Όταν λέμε η αναγνώριση της γενοκτονίας, πολύ συχνά νομίζουμε ότι ο στόχος μιας αναγνώρισης είναι να πούμε ότι την συγκεκριμένη ημερομηνία έγινε αυτό. Δεν έχει καμία σχέση. Γιατί αυτό να ξέρετε ότι θα λεγόταν επέτειος.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι πολύ πιο σκληρή. Γιατί είναι μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να δείξουμε ότι τότε έγινε ένα έγκλημα, θέλουμε να μην συνεχιστεί το έγκλημα της γενοκτονίας της μνήμης. Τεράστια διαφορά.
Άρα αυτό που θέλουμε είναι να μην μπορεί κάποιος να πει ότι δεν υπήρξε. Όταν το καταλαβαίνετε αυτό, θα δείτε ότι ξαφνικά θα πείτε, τόσο καιρό μου λένε ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι ένας στόχος από μόνος του. Είναι λάθος. Ενώ πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι είναι ένας στόχος από μόνος του.
Δηλαδή, φανταστείτε ότι πετυχαίνουμε μια αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο και λέμε από φέτος όλα τα κράτη του κόσμου αναγνώρισαν ότι την τάδε χρονιά έγινε η γενοκτονία τάδε.
Οι περισσότεροι θα ήταν ευχαριστημένοι και θα σταματούσε ο αγώνας και δεν θα είχαν καταλάβει απολύτως τίποτα. Γιατί ξαφνικά θα είχε γίνει μια επέτειος. Δηλαδή όταν ξαφνικά σε διεθνές επίπεδο αποφασίζουμε ότι την τάδε μέρα θα είναι για παράδειγμα η μέρα του νερού. Την τάδε μέρα θα είναι της εφευρετικότητας. Την τάδε μέρα θα είναι η γενοκτονία των τάδε. Είμαστε ακριβώς στο ίδιο επίπεδο, τίποτα άλλο.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον, όταν έχουμε ανθρώπους που παλεύουν για έναν στόχο και δεν παλεύουν καν για τον σωστό στόχο. Αλλά είναι επίσημα και συνειδητά πεπεισμένοι ότι είναι σωστό. Άμα στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας είχαμε μόνο και μόνο το θέμα της επετείου δεν θα υπήρχε
. Αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι αυτό. Γιατί ότι υπήρξε αυτό το γεγονός είναι ιστορικό, άρα δεν διαπραγματευόμαστε αν υπήρξε ή όχι. Το θέμα είναι γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που να συνεχίζουν να λένε ότι δεν ήταν αυτό. Αυτό είναι που μας απασχολεί. Άρα τώρα αν το σκεφτείτε η διαδικασία διόρθωσης συμπληρώνεται μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας από την απαγόρευση της βαρβαρότητας. Δηλαδή λέω στον άλλο, δεν έχεις δικαίωμα να λες ότι δεν υπάρχω.
Ν. Λυγερός
Η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι πολύ πιο σκληρή. Γιατί είναι μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να δείξουμε ότι τότε έγινε ένα έγκλημα, θέλουμε να μην συνεχιστεί το έγκλημα της γενοκτονίας της μνήμης. Τεράστια διαφορά.
Άρα αυτό που θέλουμε είναι να μην μπορεί κάποιος να πει ότι δεν υπήρξε. Όταν το καταλαβαίνετε αυτό, θα δείτε ότι ξαφνικά θα πείτε, τόσο καιρό μου λένε ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι ένας στόχος από μόνος του. Είναι λάθος. Ενώ πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι είναι ένας στόχος από μόνος του.
Δηλαδή, φανταστείτε ότι πετυχαίνουμε μια αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο και λέμε από φέτος όλα τα κράτη του κόσμου αναγνώρισαν ότι την τάδε χρονιά έγινε η γενοκτονία τάδε.
Οι περισσότεροι θα ήταν ευχαριστημένοι και θα σταματούσε ο αγώνας και δεν θα είχαν καταλάβει απολύτως τίποτα. Γιατί ξαφνικά θα είχε γίνει μια επέτειος. Δηλαδή όταν ξαφνικά σε διεθνές επίπεδο αποφασίζουμε ότι την τάδε μέρα θα είναι για παράδειγμα η μέρα του νερού. Την τάδε μέρα θα είναι της εφευρετικότητας. Την τάδε μέρα θα είναι η γενοκτονία των τάδε. Είμαστε ακριβώς στο ίδιο επίπεδο, τίποτα άλλο.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον, όταν έχουμε ανθρώπους που παλεύουν για έναν στόχο και δεν παλεύουν καν για τον σωστό στόχο. Αλλά είναι επίσημα και συνειδητά πεπεισμένοι ότι είναι σωστό. Άμα στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας είχαμε μόνο και μόνο το θέμα της επετείου δεν θα υπήρχε
. Αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι αυτό. Γιατί ότι υπήρξε αυτό το γεγονός είναι ιστορικό, άρα δεν διαπραγματευόμαστε αν υπήρξε ή όχι. Το θέμα είναι γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που να συνεχίζουν να λένε ότι δεν ήταν αυτό. Αυτό είναι που μας απασχολεί. Άρα τώρα αν το σκεφτείτε η διαδικασία διόρθωσης συμπληρώνεται μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας από την απαγόρευση της βαρβαρότητας. Δηλαδή λέω στον άλλο, δεν έχεις δικαίωμα να λες ότι δεν υπάρχω.
Ν. Λυγερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου