Δεν πάω στο γραφείο, παρά μερικές μέρες. Η δουλειά λιγοστεύει κι έτσι ενόσω ζω σκέφτομαι. Σκέφτομαι αφηρημένα, λόγω και του μεγάλου περιορισμού της επαγγελματικής μου ενασχόλησης στα δικαστήρια, με δικογραφίες, με τηλεφωνήματα, και έτσι μόνον σκέφτομαι. Σκέφτομαι ακόμη και τις νύχτες και σε βάρος του λιγοστού πάντα — από φοιτητής — ύπνου μου.
Και όπως λένε οι Πόντιοι «νουνίζω (σκέφτομαι) ξαν’ νουνίζω και πάει να τσακούται (να σπάσει) το τσιμίδ’-ι-μ’ (το μυαλό μου). Ντό (τι) νουνίζω; Σον νου μ’ όλα γυροκλώσκουνταν (στο μυαλό μου, όλα στριφογυρίζουν.
Μόνον σκέφτομαι και λίγο γράφω. Τα πάντα σκέφτομαι, όχι μόνον την προσωπική, οικογενειακή μου καθημερινότητα, τους μικροκαβγάδες με τη Μαίρη, τις διαφωνίες με τα παιδιά, αλλά, κυρίως τα γενικά, τα ελληνικά (πολύ τελευταία), αλλά και τα παγκόσμια προβλήματα. Ντο να ευτάω;» (Τι να κάνω;) Αφού δεν έχω τη χαρά να ταξιδεύω. «Νουνίζω. Αλλέως θα παλαλούμαι» (αλλιώς θα τρελαθώ).
Διαλογιζόμeνος αφηρημένα, με σκέψεις επάλληλες, αναφερόμενος και εκτιμώντας διαφορετικές, ακόμη και αντιφατικές θέσεις και απόψεις, καταλήγω σε απογοητευτικά συμπεράσματα.
Μήπως «επαλαλώθα!» (μήπως τρελάθηκα!)
Πώς ο άνθρωπος, το μόνο «λογικό ον» του πλανήτη, αδυνατεί να βρει λύσεις στα προβλήματα της συμβίωσής του, τα κοινωνικά του θέματα και κυρίως πώς να χαρεί τα αγαθά της φύσης, της δουλειάς του, του πνευματικού και του τεχνικού πολιτισμού, «αλλ’ ευτάει ατόσα ζαντίας» (αλλά κάνει τόσες χαζομάρες) κάνοντας άδικη, άσχημη, κακόμορφη τη ζωή και την κοινωνία, γι’ αυτόν και τα παιδιά του! Γιατί τόση κακότητα και τόσες αδικίες; «ατόσα ζαντίας» (τόσες χαζομάρες;).
Γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, καταστρέφοντας τον πλούτο της πλάσης, της πανέμορφης φύσης, τις δικές τους θαυμαστές δημιουργίες και μαζί σφαγιάζοντας αδίστακτα εκατομμύρια, με πρόθεση ή από αμέλεια, ακόμη και αθώα γυναικόπαιδα και νήπια στις «παράπλευρες», αλλά αναμενόμενες απώλειες; Η ανθρώπινη λογική ατονεί και η ανθρωπότητα αυτοκτονεί. Γιατί;
Η απάντηση; Ηχηρή, ξερή, φωναχτή. Το συμφέρον «τ’ εμόν» (το δικό μου), το ιδιωτικό και κρατικό συμφέρον ήταν ο αιώνιος εχθρός του εξανθρωπισμού, του πολιτισμού. Ο πρώτος στόχος και ο θεμέλιος λίθος της κάθε εξουσίας, ατομικής ή κρατικής, είναι η διεύρυνση της κυριαρχίας, της εξουσίας, η απόκτηση πλούτου. "Τ’ εμόν" το δικό μου. "Τ’ εμέτερα". Τα δικά μας. Κατά τον Άγγλο πολιτικό Χένρι Πάλμερστον, «δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς, ούτε αιώνιους φίλους, μόνον τα συμφέροντά μας είναι αιώνια».
Η ανθρώπινη «λογική», η παιδεία, ο πολιτισμός δεν πέτυχαν την υπέρβαση , να νικήσουν, να σμικρύνουν, να στρογγυλέψουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, την ιδιοτέλεια, την επιθυμία για τον αμύθητο, τον ανεξέλεγκτο πλούτο. Ακόμη, δεν απέτρεψαν αιματηρούς φρικιαστικούς, κατακτητικούς, θρησκευτικούς, αποικιοκρατικούς και, σήμερα, οικονομικούς πολέμους των πολυεθνικών εταιριών, με πικρό καρπό τις οικονομικέ; κρίσεις και τις συγκρούσεις, για την απόκτηση περιουσίας.
Ακόμη και σήμερα σφάζονται γείτονες για τη θέση του φράκτη τους, λαοί γειτονικοί για τα σύνορά τους, όπως ανά τους αιώνες π.χ. οι φυλές για την ιδιοκτησία μιας πηγής νερού, τα όρια του χωραφιού, τη βοσκήσιμη ή καλλιεργήσιμη γη. Κανένας θεός, μέχρι σήμερα, δεν κατόρθωσε να τους γλιτώσει από τα κακά της ιδιοκτησίας.
Η αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη, ως προς την ιδιοκτησία, υπήρξε λογική, με τον γενάρχη της ελληνικής φιλοσοφίας, τον Θαλή τον Μιλήσιο, έναν από τους επτά σοφούς, αλλά και τον Πλάτωνα και τον Φαλέα τον Χαλκηδόνιο (φιλόσοφος και νομοθέτης του 5ου αιώνα π.Χ. Θεωρήθηκε ο πρώτος σοσιαλιστής), που δέχονταν την κοινοκτημοσύνη.
Ο Αριστοτέλης γράφει στα Πολιτικά (Β, VI 126a) «δειν ίσας είναι τας κτήσεις των πολιτών» (θα πρέπει οι πολίτες να έχουν ισόποσες ιδιοκτησίες). Ο Αριστοτέλης, στα έργα του, με την πολυδιάστατη σκέψη του, αναλύει τη διαχείριση της ιδιοκτησίας, λόγω της σοβαρότητάς της, στα διάφορα πολιτικά συστήματα.
Στην εποχή μας, ας μην ξεχνούμε τι λέει ο αναρχικός Προυντόν (Πιέρ- Ζοζέφ Proydhon, 1809-1865, Γάλλος φιλόσοφος και πολιτικός): «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και ο Κώστας Αξελός (Κώστας Αξελός, 1924-2010, Έλληνας στοχαστής που ζούσε στη Γαλλία) προσθέτει ότι η ιδιοκτησία είναι «το μεγαλύτερο δεινό της ανθρωπότητας. Συμπληρώνω: Αυτή, όμως είναι η μεγάλη ιδιοκτησία, που συσσωρεύεται με σκληρότητα και αδικία από τον ιδρώτα άλλων. Η εργατικότητα πρέπει να επιβραβεύεται με την μικροϊδιοκτησία, την ανταμοιβή, την ανάλογη με την ικανότητα και εργατικότητα. Αυτό βοηθά την πρόοδο.
Ανά τους αιώνες κίνητρο στην πρωτόγονη ανθρώπινη κοινωνία ήταν το αίσθημα της επιβίωσης και μετά, στην οργανωμένη πια ανθρώπινη κοινωνία, κίνητρο ήταν πάντα το συμφέρον, ατομικό, ομαδικό, φυλής, κράτους, με ισχυρότερο το ιδιωτικό, ατομικό.
Στην εξελικτική πορεία των κοινωνικών καθεστώτων — δουλοκτητικό, φεουδαρχικό, θρησκευτικές αιρέσεις, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, αυτοκρατορίες, κομμουνισμός — οι κρατούσες εξουσίες προκαλούσαν για την κατίσχυση τους αιματηρούς πολέμους.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν αποτελεί φυσικό νόμο το «πόλεμος πατήρ πάντων» του Ηράκλειτου, αλλά κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες επιζήμιες επιπτώσεις στη φύση και τον πολιτισμό των ανθρώπων. Κίνητρο του πολέμου η απόκτηση εξουσίας, για να ασκείται κυριαρχία προς το συμφέρον του δυνατού.
Η περιορισμένη νόμιμη, οργανωμένη κρατική βία είναι, βέβαια, αναγκαία (αστυνομία, ένοπλες δυνάμεις) για την περιφρούρηση της κοινωνικής ειρήνης και των συνόρων της χώρας. Η εκτροπή, κατάχρηση, όμως, της βίας είναι χαρακτηριστικό των κρατικών εξουσιών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, που οδηγεί στο εσωτερικό της χώρας σε διαταραχές της κοινωνικής ζωής σε εθνικό δε επίπεδο καταλήγει σε πολέμους.
Η αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με ψευδείς, όπως γρήγορα διεθνώς αποδείχθηκαν, αιτιολογίες για ατομικά όπλα μαζικής καταστροφής, χημικά, στο Ιράκ, και η χρηματοδότηση της Αλ Κάιντα, στο Αφγανιστάν, οδήγησαν στην εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και την καταστροφή των πολιτισμών των χωρών αυτών. Γεγονότα που ούτε στα ψιλά γράμματα των μέσων ενημέρωσης δεν περνούν, γιατί ελέγχονται και αυτά κατά κανόνα από την υπερδύναμη της Αμερικής και γρήγορα ξεχνιούνται διεθνώς.
Αιτία του πολέμου η επιδίωξη στρατιωτικού ελέγχου και η εξασφάλιση κρατικών και ιδιωτικών εταιρικών συμφερόντων κυρίως της Αμερικής, αλλά και γενικότερα της Δύσης, στην πετρελαιοπαραγωγική περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στοχεύουν στην αύξηση του πλούτου αυτών που έχουν τις εταιρίες πετρελαίου, τις πολεμικές βιομηχανίες, τις κατασκευαστικές εταιρίες, τις βιομηχανίες ανάπτυξης και πολλές άλλες.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου ως Επιμηθέα (αδελφός του Προμηθέα) για την ιδιοκτησία, τον πλούτο, τη δύναμή της ως αιτία των πολέμων καταστροφής της ανθρώπινης δημιουργίας, της ομορφιάς της ζωής, της ανθρωπιάς, της μεγάλης αυτής ανεκτίμητης αξίας.
Kωστας Χορομιδης
συντ. Δικηγορος
τ. Προεδρος της Ευξεινου Λεσχης Θεσσαλονικης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου