Έναν καλοκαίρι ημέραν σή Σαντάς σ' Ισχανάντων την μαχαλάν σίτα εκάθουμες ’ς σο καφενείον, εσκώθαμε κάμποσοι νομάτ’ να φτάμε περίπατον σα κρεπέγαδα κι’ αν’. Σον δρόμον εκεί που έλεγαμε για την ζήσ’ και τ’ εφτωχού τα βάσανα, εντάμωσαμε τον Παρμακσούζ τον Απόστολον.
Σ’ σήν παρέαν έμουν ετον ενας σύντροφος παχύς και χοντρός με τρανόν κοιλίαν άμον βαρελόπον' έτον, κάμποσον πλούσιος. «Σταθέστεν είπεν ας ερωτούμε τον Παρμακσούζ, ας τερούμε ντο λέει κ’ εκείνος». Εκλώστεν σ’ σόν Παρμακσούζ μερέαν και ερώτεσεν άτον: «Τάη Απόστολε, ντο λες κ’ εσύ; ντό διαφοράν έχ’ ο πλούσιον άσ’ σόν εφτωχόν ; »
Χα πλούσιος, χα εφτωχός’ έναν ημέραν σ’ εναν φοσσίν εμπαίν’νε ολ' είπεν ο Παρμακσούης.
΄Ωσπου ζούμε , ντό διαφοράν έχομε;
Άκ'σον , άς λέγω σε, ξάν είπεν ο Παρμακσούης..
Ένας χωρέτες είχεν εναν γαϊδίρ’ κ’ ένα αιγιδόπον. Κάθαν πουρνόν εδέβαζεν άτα σο βουνόν κι’ αν να βόσκουνταν κι ’ από βραδής έρχουσαν σ’ οσπίτ’, Ο γάϊδαρον επέγνεν ομάλα ομάλα, ερούζ'νεν απέσ’σήν χλοήν, έτρωεν, εγόμονεν την κοιλίαν άτ' και πάντα έστεκεν παχεμένος άμον μουχτερός. Τ' αιγιδόπον, άμον παλαλόν, ετρεχεν σα καρκατσόνα, ετσαντσάρευεν σα δέντρα κι’ αν, έτρωγεν παλαλά φύλλα, έγλυφεν ξερά κλαδία και πάντα ετον ζαπούν’κον. Εσέβες απ’ εσ’;
-Εγώ τηδέν κ’ εγροίκ’σα απ’ ατό ντο είπες.
-Μέτα! ο φτωχόν ομοιάζ’ το παλαλόν τ’ αιγιδόπον και το παχύν το γαϊδίρν’ έν ο πλούσιον.
Γεώργιος Χιαλής
 |
| Σαντάς χωρία |
Σ’ σήν παρέαν έμουν ετον ενας σύντροφος παχύς και χοντρός με τρανόν κοιλίαν άμον βαρελόπον' έτον, κάμποσον πλούσιος. «Σταθέστεν είπεν ας ερωτούμε τον Παρμακσούζ, ας τερούμε ντο λέει κ’ εκείνος». Εκλώστεν σ’ σόν Παρμακσούζ μερέαν και ερώτεσεν άτον: «Τάη Απόστολε, ντο λες κ’ εσύ; ντό διαφοράν έχ’ ο πλούσιον άσ’ σόν εφτωχόν ; »
Χα πλούσιος, χα εφτωχός’ έναν ημέραν σ’ εναν φοσσίν εμπαίν’νε ολ' είπεν ο Παρμακσούης.
΄Ωσπου ζούμε , ντό διαφοράν έχομε;
Άκ'σον , άς λέγω σε, ξάν είπεν ο Παρμακσούης..
Ένας χωρέτες είχεν εναν γαϊδίρ’ κ’ ένα αιγιδόπον. Κάθαν πουρνόν εδέβαζεν άτα σο βουνόν κι’ αν να βόσκουνταν κι ’ από βραδής έρχουσαν σ’ οσπίτ’, Ο γάϊδαρον επέγνεν ομάλα ομάλα, ερούζ'νεν απέσ’σήν χλοήν, έτρωεν, εγόμονεν την κοιλίαν άτ' και πάντα έστεκεν παχεμένος άμον μουχτερός. Τ' αιγιδόπον, άμον παλαλόν, ετρεχεν σα καρκατσόνα, ετσαντσάρευεν σα δέντρα κι’ αν, έτρωγεν παλαλά φύλλα, έγλυφεν ξερά κλαδία και πάντα ετον ζαπούν’κον. Εσέβες απ’ εσ’;
-Εγώ τηδέν κ’ εγροίκ’σα απ’ ατό ντο είπες.
-Μέτα! ο φτωχόν ομοιάζ’ το παλαλόν τ’ αιγιδόπον και το παχύν το γαϊδίρν’ έν ο πλούσιον.
Γεώργιος Χιαλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου