1900-1908: Τίποτε δε διδαχθήκαμε. Μια αινιγματική προσωπικότητα.

Στην περίοδο αυτή στο Βαλκανικό χώρο επικρατεί πραγματικός αναβρασμός. Οι Βούλγαροι διαθέτουν ένα σύγχρονο υπολογίσιμο στρατό και συνεχίζουν την ένοπλη δράση τους στη Μακεδονία. Η Τουρκία αντι­μετωπίζει ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα και συνταράσσεται από επαναστατικά κινήματα των Βουλγάρων, των Αρμενίων, των Σέρβων, των Αλβανών και από το 1904 και των Ελλήνων στη Μακεδονία.

Όλα τα βλέμματα των Μεγάλων είναι στραμμένα στο Μεγάλο αυτό Ασθενή, που λέγεται Οθωμανική Αυτοκρατορία και ενεργούν έντονα ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Ολα δείχνουν πως μια νέα παγκόσμια καταιγίδα θα ξεσπάσει.

Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κέντρα εξουσίας: Το Παλάτι και η Κυ­βέρνηση.

Στις όποιες συγκρούσεις, η ζυγαριά θα κλίνει υπέρ του Παλατιού. Αιτία σχεδόν μόνιμα, η προκλητική φιλογερμανική στάση του διαδόχου και της συζύγου του Σοφίας, η ανάμιξή τους στην πολιτική και η επι­μονή του διαδόχου για προτίμηση σε γερμανικούς εξοπλισμούς, παρά τις εκτελούμενες δοκιμές των οπλικών συστημάτων και παρά τις εισηγήσεις αρμοδίων επιτροπών.

Ο βασιλιάς παρακολουθεί χωρίς να μπορεί να επιβληθεί στο γιο του. Μόνο μέλημά του, πώς θα επιτύχει υπέρ αυτού και των πριγκίπων νέα οικονομικά οφέλη.

 Διάφοροι νόμοι ψηφίζονται, που αφορούν την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, όμως όλο αναβάλλονται. Οι αξιωματικοί πά­ντα όπως περιγράφονται από τους Γάλλους διπλωμάτες:

-       Άπειροι περί τη διοίκηση.

-       Κακομεταχειρίζονται τον στρατιώτη

-       Πιστεύουν ότι ανήκουν σε μια ξεχωριστή κάστα, στην "ελίτ" της κοινωνίας.

Οι στρατιώτες περιγράφονται σχεδόν πανομοιότυπα, όπως πριν 90 ή 70 ή 30 χρόνια:

-       Λίγο ατημέλητοι.

-       Λίγο απείθαρχοι.

Δεν εμπνέονται από τους ηγήτορες τους.

-       Ευφυείς, μαθαίνουν γρήγορα κάθε νέο όπλο ή μηχάνημα.

-Λιτοδίαιτοι.

-       Ανθεκτικοί σε πορείες, κακουχίες, χωρίς γογγυσμούς.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις της ίδιας πάντα Σχολής:

-       Κάμψη και κολακεία προς βασιλική οικογένεια.

-       Δημαγωγία και φαυλότητα.

Αν έλειπε η ιδιωτική πρωτοβουλία, η αντίσταση της εκκλησίας και προπάντων η θυσία του Παύλου Μελά, ίσως θα είχαμε χάσει και τη Μα­κεδονία.

Αναφερθήκαμε σύντομα σε μια μεγάλη περίοδο της ελληνικής ιστο­ρίας, ουσιαστικά από την απελευθέρωση της Ελλάδας μέχρι το 1908, που εξερράγη η επανάσταση των Νεότουρκων, για να αντιληφθεί ο αναγνώ­στης το κλίμα που επικρατούσε πριν, αλλά και το φυτώριο μέσα στο οποίο ανατράφηκαν τα πρόσωπα της εξουσίας (βασιλείς, πολιτικοί) που, παίζοντας πάντα τα επικίνδυνα παιχνίδια τους, ρήμαξαν το λαό και κατά­στρεψαν το Έθνος.

* * *

Πριν προχωρήσουμε πλέον στην ουσία του θέματός μας, που είναι η "Γενοκτονία", κρίνουμε σκόπιμο ν' αναφέρουμε λίγα λόγια για μια προ­σωπικότητα, που έπαιξε περίεργο ρόλο στις εξελίξεις μέχρι και το 1925:

Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1849, στο χωριό Μούχλα της Μικράς Ασίας. Ο προπάππος του φεύγοντας από τις σφαγές της Κωνσταντινούπολης το Πάσχα του 1821 κατέφυγε στην Οδησσό, όπου άλλαξε το όνομα του από Ζαχαρίας σε Ζαχάρωφ. Το νέο λοιπόν βλαστάρι πήρε το όνομα Βασίλειος Ζαχάρωφ (Basile Zaharoff).

Οι γονείς του αργότερα γύρισαν από την Οδησσό και εγκαταστάθη­καν στην παλαιά ελληνική συνοικία Tatavla της Κωνσταντινούπολης. Εκεί μεγάλωσε ο Βασίλειος και μόλις έβγαλε το Γυμνάσιο δούλεψε κοντά σ' ένα θείο του, έμπορο υφασμάτων.

Κάποτε ξεσηκώνοντας όλες τις εισπράξεις κατέφυγε στο Λονδίνο. Εκεί τον κυνήγησαν και τον έκλεισαν στη φυλακή. Στη δίκη παρουσίασε ένα έγγραφο συμφωνητικό του θείου του και αφέθηκε ελεύθερος.

Ήρθε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τον πολιτευτή Σκουλούδη, που ήταν κι' αυτός από την Κωνσταντινούπολη και έτσι συνδέθηκε με την υψηλή Αθηναϊκή Κοινωνία. Όμως οι ψίθυροι γύρω από το όνομα του τον ανάγκασαν να φύγει και πάλι στο Λονδίνο.

Ένας Αθηναίος δημοσιογράφος, που τον ζήλευε, γιατί κάποτε γοήτευσε την αρραβωνιαστικιά του, έγραψε ότι δήθεν ο Ζαχάρωφ πήγε να κλέψει και σκοτώθηκε από ένα φύλακα.

Ο Σκουλούδης ανησύχησε και διέταξε εκταφή του πτώματος, που διαπιστώθηκε ότι ανήκε σ' έναν Αγγλο.

Ο Ζαχάρωφ άρπαξε την ευκαιρία και γύρισε στην Αθήνα.

Ένας φίλος του Σκουλούδη, ο Σουηδός λοχαγός που αντιπροσωπεύει στην Αθήνα τον αγγλικό οίκο όπλων Norclenfeldt, επιστρέφει στην Αγγλία και ζητά από το Σκουλούδη να του βρει έναν κατάλληλο Έλληνα αντικαταστάτη.

Έτσι ανοίγει ο δρόμος στο Ζαχάρωφ. Αναμειγνύεται σ' όλες τις πω­λήσεις όπλων στον κόσμο. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Πετρούπολη, παντού έχει φίλους βασιλείς και πρωθυπουργούς.

Μεσολαβεί στο γάμο του Βενιζέλου, του οποίου γίνεται φίλος.

Με τον υπουργό εξοπλισμών της Αγγλίας και μετέπειτα πρωθυ­πουργό Lloyd George γίνεται στενός φίλος.

Όμως αργότερα θα αναφερθούμε πάλι στην προσωπικότητα του Ba­sile Zaharoff.


Απόσπασμα απο το βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη : "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΞΕΡΙΖΩΣΑΜΕ"