κύριε πρόεδρε,
Η εν Αικατερινοτάρ «Κεντρική Ένωσις των Ελλήνων του Πόντου», αντιπροσωπεύουοα υπέρ τας 500.000 Ελλήνων, οι οποίοι, κατά διαφόρους εποχάς, και ιδία κατά τον λήξαντα παγκόσμιον πόλεμον, φεύγοντες την μάχαιραν του τυράννου και τας αφορήτους καταπιέσεις των Τούρκων, εξηναγκάσθησαν να εγκαταλείψωσι το πάτριος έδαφος και να καταφύγωσι, προσωρινώς, εις Ρωσίαν και οι οποίοι μετ' αγωνίας αναμένουσι την απελευθέρωσιν και αποκατάστασιν της πατρίδος αυτών, ίνα επανέλθωσιν εις τας εστίας των, χαιρετίζει εκθύμως την περίλαμπρον νίκην των κραταιών Συμμάχων, δι' ης το κράτος του δικαίου και το πολιτισμού κατίσχυσαν οριστικώς της βαρβαρότητος και της βίας, και λαμβάνει την τιμήν, δια του παρόντος υπομνήματος, να υποβάλη προ του Συνεδρίου της Ειρήνης τους πόθους και τα αιτήματα του ουτωσί εκπατρισθέντος πληθυσμού τούτου.
Η "Κεντρική Ένωσις των Ελλήνων του Πόντου" ερειδομένη επί της διακηρυχθείσης και περιτράνως θριαμβευσάσης αρχής της απελευθερώσεως πασών των καταδυναστευομένων εθνοτήτων και της πραγματοποιήσεως των εθνικών αυτών ιδεωδών, θεωρεί καθήκον αυτής όπως, αναλυτικώτερον εκθέτουσα τα απαράγραπτα εθνικά επί του Πόντου δίκαια του Ελληνισμού και την υφ' όλας τας επόψεις υπεροχήν αυτού, καταδείξη πόσον βάσιμοι και ιεροί τυγχάνουσιν οι πόθοι αυτού οι εθνικοί.
0 Πόντος προς τον οποίον και κατ' αυτούς έτι τους προϊστορικούς χρόνους, πρώτη η «Αργώ» κομίζει τα φώτα του Ελληνικού πολιτισμού, ως γεωγραφική έκτασις, ων συνέχεια της Ιωνίας, φθάνει προς Ανατολάς μέχρι του ποταμού Ακάμψιος- Τσορούχ- προς Νότον εκτείνεται εις βάθος ποικίλλον από 200 - 258 χλμ., από δε της Σινώπης, ως βάσεως, πλέον των 300 χιλιομέτρων, και κατοικείται, εν μεγάλη πλειονότητι, υπό Ελλήνων, εν δευτέρα μοίρα υπό Τούρκων, και υπό ελάχιστων Αρμενίων, αποτελούντων και προ του 1914 το 1/40 του ελληνικού πληθυσμού.
Η εν Αικατερινοτάρ «Κεντρική Ένωσις των Ελλήνων του Πόντου», αντιπροσωπεύουοα υπέρ τας 500.000 Ελλήνων, οι οποίοι, κατά διαφόρους εποχάς, και ιδία κατά τον λήξαντα παγκόσμιον πόλεμον, φεύγοντες την μάχαιραν του τυράννου και τας αφορήτους καταπιέσεις των Τούρκων, εξηναγκάσθησαν να εγκαταλείψωσι το πάτριος έδαφος και να καταφύγωσι, προσωρινώς, εις Ρωσίαν και οι οποίοι μετ' αγωνίας αναμένουσι την απελευθέρωσιν και αποκατάστασιν της πατρίδος αυτών, ίνα επανέλθωσιν εις τας εστίας των, χαιρετίζει εκθύμως την περίλαμπρον νίκην των κραταιών Συμμάχων, δι' ης το κράτος του δικαίου και το πολιτισμού κατίσχυσαν οριστικώς της βαρβαρότητος και της βίας, και λαμβάνει την τιμήν, δια του παρόντος υπομνήματος, να υποβάλη προ του Συνεδρίου της Ειρήνης τους πόθους και τα αιτήματα του ουτωσί εκπατρισθέντος πληθυσμού τούτου.
Η "Κεντρική Ένωσις των Ελλήνων του Πόντου" ερειδομένη επί της διακηρυχθείσης και περιτράνως θριαμβευσάσης αρχής της απελευθερώσεως πασών των καταδυναστευομένων εθνοτήτων και της πραγματοποιήσεως των εθνικών αυτών ιδεωδών, θεωρεί καθήκον αυτής όπως, αναλυτικώτερον εκθέτουσα τα απαράγραπτα εθνικά επί του Πόντου δίκαια του Ελληνισμού και την υφ' όλας τας επόψεις υπεροχήν αυτού, καταδείξη πόσον βάσιμοι και ιεροί τυγχάνουσιν οι πόθοι αυτού οι εθνικοί.
0 Πόντος προς τον οποίον και κατ' αυτούς έτι τους προϊστορικούς χρόνους, πρώτη η «Αργώ» κομίζει τα φώτα του Ελληνικού πολιτισμού, ως γεωγραφική έκτασις, ων συνέχεια της Ιωνίας, φθάνει προς Ανατολάς μέχρι του ποταμού Ακάμψιος- Τσορούχ- προς Νότον εκτείνεται εις βάθος ποικίλλον από 200 - 258 χλμ., από δε της Σινώπης, ως βάσεως, πλέον των 300 χιλιομέτρων, και κατοικείται, εν μεγάλη πλειονότητι, υπό Ελλήνων, εν δευτέρα μοίρα υπό Τούρκων, και υπό ελάχιστων Αρμενίων, αποτελούντων και προ του 1914 το 1/40 του ελληνικού πληθυσμού.
Πάσαι αι πόλεις του Πόντου, και αι παράλιοι και αι μεσόγειοι, ως η Σινώπη, η Αμισός, η Βαδισάνη (Φάτσα), Οινόη, Κοτύωρα (Ορτού), Νικόπολις (Καρρά Χισάρ - Αμάσεια, Καισάρεια, Νεοκαισάρεια (Νικσάρ), Κερασούς, Τρίπολις, Τραπεζούς, Αργυρούπολις, Ριζούς, Ηράκλειον (Σούρμενα - Αθήναι του Πόντου) κλπ. ιδρυθείσαι υπό Ελλήνων ωρμηθέντων εκ Μιλήτου της Ιωνίας προ τριών περίπου χιλιετηρίδων, διετέλεσαν αείποτε Ελληνικαί. Και η ύπαιθρος ωσαύτως χώρα του Πόντου, απ' αυτής της αρχαιότητος κατωκίσθη υπό των Ελλήνων.
Οι αιώνες διέρρεον και ο Πόντος, παρά τας διαφόρους ιστορικάς περιπετείας, διατηρών και κρατύνων την Ελληνικήν αυτού υπόστασιν, απετέλεσεν εν των ακμαιότερων τμημάτων του βυζαντιακού Ελληνισμού, από δε του 1204, επί 257 έτη ιδιαίτερον ανεξάρτητον Ελληνικόν Κράτος, την «Αυτοκρατορίαν των Κομνηνών», η οποία, με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα, εξηκολούθει το εκπολιτιστικόν εν Ανατολή έργον του Ελληνισμού
Ολίγον μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, εν έτει 1461, αι Τουρκικαί Ορδαί εξεπόρθησαν και την Τραπεζούντα, και έκτοτε αρχίζει η Τραγωδία του εν Πόντω Ελληνισμού.
Αφ ης αποφράδος ημέρας ο Τούρκος επιδρομεύς επάτησε τον πόδα αυτού εν Πόντω, η χώρα ημών μετεβλήθη εις απέραντον σφαγείον. Πυρ και σίδηρος, σφαγή και εξόντωσις, βία και ατίμωσις επί 458 όλα έτη, υπήρξαν τα μόνα μέσα ων χρήσιν προσφιλή εποιήσατο ο άγριος τύραννος κατά του αυτόχθονος πληθυσμού.
