θα ταγιανεύ', επάτεσεν κι ετσάιξεν αναχάπαρα.

-Μάνα, γουζντούμ καλεΐμ; Τεμάκ, μάνα, έξαψα, έρχουμαι;

Εχπαράγαν εριφάντ', εσ'κώθαν τούλα τούλα, έφυ­γαν. Ξάι 'κ' ένοιξαν τ' απάν' το μέρος. Νά ψαλάφεμαν και νά τιδέν. Η μάνα τ'ς πα εντροπάεν, άμαν το στόμαν ατ'ς 'κ' ένοιξεν, τιδέν 'κ' είπεν. Τη κουτσής τ' αχούλ' πα κοντόν έτονε, φαίνεται.

Ανθούλα Πολιτίδου - Λαζαρίδου