Ελληνικές κοινότητες είχαν δημιουργηθεί μέχρι την κεντρική Ασία και τη Σιβηρία. Η ίδρυσή τους οφειλόταν σε συγκεκριμένη οικονομική δραστηριότητα.
Η διαδικασία δημιουργίας ελληνικών κοινοτήτων αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην περίπτωση του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, όπου γύρω στο 1895 ζούσαν 1.500 Έλληνες προερχόμενοι όλοι από τη Σαντά του μικρασιατικού Πόντου.
Η εγκατάσταση στο Ιρκούτσκ ήταν συνδυασμένη με την κατασκευή του Υπερσιβηρικού. Τμήματα αυτού του γιγάντιου έργου είχαν αναλάβει εργολαβικά Σανταίοι, οι οποίοι χρησιμοποίησαν εργάτες από τη γενέτειρά τους.
Με το τέλος των εργασιών οι Έλληνες επιδόθηκαν σε άλλα κερδοφόρα επαγγέλματα και μετέφεραν εκεί και τις οικογένειες τους. Στην αρχή του 20ου αιώνα στο μακρινό Ιρκούτσκ υπήρχε ελληνικό σχολείο, ελληνική εκκλησία και για λίγο καιρό ελληνικό προξενείο.
Σημαντική ελληνική κοινότητα είχε δημιουργηθεί και στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Η πλειονότητα των μελών της προερχόταν από το χωριό Ίμερα του μικρασιατικού Πόντου.
Οι Έλληνες της Τασκένδης είχαν τον αποκλειστικό έλεγχο της παραγωγής και της διακίνησης του ψωμιού. Μικρότερη κοινότητα υπήρχε και στο Κοκάντ του Ουζμπεκιστάν, όπου επίσης η παραγωγή του ψωμιού ελεγχόταν από Έλληνες.
Υπήρχαν όμως και μεγάλα ελληνικά εργοστάσια, όπως το εργοστάσιο παραγωγής μεταξιού της οικογένειας Μανταλάκα από την Προύσα, το οποίο απασχολούσε 2.000 εργάτες.
Έλληνες υπήρχαν και στο Ασχαμπάντ, την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν. Την εποχή της Επανάστασης η ελληνική κοινότητα αριθμούσε 100 άτομα περίπου, τα οποία προέρχονταν από την Τραπεζούντα. Έλληνες κατοικούσαν και σε κωμοπόλεις κοντά στα ιρανικά σύνορα.
Οι περισσότεροι ήταν αρτοποιοί ή απασχολούνταν σε εργασίες που είχαν σχέση με το κύκλωμα του ψωμιού. Στο Ασχαμπάντ υπήρχε ελληνικό σχολείο, το οποίο λειτουργούσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Μικρή ελληνική κοινότητα υπήρχε και στην πόλη Τσιτά, που βρισκόταν ανατολικά του Ιρκούτσκ, περίπου στο ύψος των ανατολικών συνόρων της Μογγολίας. Μία άλλη αιτία που οδήγησε στη δημιουργία ελληνικών κοινοτήτων στις ανατολικές περιοχές της Ρωσίας ήταν η τροφοδοσία που παρείχαν στον ρωσικό στρατό κατά τον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1905.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργήθηκε ελληνική κοινότητα στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας από Έλληνες της Κριμαίας, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει εκεί προηγουμένως από τη Σαμψούντα και την Κερασούντα. Η ελληνική κοινότητα του Χαρμπίν διατηρήθηκε μέχρι την επικράτηση των εθνικιστών στην Κίνα, οπότε εξαπολύθηκε διωγμός κατά των ξένων υπηκόων.
Η πλειονότητα των μελών της, που κατείχαν άριστα την κινεζική γλώσσα, κατέφυγε κυρίως στις αγγλόφωνες χώρες. Οι Έλληνες μετανάστες ελληνοποιούσαν τα ονόματα των πόλεων αυτών. Στα γράμματά τους προς τις οικογένειές τους στον Πόντο, έγραφαν: «Εν Ιρκούτσκη...», «Εν Κοκκάνδη...» κ.λπ.