Αλλ'η ζωτικότης του Ελληνισμού και η αντοχή και αντίδρασις αυτού υπήρξαν τόσον ισχυραί, ώστε ου μόνον ο Ελληνισμός δεν εκάμφθη, αλλά και διετήρησεν άθικτα όλα τα στοιχεία της ελληνικότητος του Πόντου. Καθ' άπασαν την χώραν περισώζονται μνημεία ελληνοχριστιανικής τέχνης και λατρείας, χωρία και πόλεις φέρουσι και νυν τα ελληνικά αυτών ονόματα, πολλαί οικογένειαι εξισλαμισθέντων διατηρούσι τα αρχαία αυτών επίθετα, πληθυσμοί ολόκληροι, ως λ.χ. οι κάτοικοι Όφεως, Τόνιας, Μάτσκας, Αρτάσης, και άλλων μερών, καίτοι εξισλαμισθέντες, εντούτοις, ου μόνον έχουσι και σήμερον, ως μητρικήν γλώσσαν, την των προγόνων των, την ελληνικήν, αλλά και διατηρούσι και τα ελληνικά ήθη και έθιμα, και την συνείδησιν της ελληνικής των καταγωγής. Ουκ ολίγοι δε καθ' άπαντα τον Πόντον, προσποιηθέντες εν τω φανερώ τον Μουσουλμανισμόν, εξακολουθούσι, μέχρι σήμερον, να παραμένωσιν, εν τω κρυπτώ, χριστιανοί, καραδοκούντες την ευτυχή ημέραν, καθ' ην, διδομένης ελευθερίας της συνειδήσεως, θα δυνηθώσι ν' αποκαλυφθώσι και να ενωθώσι μετά των ομοφύλων των Ελλήνων.
Ο Ελληνισμός του Πόντου, ποικιλοτρόπως παλαιών και πεισματωδώς ανθιστάμενος κατά της τουρκικής βίας και αγριότητος, κατόρθωσε, δια των αιώνων της δουλείας, να παραμείνη κύριος της πατρώας αυτού κληρονομιάς, και τοιαύτην ν' αναπτύξη επίδοσιν και προαγωγήν εις όλους τους κλάδους της πνευματικής, κοινωνικής, οικονομικής και ανθρωπιστικής εν γένει δράσεως, ώστε, η καθ' όλα περίτρανος υπεροχή αυτού να εμβάλλη τον δυνάστην εις νέους πειρασμούς νέας εξοντώσεως.
Από του 1908, από της ανακηρύξεως της Συνταγματικής παρωδίας εν Τουρκία, ο σωβινισμός των Τούρκων, ως γνωστόν, τα πάντα εμηχανεύθη, όπως εξαλείψη τας εν τω Κράτει μη Τουρκικάς εθνότητας. Κατεστρατήγησε τα εθνικά και Εκκλησιαστικά προνόμια του Ελληνισμού, δι' ων εξησφαλίζετο η εθνική του υπόστασις, εξετράπη εις ανηκούστους πιέσεις και περιορισμούς των πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των Ελλήνων, επενέβη εις τα εκπαιδευτικά προς εκτουρκισμόν και διαστροφήν της συνειδήσεως της μαθητευούσης νεολαίας, και εκήρυξεν αμείλικτον εμπορικόν αποκλεισμόν εναντίον των Ελλήνων, ότε δε διά της κηρύξεως του παγκοσμίου πολέμου ο σωβινισμός ούτος, απαλλαγείς του αγρύπνου ελέγχου των προστατίδων Δυνάμεων, έμεινεν αχαλίνωτος, τότε η μανία αυτού κατά παντός ό,τι Ελληνικού έφθασεν εις το κατακόρυφον.
Οι Τούρκοι, εκάλεσαν υπό τα όπλα, παρά τους υπ' αυτής της Τουρκικής βουλής θεσπισθέντας Νόμους, τους Έλληνας, τους έχοντες ηλικίαν από 28-50 ετών, και κατέταξαν αυτούς, ουχί εις τον στρατόν, αλλ’ εις τα εργατικά τάγματα, τα οποία, εν Τουρκία, ουδέν άλλο ήσαν ή τάγματα της πείνης και του Θανάτου. Αποτέλεσμα της βαρβάρου ταύτης πράξεως ήτο η παντελής εξόντωσις χιλιάδων στηριγμάτων οικογενειών και, συνεπώς, και αυτών των οικογενειών. Άλλο ολέθριον αποτέλεσμα της καταχθονίου των εργατικών ταγμάτων επινοήσεως ήσαν οι απαγχονισμοί πολλών Ελλήνων, επί τη ψευδεί κατηγορία ότι ήσαν φυγόστρατοι ή ανυπότακτοι, ως και η δια της πυρπολήσεως των οικιών, εξορίας και φυλακίσεων, καταστροφή χιλιάδων οικογενειών, διότι απουσίαζον εν τω εξωτερικώ τα στρατεύσιμα μέλη αυτών.
Ηγγάρευον εν μέσω χειμώνι δριμυτάτω γυναίκας, παιδία ανήλικα και γέροντας, νήστεις, γυμνούς και ανυποδήτους προς μεταφοράν δια της ράχεως των τροφίμων και πολεμοφοδίων, εις μέρη δύσβατα και χιονοσκεπή, απέχοντα πολλών ημερών δρόμον.
Αλλά το έργον της εξοντώσεως εδώ δεν εσταμάτα .Οι Τούρκοι, υπό το πρόσχημα στρατιωτικής επιτάξεως, εδήμευον εξαιρετικώς μόνον τας Ελληνικάς περιουσίας, κινητάς και ακινήτους, επέτασσον τα Σχολεία, τας Λέσχας, τα Ορφανοτροφεία, τα Γηροκομεία, τας Βιβλιοθήκας, τα Αναγνωστήρια, και τα λοιπά Φιλανθρωπικά Καταστήματα, πολλαχού δε και αυτάς τας Εκκλησίας.
Το φοβερώτερον, όμως, και απανθρωπότερον μέτρον το οποίον η τουρκική θηριωδία επενόησε προς συμπλήρωσιν της εξοντώσεως, ήτο το σατανικόν σύστημα της εκτοπίσεως του αγροτικού ελληνικού πληθυσμού, ολοκλήρων τμημάτων, και πολλών χιλιάδων εκ των παραλίων και μεσογείων πόλεων και κωμοπόλεων του Πόντου.
Εν μέσω χειμώνι, ολόκληροι πληθυσμοί διετάσσοντο να εγκαταλείψωσι τας εστίας των, εντός ωρών τινών, και ν' αναχωρήσωσι πεζοί, εις μέρη απέχοντα οδόν πολλών ημερών και εβδομάδων, χωρίς να επιτραπή αυτοίς να παραλάβωσι και όσα ακόμη ελάχιστα χρειώδη θα ηδύναντο δια της ράχεώς των να μεταφέρωσι.
Οι δυστυχείς, οδηγούμενοι υπό πασιποζούκων θηριωδών και αγρίων, ήσαν ηναγκασμένοι να βαδίζωσι νήστεις, γυμνοί και ανυπόδητοι ημέρας και εβδομάδας, διερχόμενοι όρη δύσβατα και χιονοσκεπή, μέχρι τελείας εξαντλήσεως, χωρίς να ελπίζωσιν εις βοήθειαν φιλανθρώπου τινός, διότι ο τοιούτος εκινδύνευε να καταδικασθή εις την εσχάτην των ποινών υπό του Στρατοδικείου. Όσοι εκ των δυστυχών τούτων ηδύναντο να επιζήσωσι και να φθάσωσιν εις τον ωρισμένον τόπον, ελάμβανον εκ νέου διαταγήν να εγκαταλείψωσι το μέρος εκείνο και μεταβώσιν αλλαχού, υφιστάμενοι τας αυτάς και βαρυτέρας, ως εκ της εξαντλήσεώς των, κακουχίας, και η τραγωδία αύτη επανελαμβάνετο σκοπίμως προς τελείαν εξόντωσιν, έως ου ευτυχώς, η νίκη των Συμμάχων προέλαβε να σώση τους επιζήσαντας.
Κατά την περίοδον των εκτοπισμών, πολλαί νέαι, απαχθείσαι, ενεκλείοντο εις χαρέμια, χιλιάδες παιδίων, επί σκοπώ εξισλαμισμού, ενεκλείοντο εις τα Μουσουλμανικά κέντρα, όσαι δε εκ των νεανίδων ηρνούντο ή εδείκνυον αντίστασιν, θηριωδώς υπό των δημίων εκβιαζόμεναι απεκεφαλίζοντο.
Αμέσως μετά τον εκτοπισμόν των κατοίκων ορδαί Τούρκων, εκ των προτέρων ειδοποιημένοι, εφώρμων και διήρπαζον τας περιουσίας, επυρπόλουν πολλάς οικίας, κατεάμβανον τας υπολοίπους και τα κτήματα των εκτοπιζομένων, και εβεβήλουν τους Ναούς, μεταβάλλουσαι εις σταύλους και αποθήκας.
Εν ενί λόγω, οι Τούρκοι ουδέποτε διέψευσαν την παρατήρησιν του Βίκτωρος Ουγκώ «Les Turcs ont passe par la tout est ruines et deuil...».«Οι Τούρκοι αφήνουν πάντα πίσω τους ερείπια και καταστροφή»
Ο Ελληνικός πληθυσμός του Πόντου προ του παγκοσμίου πολέμου, ανερχόμενος εις 2.000.000 περίπου ψυχάς, ήτοι υπερβαίνων τον τουρκικόν πληθυσμόν, τεσσαρακο-νταπλάσιος δε ων του Αρμενικού, κατοικεί τας τον Πόντον αποτελούσας επτά Εκκλησιαστικό-πολιτικάς περιφερείας, ποιμαινομένας υπό των Μητροπολιτών Τραπεζούντος, Ροδοπόλεως, Χαλδίας, Κολωνίας, Νεοκαισαρείας, Αμασείας και Καισαρείας, υπό τεσσάρων Επισκόπων και πολλών Αρχιερατικών Επιτρόπων, εχόντων τας έδρας των εις τας διάφορους παραλίους και μεσογειακάς πόλεις και κωμοπόλεις.
Ο ελληνικός ούτος πληθυσμός του Πόντου κατοικεί 20 πόλεις και υπέρ τας 1000 κωμοπόλεις και χωρία, συντηρεί 4 Γυμνάσια, 9 ημιγυμνάσια, 3 Ιερατικάς, 86 αστικάς και υπέρ τας 1000 Δημοτικάς Σχολάς. Εις τα εκπαιδευτήρια ταύτα φοιτώσι 85.000 περίπου μαθητών και μαθητριών, διδασκομένων υπό 2.500 Καθηγητών, Διδασκάλων και Διδασκαλισσών.
Ανάλογος προς την εκπαιδευτικήν κίνησιν είναι και η θρησκευτική επίδοσις, διότι καθ' άπασαν την χώραν του Πόντου υπάρχουσι 17 Μοναί, 1500 περίπου Κεντρικοί Εκκλησίαι, χιλιάδες Παρεκκλησίων, εκ των οποίων ουκ ολίγαι χρονολογούνται από της εποχής των βυζαντινών. Εν ταις Εκκλησίαις ταύταις τελούσι τα της λατρείας 2.600 Αρχιμανδρίται ,Ιερείς και Διάκονοι.
 |
| Βαγγέλης Ιωαννίδης |
Άπασα αύτη η πνευματική και εκπαιδευτική εργασία τελείται δια των συνδρομών των Ορθοδόξων Ελλήνων, άνευ ουδεμιάς υποστηρίξεως εκ μέρους της τουρκικής κυβερνήσεως, η οποία, ενώ εισέπραττεν υπέρογκον φόρον και παρά των Ελλήνων διά την δημοσίαν εκπαίδευσιν, εν τούτοις, ου μόνον ουδέν εκ του ποσού του φόρου τούτου εχορήγει εις τα ελληνικά σχολεία, διαθέτουσα ολόκληρον, αποκλειστικώς, δια τα καθαρώς τουρκικά και μουσουλμανικά τοιαύτα, αλλά περιπλέον, και προσκόμματα παρενέβαλλεν εκάστοτε εις την κανονικήν λειτουργίαν και πρόοδον των αυτοσυντηρήτων ελληνικών εκπαιδευτηρίων.
Ανέκαθεν, οι Έλληνες του Πόντου, συμφώνως προς τον χαρακτήρα και την φύσιν της φυλής αυτών, ουδέποτε έπαυσαν να αντιπροσωπεύωσι, σχεδόν μόνοι αυτοί, τας επιστήμας και τας τέχνας, και να κατέχωσι τα πρωτεία εις την εμπορικήν και οικονομική , κίνησιν της χώρας, παρ' όλα τα εμπόδια εκ μέρους της κυβερνήσεως και του τούρκικοι λαού.
Ενώπιον, λοιπόν, των ιστορικώς μεμαρτυρημένων εθνικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού επί του Πόντου, του αριθμητικού όγκου και της υπεροχής αυτού από απόψεως εκπαιδευτικής, επιστημονικής, οικονομικής, εμπορικής και εν γένει εκπολιτιστικής και προ των ανηκούστων δεινοπαθημάτων, τα οποία επί ολοκλήρους αιώνας, και ιδία, κατά την διάρκειαν του λήξαντος ήδη παγκοσμίου πολέμου, υπέστη ο Ελληνισμός του Πόντου εκ μέρους της καταδυναστευούσης Τουρκικής φυλής, δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν, ότι το Συνέδριον της Ειρήνης, το οποίον εκπροσωπεί και κέκληται να εφαρμόση τας αρχάς ελευθερίας των εθνοτήτων, του Δικαίου και του Πολιτισμού, θα ήθελέ πότε επιτρέψη εις φυλήν, διατηρήσασαν δια των αιώνων τα άγρια αυτής ένστικτα και αποδειχθείσαν και δια των τελευταίων αγριοτήτων αυτής, παντελώς ανεπίδεκτον πολιτισμού, να καταδυναστεύη και εις το μέλλον λαόν ανέκαθεν πεπολιτισμένον και ασυγκρίτως ανώτερον αυτής, υφ' όλας τας επόψεις, οίος είναι ο Ελληνισμός του Πόντου.
Αλλά και αι Αμαζόνες, εκ Θερμόδοντος, ο Διογένης εκ Σινώπης, ο Στράβων εξ Αμασείας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκ Κουκουσού, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος ο Θεολόγος, με την «Φιλοκαλίαν» των, εκ Κερασούντος, ο σοφός Βησσαρίων και ο Άγιος Ευγένιος, εκ Τραπεζουντος, οι είκοσι Κομνηνοί Αυτοκράτορες του Πόντου, αι Ιεραί σκιαί των Πατέρων ημών, και αι μυριόνεκροι εκατόμβαι των μαρτύρων, δεν δύνανται πλέον ν' ανεχθώσι το αιμοβαφές πέλμα του αγρίου τυράννου, επί της ωραίας γης, η οποία εξέθρεψεν αυτούς.
Ένεκα τούτων, η Κεντρική «Ένωσις των Ελλήνων του Πόντου», εξ ονόματος των υπερ πεντακοσίων χιλιάδων Ελλήνων εκ Πόντου, οι οποίοι, ως είπομεν, μετ' αγωνίας ανα-μένουσι την απελευθέρωσιν και αποκατάστασιν της πατρίδος αυτών, ίνα επανέλθωσιν εις τας εστίας των,
Λαμβάνει την τιμήν,
να παρακαλέση θερμώς το Συνέδριον της Ειρήνης, όπως, έχον υπ’όψιν τα από 3.000 ετών εθνικά απαράγραπτα δίκαια και τα από 458 ετών ανήκουστα δεινοπαθήματα και μαρτύρια του πολυπαθούς ελληνισμού του Πόντου, ευδοκήση ν' απαλλάξη οριστικώς τον Ελληνικώτατον Πόντον από του τουρκικού ζυγού, και να ικανοποιήση τον φυσικόν και δίκαιον πόθον αυτού, της μετά της Μητρός Ελλάδος ενώσεως.
Έχοντες στερράν την πεποίθησιν ότι η δίκαια ημών φωνή θέλει εισακουσθή, διατελούμεν μετά βαθυτάτης ευγνωμοσύνης.
Εν Αικατερινοντάρ τη 26 Φεβρουάριου 1919
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματεύς
υπ. Ν. Κ. Ορφανίδης υπ. Λ. I. Ιασονίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου