Δηλώσεις Τούρκων επισήμων για τους συμμάχους τους της Σοβιετικής Ένωσης.

Η τουρκική ηγεσία ανέπτυξε ομολογουμένως μία επιτυχημένη ανοιχτή διπλωματία και ιδίως στο κεφάλαιο των δεσμευτικών δηλώσεων των ηγετών της.
1. Κεμάλ: “Ποτέ δε θα ξεχάσω τι έκανε για μας η Ρωσία”.
2. Κεμάλ: “Εξ ονόματος του τουρκικού λαού, ευχαριστώ την Ουκρανία για τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη που δείχνει στον ιερό και δίκαιο αγώνα μας”.
3. Γιουσούφ: “Βρισκόμαστε στις παραμονές μεγάλων γεγονότων... Είναι απαραίτητο να ενώσουμε τις προσπάθειές μας για κοινό μέτωπο, σύμφωνα με το πνεύμα του άρθρου 4 του συμφώνου της Μόσχας. Οι λαοί της ανατολής θα είναι ευγνώμονες αν η κυβέρνηση των σοβιέτ και η Τουρκία σχημάτιζαν μπλοκ.... Εμείς συγκλονιστήκαμε για τις αναμενόμενες ρωσοελληνικές συνομιλίες, στην ενθάρρυνση για την Ελλάδα που είναι πράκτορας (μισθοφόρος) του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού”.
4. Μουσταφά Κεμάλ, προς Φρούντζε: Συζήτηση στο τουρκικό Γενικό Επιτελείο Στρατού: “Μας χρειάζονται: 1) Εκατό χιλιάδες όπλα με χίλιες σφαίρες για το καθένα (100.000 επί 1.000 = 100.000.000), 2) Εξακόσια πολυβόλα, 3) Τρεισήμισι χιλιάδες αυτόματα, 4) Είκοσι βαριά πυροβόλα, 5) Δώδεκα ελαφρά πυροβόλα, 6) Ογδόντα τέσσερα πεδινά πυροβόλα, 7) Εκατόν είκοσι ορεινά πυροβόλα. Για να προμηθευτούμε το παραπάνω πολεμικό υλικό χρειάζονται πέντε ως δέκα εκατομμύρια λίρες.
 Σας λέω και άλλο μυστικό: Εάν ως την άνοιξη δε θα έχουμε στη διάθεσή μας το παραπάνω πολεμικό υλικό, είμαστε υποχρεωμένοι να καταφύγουμε στη ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ. Ξέρω ότι συμφωνία με τη δύση είναι σκλαβιά (δέσμευση) και δεν τη θέλω. Όμως η κατάσταση μπορεί να είναι δυνατότερη από μας (να μας υποχρεώσει να κάνουμε συμφωνία)”.
 Εδώ, διαφαίνεται καθαρά η τουρανική και η τουρκική φιλοσοφία, καθώς και η διπλωματία της κουτοπονηριάς στις διεθνείς σχέσεις. Ούτε λίγο, ούτε πολύ είπαν στους σοβιετικούς πως, “αν δεν μας βοηθήσετε απλόχερα και αποτελεσματικά, θα στραφούμε προς τους δυτικούς”.
 Και οι σοβιετικοί, τυφλωμένοι από μίσος για το δυτικό ιμπεριαλισμό και το δυτικό καπιταλισμό, άνοιξαν τις αποθήκες και τα πουγγιά τους και από το υστέρημα του λαού τους, έδωσαν τα απαραίτητα εφόδια στον Μουσταφά Κεμάλ.
5. Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων, ο Γιουσούφ και ο Μουσταφά δήλωσαν επίσημα τα παρακάτω:
“Η Τουρκία στηρίζονταν και θα στηρίζεται στη Ρωσία. Στις συνομιλίες οι οποίες έγιναν ή πρέπει να γίνουν κάποτε, δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να βλάψει τις σχέσεις μας με τη Ρωσία. Είμαστε έτοιμοι έστω και αυτή τη στιγμή να συνάψουμε με τη Ρωσία σύμφωνο για τοπική συμμαχία και να το ανακοινώσουμε σ’ όλο τον κόσμο. 'Αλλη γραμμή σχέσεων δεν έχουμε και αυτό πρώτα απ’ όλα δεν το κατάλαβε ο λαός μας”.
6. “Η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει και θα πεθάνει”. Αυτό είπε στον Φρούντζε ο Γιουνούζ Χάντι, ένας απ’ τους συνεργάτες του Κεμάλ, ενώ το σύνθημα “Η Τουρκία για τους Τούρκους” κυριαρχούσε στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του Κεμάλ, εννοώντας ασφαλώς τη φυσική εξόντωση και τη βίαιη εκδίωξη των ξένων εθνικών μειονοτήτων από τους Τούρκους στα εδάφη που κατείχαν οι κατακτητές Τούρκοι. 