Βλάσης Αγτζίδης
Η διαδικασία δημιουργίας ελληνικών κοινοτήτων αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην περίπτωση του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, όπου γύρω στο 1895 ζούσαν 1.500 Έλληνες προερχόμενοι όλοι από τη Σαντά του μικρασιατικού Πόντου.
Η εγκατάσταση στο Ιρκούτσκ ήταν συνδυασμένη με την κατασκευή του Υπερσιβηρικού. Τμήματα αυτού του γιγάντιου έργου είχαν αναλάβει εργολαβικά Σανταίοι, οι οποίοι χρησιμοποίησαν εργάτες από τη γενέτειρά τους.
Με το τέλος των εργασιών οι Έλληνες επιδόθηκαν σε άλλα κερδοφόρα επαγγέλματα και μετέφεραν εκεί και τις οικογένειες τους. Στην αρχή του 20ου αιώνα στο μακρινό Ιρκούτσκ υπήρχε ελληνικό σχολείο, ελληνική εκκλησία και για λίγο καιρό ελληνικό προξενείο.
Σημαντική ελληνική κοινότητα είχε δημιουργηθεί και στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Η πλειονότητα των μελών της προερχόταν από το χωριό Ίμερα του μικρασιατικού Πόντου.
Οι Έλληνες της Τασκένδης είχαν τον αποκλειστικό έλεγχο της παραγωγής και της διακίνησης του ψωμιού. Μικρότερη κοινότητα υπήρχε και στο Κοκάντ του Ουζμπεκιστάν, όπου επίσης η παραγωγή του ψωμιού ελεγχόταν από Έλληνες.
Υπήρχαν όμως και μεγάλα ελληνικά εργοστάσια, όπως το εργοστάσιο παραγωγής μεταξιού της οικογένειας Μανταλάκα από την Προύσα, το οποίο απασχολούσε 2.000 εργάτες.
Έλληνες υπήρχαν και στο Ασχαμπάντ, την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν. Την εποχή της Επανάστασης η ελληνική κοινότητα αριθμούσε 100 άτομα περίπου, τα οποία προέρχονταν από την Τραπεζούντα. Έλληνες κατοικούσαν και σε κωμοπόλεις κοντά στα ιρανικά σύνορα.
Οι περισσότεροι ήταν αρτοποιοί ή απασχολούνταν σε εργασίες που είχαν σχέση με το κύκλωμα του ψωμιού. Στο Ασχαμπάντ υπήρχε ελληνικό σχολείο, το οποίο λειτουργούσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Μικρή ελληνική κοινότητα υπήρχε και στην πόλη Τσιτά, που βρισκόταν ανατολικά του Ιρκούτσκ, περίπου στο ύψος των ανατολικών συνόρων της Μογγολίας. Μία άλλη αιτία που οδήγησε στη δημιουργία ελληνικών κοινοτήτων στις ανατολικές περιοχές της Ρωσίας ήταν η τροφοδοσία που παρείχαν στον ρωσικό στρατό κατά τον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1905.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργήθηκε ελληνική κοινότητα στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας από Έλληνες της Κριμαίας, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει εκεί προηγουμένως από τη Σαμψούντα και την Κερασούντα. Η ελληνική κοινότητα του Χαρμπίν διατηρήθηκε μέχρι την επικράτηση των εθνικιστών στην Κίνα, οπότε εξαπολύθηκε διωγμός κατά των ξένων υπηκόων.
Η πλειονότητα των μελών της, που κατείχαν άριστα την κινεζική γλώσσα, κατέφυγε κυρίως στις αγγλόφωνες χώρες. Οι Έλληνες μετανάστες ελληνοποιούσαν τα ονόματα των πόλεων αυτών. Στα γράμματά τους προς τις οικογένειές τους στον Πόντο, έγραφαν: «Εν Ιρκούτσκη...», «Εν Κοκκάνδη...» κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου