Η Κυρεϊλή κι ο Κωνσταντής

Την Κυρεϊλήν προξένευαν κάπου μακρά σα ξένα
σά ξένα τ' ανεγνώριμα μακρά σήν Ρωμανίαν
κ' η μάνα ‘τς ατέν έλεεν σουμά σήν γειτονίαν
Είσαι μικρή και φλίεσαι και πάς μακρά και κλαις
ιν κι ό κύρτς άτς ο χχιλιάκλερον σ' έναν ζεγκίν οσπίτι'
τ’αδέλφια 'τς τά καλάδελφια 'τς σ’ εφτά ραχχί οπίσι
κι ό Κωσταντίνον ο καλόν ο καλοΚωσταντίνον
εκείνεν επροξένεψεν πιδεβαστά σά ξένα.
Ερή κλαίει και φλίεται ογώ μακρά 'κι πάγω
'δελφού χαράν αν γίνεται εμέν τσι στιχαριάζ με;
κι αν αποθάν η μάνα μου εμέν ποίος καλεί με;
Ο Κωσταντίνον άμοσεν σ' άγια και σά Βαγγέλια,
επαίρεν όρκον κι’ άμνυσμαν, λυσιμονήν 'κ έπαίρεν.
Κυρού πίκραν αν γίνεται εγώ έσέν θά φέρω,
'δελφού χαράν άν γίνεται διαλαλετής θ' έβγαίνω,
Κ’ έσέν αν 'κι θά φέρω σε τό χώμαν νά μη τρώει με.
‘Ερθεν ό χρόνος δίσεχτον και μήνας οργισμένα,
ουλ εντάμαν επέθαναν, ούλ εντάμαν έθαψαν.
Κλαίει η μάνα τους εφτά, κλαίει τον Κωσταντίνον
π' επαίρεν όρκον κι όμοσμαν, κ’ επήεν ομνυσμένος.
Ο Κωνσταντίνον ο καλόν άφκά η γης ‘κ έπέμνεν
ατόν η γή ‘κ έδέχτηκεν κι άτόν καπούλ 'κ ευτάει.
Αέρτς δί άτον τ’ άλογον η Παναγιά τήν σέλαν,
ο Ποιητής δί τήν πνοήν, κι ατός λαγκέβ’ και σκούται.
Επήεν κι εταγιανεύτεν ση Κυρεϊλής τήν πόρταν
κι ατέ 'λουζεν τό νήπιον και σό κουνίν εβάλνεν
Ανοιξ' αδελφή ‘μ άνοιξον έρθεν ο Κωσταντίνον
Οπίσ χάρε, οπίσ χάρε εμέναν ‘κι κομπώνεις,
ο αδελφό μ έπέθανεν, ο αδελφό μ έθάφεν.
‘Ανοιξ’ αδελφή ‘μ άνοιξον, ο Κωσταντίνον έρθεν,
χα τό μαντήλ ντ' επλούμιζες σον φέγγον και σήν νύχταν.
Καλώς, καλώς τον αδελφό ‘μ καλώς κι απόθεν έρθες,
και για χαράν αν έρχεσαι χρυσά ας άναλλάζω,
κι άπό λύπης αν έρχεσαι ας εμπαίνω σά μαύρα
Γιά άφς, γιά άφς καλαδελφή άμον ντο είσαι χάϊτε.
Και ντ' έπαθες, ναι αδελφέ ‘μ κ’ έκούφαναν τ' ομμάτια σ;
Τ’ ομμάτια μου εκούφαναν άπό τήν αγρυπνίαν.
Και ντ' έπαθες, ναι αδελφέ, κ’εζζιάγκωσαν τά δόντια σ;
Τά δόντια μου εζζιάγκωσαν ας σήν αναφαΐαν.
Και ντ' έπαθες, ναι αδελφέ και - ν έλλαξεν το χρώμα σ;
Τό χρώμα μου πά έλλαξεν ας σήν αναπλυσίαν.
Ας τρώγομε κι ας πίνομε ας κείμες και κοιμούμες,
ας πλύσκουμες κι αθίσκουμες κι άέτς άς σκούμες πάμε.
Για σους, για σους καλαδελφή σείτ' είμες χάϊτ' ας πάμε,
Εμπρουκέσ πάει τό λείμψανον κι άλλ' αποπίσ ή κόρη.
Για τέρ' αδελφέ ντο λέγνε τ' ουρανού τά πουλόπα;

'Ατά «μικρά και παλαλά κι ξέρν' να κελαηδούνε.
Επήγαν κ’ εταγιανεύταν και σ' Αερί την πόρταν,
δί τον Αέρην τ' άλογον την Παναγιάν την σέλαν,
τον Ποιητήν δι την πνοήν κ' εκείνος εξιπνόϊσεν.
Έλα, μάνα ‘μ για άνοιξον έρθεν ή Κυρεϊλή σου.
Οπίσ χάρε, οπίσ χάρε εμέναν ‘κι κομπώνεις,
η Κυρεϊλή μ αλάλετος κι αμίλετον πουλόπον
-Έλα μάνα για άνοιξον γώ είμ' η Κυρεϊλή σου
χά τά μαλλιά ντ' έχτένιζες καταντικρύ σον φέγγον.