Και φυσικά οι καρδιές των αλλοεθνών πληθυσμών πάγωσαν, ενώ η περαιτέρω συρρίκνωση και υποταγή αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο. Εξήντα χρόνια αργότερα, χρησιμοποιήθηκε, χωρίς κανένα σοβαρό νόημα από παρανοϊκούς Έλληνες πολιτικούς το ίδιο σύνθημα

. “Η Ελλάδα στους Έλληνες”, ενώ χρησιμοποιείται κατά κόρον το ίδιο σύνθημα και από αφρικανούς εθνικιστές ηγέτες με τα λόγια: “Η Αφρική στους Αφρικανούς” κλπ.
7. Κεμάλ προς Λένιν: “Πιστεύω σταθερά πως μόνο η στενή συνεργασία θα φέρει τους επιδιωκομένους σκοπούς. Χαιρετίζω κάθε παραπέρα δυνάμωμα των φιλικών σχέσεων που μας συνδέουν.
 Σας είμαι ευγνώμων για την οξυδερκή πολιτική, η οποία με πρωτοβουλία σας εφαρμόζεται απ’ τη σοβιετική Ρωσία, τόσο στην ανατολή όσο και σ’ όλο τον κόσμο”.
8. Κεμάλ προς Φρούντζε: “Προ του πολέμου είχαμε υφαντουργική βιομηχανία. Αυτή βρισκόταν στα χέρια των Ελλήνων και Αρμενίων. Τώρα αυτοί δε βρίσκονται εδώ. Τους έδιωξαν, τους κυνήγησαν οι πρώην κυβερνήσεις. Η Ευρώπη τους υποχρέωσε να πολεμούν ενάντια μας. Εκτός απ’ τους ανθρώπους, στερηθήκαμε και τη βιομηχανία”.
 Εδώ γίνεται έμμεση προσπάθεια από τον Κεμάλ να απαρνηθεί και να αποσείσει τις ευθύνες του για την εξόντωση του αρμενικού και του ελληνικού πληθυσμού, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα.
 Όμως, υπάρχει στη δήλωση αυτή τουλάχιστον έστω και ένας “κόκκος αλήθειας” κι αυτό γιατί ο τουρανιστές δεν είχαν στις προθέσεις τους να μεταβάλλουν τους πληθυσμούς σε ισλαμιστές και ούτε είχαν πρόθεση, όπως συνέβαινε αυτό με το κίνημα των νεοτούρκων του Ιττιχάτ - βε - Τερρακί να εξοντώσουν γυναίκες και παιδιά. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η προσήλωση όλων στον τουρανισμό - τουρκισμό και τίποτε άλλο.
Κεμάλ προς Λένιν: “Τη νίκη στον Σαγγάριο ποταμό και τη σωτηρία της Άγκυρας, το τουρκικό έθνος, σε μεγάλο βαθμό, την όφειλε στη σοβιετική βοήθεια και συμπαράσταση”. Εδώ τελειώνει η παρουσίαση της βοήθειας των μαρξιστών προς το καθεστώς του Μουσταφά Κεμάλ.
Τώρα αν αναφερθούμε και στους σκελετούς που άφησε ο Στάλιν στα ντουλάπια και στα αρχεία των μυστικών και επίσημων υπηρεσιών του, τότε θα δούμε πως όλα τα μετέπειτα γεγονότα και εξελίξεις τόσο στις τέως χώρες της Ε.Σ.Σ.Δ. άλλο τόσο και στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης του λεγόμενου τότε ανατολικού συνασπισμού, αλλά άλλο τόσο και στις χώρες Ελλάδα - Γιουγκοσλαβία κλπ., που συνδέονταν με την εποχή του σταλινισμού, αποδεικνύουν περίτρανα πόσο αδίκησαν την ανθρωπότητα οι έννοιες του λενινισμού. Μόνο στη Ρωσία τα ανθρώπινα θύματά του φτάνουν στα 55.000.000 πληθυσμού, πράγμα που μπορεί να συγκριθεί αντίστοιχα με το φαινόμενο του χιτλερισμού. 
Οι μεγάλες εκκαθαρίσεις του Στάλιν 1936-1938, η κατοχή των βαλτικών χωρών, της Πολωνίας και της Βεσσαραβίας, το 1939-41, οι εξοντώσεις το 1945 των Ρώσων κρατουμένων πολέμου και των “τιμωρημένων”, στα Γκουλάγκ, καθώς και οι αντισημητικές εκκαθαρίσεις, που όπως βεβαιώνουν οι πηγές, ο Στάλιν εξόντωσε περισσότερους συμπατριώτες τους από όσους ο ίδιος ο Χίτλερ, η εξολόθρευση της ελίτ των διαφόρων κοινωνικών και πνευματικών τάξεων, αναδεικνύουν το Στάλιν ως τον πιο αδυσώπητο εγκληματία της εποχής μας.
 Συγκριτικά όμως ο Χίτλερ διατήρησε μια ναζιστική εξουσία και εξόντωσε τους Εβραίους, αλλά και τους χριστιανούς και τους άθεους μέσα σε λίγα χρόνια, ενώ ο Στάλιν διατήρησε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς πάνω από 35 χρόνια και εξολόθρευσε κάθε άνθρωπο και κάθε ομάδα που έδειξε έστω και μικρή διάθεση εναντίωσης στο μαρξιστικό σύστημα της εξουσίας από τη Ρωσία μέχρι την Κίνα, από.την Καμπότζη μέχρι την Αιθιοπία, από την Πολωνία μέχρι την Αλβανία, την Ελλάδα κλπ.
Σήμερα που το πέπλο της σιωπής των αρχείων όλων των χωρών ξεσκεπάστηκε μόνο ως προς τη γωνία του, βλέπουμε με έκπληξη να ξετυλίγεται μπροστά μας η ιστορία των ετών 1917-1990 με την εμφάνιση της περεστρόικα και της γκλάσνοστ, όπου η ανθρωπότητα αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως το καθεστώς που πέτυχε το 1917, βύθισε την ανθρωπότητα εν ονόματι της ελευθερίας και της ισότητας, της κατάργησης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και άλλα μυθεύματα, στο έγκλημα, την αυθαιρεσία, την εκμετάλλευση και τη στασιμότητα.
Βέβαια, υπάρχουν ακόμα τα εκατομμύρια των οπαδών της νομενκλατούρας και των γραφειοκρατικών μηχανισμών της σταλινικής εποχής σε ολόκληρο τον κόσμο, που όμως η ζωή τους έληξε όπως εκείνη που έχουν οι διάττοντες αστέρες κάθε μεγέθους.

Ισμετ Ινονου, Τοπαλ Οσμαν, Μουσταφα Κεμαλ

Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό, θα αναφερθούμε με αδρές γραμμές στις αντιλήψεις της Γερμανίδας κομμουνίστριας Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία στις βλέψεις της Τουρκίας για την αναγέννησή της σαν σύνολο έγραφε:
“Η Τουρκία δε μπορεί να αναγεννηθεί σα σύνολο, γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονταν όλο και μεγαλύτερες. Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν και να ζητήσουν το δρόμο, μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη.
Αναμφίβολα η συμμαχία Λένιν - Κεμάλ καθόρισε το μέλλον του ποντιακού ελληνισμού στα χρόνια 1917-1923. Βέβαια, σύμφωνα με το συγγραφέα Νοβίτσεφ Ν., στην περιοχή της Αμισού είχε αναπτυχθεί επαναστατικό αγροτικό κίνημα και ο Κεμάλ θεώρησε υπόθεση τιμής να καταστείλει το κίνημα αυτό. Λέγεται ότι για αυτόν τον λόγο ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα το Μάιο του 1919. Όμως, η άποψη αυτή ελέγχεται, επειδή το κίνημα του Κεμάλ ήταν εθνικιστική, τουρανική, αστική κίνηση.
Ασφαλώς, οι σοβιετικοί, αλλά και ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα, πολύ αργά κατάλαβαν ότι το κίνημα του Κεμάλ δε συνέπλεε με το δικό τους. Έτσι, το 1921, λίγο μετά την υπογραφή φιλίας Λένιν-Κεμάλ και την επίσημη αναγνώριση του Κεμάλ από τους δυτικούς στη διάσκεψη του Λονδίνου, η κομμουνιστική διεθνής κατάγγειλε τον κεμαλισμό. “Μετά τις συνθήκες Λονδίνου και Άγκυρας, η κυβέρνηση του Κεμάλ είναι κυβέρνηση προδοτική”, αναγεννήθηκε από την επανάσταση ήταν και μια Τουρκία της φασιστικής αντίδρασης.

Αχιλλεας  Στεφανου Ανθεμιδης

Διδακτωρ Νομικης Πανεπιστημιου Gottingen