Ύπνος απόψ’ ’κ’επέρεμε, απάν’ ομμάτα ’κ’έγκα,
όλεν την νύχταν έγραφτα και ’ς σή Σαντά ευρίουμ.
Το μίαν γράφτω και γελώ, το μίαν γράφτω - κλαίω.
Σύναυγα, όνταν θα εβγαίν' ο ζωοδότες Ήλεν,
'ς σόν Ουρανόν που λάσκεται, ελέπ’ τον Κόσμον όλεν,
θα ρούζω, θα παρακαλώ, θα δίγ’ άτον το γράμμαν.
«Ήλε μ ’», θα λέγω, «όνταν δαβαίντς απαγκέσ’, ας ση Σάνταν,
ολιγόπον χαμέλυνον και σύρον το γραμμόπον,
’ς σ’ορφανιγμένα τη Σαντάς, τα έρημα ταφία,
’ς σά μακρά που επέμ’νανε, ρίζαν χωρίς κλαδία.
Να παίρ’ν ατο αποθαμέν’, να παίρ’νε, να δεβάζ’νε
το γράμμαν, λόγια τρυφερά πονετικά μενεί άτ’ς.
Να μη πικρομοιρολογούν, να μη βαρυκαρδεύκουν.
Οι Σαντέτ’, τα κλαδία ’τουν, καμμίαν ’κι ανασπάλλ ’ν άτ’ς.
Κάθαν Σταυρίτα έντεκα, Μνημόσυνον ευτάγ’ν άτ’ς,
’ς σην Παναΐαν Σουμελά, ’ς σο νέον το θρονίν Άτ’ς
και λέγ’ν και κλαίγ’ν για τ’ εκεινούς, τοι μαναχούς, τοι μαύρους.
Ποίος εκεί θα αφτ’ κερίν, ποίος θα ’φτάει κανόναν;
Κλαίγ’ν και τα γυναικόπαιδα ’ς σ’ εξορίας π’ εχάθαν,
’ς σο έρημον το Ερζερούμ’, ’ς σα στράτας που ετάφαν.
«Πάππον προς Πάππον» οι Σαντέτ’ ολουνούς μνημονεύ’νε!
Ν’ ακούγ’ν άτο αποθαμέν’, τα χλοερά δεντρόπα,
τη παρχαρί’ τα κατενά τρεχούμενα νερόπα,
τ’ ορμάνια τα απόμακρα, τα βαθέα τ’ ορμία.
Ν’ ακούγ’ν άτο και τη Σαντά ς τα ψηλά τα ραχία».
Ν’ ακούγ’ν άτο, να χαίρουνταν, να παίρ ’νε παρ’γορίαν!
Απόψε δεν κοιμήθηκα και δεν έκλεισα μάτι,
όλη τη νύχτα έγραφα και στη Σαντά βρισκόμουν.
Απ’ τη μια γράφω και γελώ κι από την άλλη κλαίω.
Με την αυγούλα σαν θα βγει ο Ζωοδότης Ήλιος,
στον Ουρανό που τριγυρνά, βλέπει τον Κόσμο όλο,
θα πέσω παρακαλετά, το γράμμα θα του δώσω.
- Ήλιε, θα πω, όταν περνάς πάνω από τη Σάντα,
κάπως λίγο χαμήλωσε, ρίξε το γράμμα κάτω,
στα Μνήματα τα έρημα, τα ορφανά της Σάντας,
μακριά που μείνανε, ρίζα χωρίς κλαδάκια.
Να το πάρουνε οι Νεκροί, να πάρουν να διαβάσουν,
το γράμμα λόγια τρυφερά, πονετικά μηνάει.
Να μη πικρομοιρολογούν, βαριά καρδιά μην έχουν,
οι Σανταίοι τα κλαδάκια τους, ποτέ δεν τους ξεχνάνε.
Κάθε Σεπτέμβρη έντεκα, Μνημόσυνο τους κάνουν,
στην Παναγία Σουμελά, στο νέο Της το Θρόνο
και λεν και κλαίν’ για εκείνους, τους άτυχους τους μόνους.
Ποιος θα ανάψει εκεί κερί, ποιος κόλλυβα θα κάνει;
Κλαίν’ για τα γυναικόπαιδα, που εξόριστα χαθήκαν
στο έρημο το Ερζερούμ, στους δρόμους που ταφήκαν.
«Πάππου προς Πάππον» οι Σανταίοι, όλους τους μνημονεύουν!
Να το ακούσουν οι Νεκροί, τα πράσινα δεντράκια,
της εξοχής τα γάργαρα, κρυστάλλινα νεράκια,
τα δάση τα απόμακρα και τα βαθιά φαράγγια.
Να τ’ ακούσουν και τα βουνά, τα ψηλά της Σάντας
Να τ’ ακούσουν να χαίρονται, παρηγοριά να παίρνουν!
Ποπη Τσακμακιδου-Κωτιδου
Φιλολογος-Συγγραφεας
όλεν την νύχταν έγραφτα και ’ς σή Σαντά ευρίουμ.
Το μίαν γράφτω και γελώ, το μίαν γράφτω - κλαίω.
Σύναυγα, όνταν θα εβγαίν' ο ζωοδότες Ήλεν,
'ς σόν Ουρανόν που λάσκεται, ελέπ’ τον Κόσμον όλεν,
θα ρούζω, θα παρακαλώ, θα δίγ’ άτον το γράμμαν.
«Ήλε μ ’», θα λέγω, «όνταν δαβαίντς απαγκέσ’, ας ση Σάνταν,
ολιγόπον χαμέλυνον και σύρον το γραμμόπον,
’ς σ’ορφανιγμένα τη Σαντάς, τα έρημα ταφία,
’ς σά μακρά που επέμ’νανε, ρίζαν χωρίς κλαδία.
Να παίρ’ν ατο αποθαμέν’, να παίρ’νε, να δεβάζ’νε
το γράμμαν, λόγια τρυφερά πονετικά μενεί άτ’ς.
Να μη πικρομοιρολογούν, να μη βαρυκαρδεύκουν.
Οι Σαντέτ’, τα κλαδία ’τουν, καμμίαν ’κι ανασπάλλ ’ν άτ’ς.
Κάθαν Σταυρίτα έντεκα, Μνημόσυνον ευτάγ’ν άτ’ς,
’ς σην Παναΐαν Σουμελά, ’ς σο νέον το θρονίν Άτ’ς
και λέγ’ν και κλαίγ’ν για τ’ εκεινούς, τοι μαναχούς, τοι μαύρους.
Ποίος εκεί θα αφτ’ κερίν, ποίος θα ’φτάει κανόναν;
Κλαίγ’ν και τα γυναικόπαιδα ’ς σ’ εξορίας π’ εχάθαν,
’ς σο έρημον το Ερζερούμ’, ’ς σα στράτας που ετάφαν.
«Πάππον προς Πάππον» οι Σαντέτ’ ολουνούς μνημονεύ’νε!
Ν’ ακούγ’ν άτο αποθαμέν’, τα χλοερά δεντρόπα,
τη παρχαρί’ τα κατενά τρεχούμενα νερόπα,
τ’ ορμάνια τα απόμακρα, τα βαθέα τ’ ορμία.
Ν’ ακούγ’ν άτο και τη Σαντά ς τα ψηλά τα ραχία».
Ν’ ακούγ’ν άτο, να χαίρουνταν, να παίρ ’νε παρ’γορίαν!
Απόψε δεν κοιμήθηκα και δεν έκλεισα μάτι,
όλη τη νύχτα έγραφα και στη Σαντά βρισκόμουν.
Απ’ τη μια γράφω και γελώ κι από την άλλη κλαίω.
Με την αυγούλα σαν θα βγει ο Ζωοδότης Ήλιος,
στον Ουρανό που τριγυρνά, βλέπει τον Κόσμο όλο,
θα πέσω παρακαλετά, το γράμμα θα του δώσω.
- Ήλιε, θα πω, όταν περνάς πάνω από τη Σάντα,
κάπως λίγο χαμήλωσε, ρίξε το γράμμα κάτω,
στα Μνήματα τα έρημα, τα ορφανά της Σάντας,
μακριά που μείνανε, ρίζα χωρίς κλαδάκια.
Να το πάρουνε οι Νεκροί, να πάρουν να διαβάσουν,
το γράμμα λόγια τρυφερά, πονετικά μηνάει.
Να μη πικρομοιρολογούν, βαριά καρδιά μην έχουν,
οι Σανταίοι τα κλαδάκια τους, ποτέ δεν τους ξεχνάνε.
Κάθε Σεπτέμβρη έντεκα, Μνημόσυνο τους κάνουν,
στην Παναγία Σουμελά, στο νέο Της το Θρόνο
και λεν και κλαίν’ για εκείνους, τους άτυχους τους μόνους.
Ποιος θα ανάψει εκεί κερί, ποιος κόλλυβα θα κάνει;
Κλαίν’ για τα γυναικόπαιδα, που εξόριστα χαθήκαν
στο έρημο το Ερζερούμ, στους δρόμους που ταφήκαν.
«Πάππου προς Πάππον» οι Σανταίοι, όλους τους μνημονεύουν!
Να το ακούσουν οι Νεκροί, τα πράσινα δεντράκια,
της εξοχής τα γάργαρα, κρυστάλλινα νεράκια,
τα δάση τα απόμακρα και τα βαθιά φαράγγια.
Να τ’ ακούσουν και τα βουνά, τα ψηλά της Σάντας
Να τ’ ακούσουν να χαίρονται, παρηγοριά να παίρνουν!
Ποπη Τσακμακιδου-Κωτιδου
Φιλολογος-Συγγραφεας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου