Αναμνήσεις του Πάφραλη Κοτσάκελην Κων)τίνου από το Μαργαρίτι Ξάνθης. 16-4-1985
Γεννήθηκα στο Νεπιέν Αλάτσαμ της Πάφρας το 1902. Ο πατέρας μου ονομάζονταν Αναστάσιος. Ο Καθεδρικός Ναός της Πάφρας ονομάζονταν Αγία Μαρίνα. Στο Αλάτσαμ Ιερέας στην αρχή ήταν ο πάπα-Παύλης και μετά χειροτονήθηκε ο πάπα-Γιάννης Καρασακαλίδης. Τον Άγιο Σάββα τον τάιζαν οι Καρασακαλιδαίοι. Τον Άγιο Θεόδωρο οι Χατσιαπόστολοι (τρεις οικογένειες).
Των Αγίων 40 μαρτύρων, 9 Μαρτίου, γιόρταζαν οι τρεις οικογένειες των Κοτσάκελην. Στις 6 Αυγούστου, γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (Τολμά Πανάγιασι) γιόρταζαν Έλληνες και Τούρκοι μαζί.
Στις 15 Αυγούστου, ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Κεσκέκι το κουβαλούσαν με τα κάρα.
Δάσκαλος στο Αλάτσαμ ήταν ο αδελφός του πάπα-Γιάννη Αναστάσιος (Αναστάς χοτσα). Μια μέρα τον χτύπησαν μπροστά στο σχολείο δυο χωροφύλακες και τον πήραν στο στρατό. Από τότε έκλεισε το Σχολείο.
Τον πατέρα μου Αναστάσιο 65 χρόνων τον πήραν στρατιώτη και σκοτώθηκε στον πόλεμο με τους Ρώσους.
Ο Αντών Πασάς κατάγονταν από το Γκουρού Κοκτσέ της Σαμψούντας.
Το 1919 ο Τοπάλ Οσμάν από το χωριό Γαϊτάλαπα Πάφρας μάζεψε περίπου 1000 γυναικόπαιδα και τους σκότωσε με απαίσιο τρόπο. Σε αντίποινα μαζεύτηκαν όλοι οι οπλαρχηγοί της Σαμψούντας και της Πάφρας και μάζεψαν 1.700 τσετέδες και κάψανε τα τούρκικα χωριά Τσιαχιούρ (750 οικογένειες), Οζάν, Τεκκέ κ.ά.
Το Αλάτσαμ το κάψανε το 1916. Όσοι πρόλαβαν φύγανε στα βουνά. Τους υπόλοιπους τους στείλανε εξορία και πέθαναν από τις κακουχίες και από την πείνα. Στην αρχή τα χωριά που ήταν κοντά στην Πάφρα δεν τα πείραζαν, επειδή δε βοηθούσαν τους τσετέδες. Όταν κάψανε τα ορεινά χωριά άρχισαν να πιάνουν τους Έλληνες της Πάφρας.
Τους πιάνανε ανά 30 άτομα, τους δένανε τα χέρια και τους σκότωναν στα βουνά. Επειδή τα βουνά είχαν γεμίσει κόκαλα και δεν μπορούσαν να κόβουν ξύλα, έδωσαν διαταγή και πηγαίνανε τους μελλοθάνατους ανά 30 άτομα στην Εκκλησία του χωριού Σελε-μελίκ, τους κλείνανε μέσα, έριχναν πετρέλαιο και τους καίγανε ζωντανούς.
Τα δυο αδέρφια μου, ο Μιλτιάδης 6 χρόνων και ο Χαράλαμπος 8 χρόνων, πέθαναν στα βουνά από την πείνα. Επίσης πέθαναν από την πείνα τα ξαδέρφια μου, Αλέκος τριών ετών και Λευτέρης πέντε ετών, γιατί τους γονείς τους τους σκότωσαν οι Τούρκοι.
Από την πείνα πέθαναν και άλλα ξαδέλφια μου, όπως ο Φώτης και ο Γιάννης σε ηλικία 30 και 35 ετών και ο Αβραάμ 18 ετών. Γύρω στα 25 άτομα γνωστοί μου πέθαναν από την πείνα.
Γνωστοί οπλαρχηγοί της περιοχής Πάφρας ήσαν: Ο Αλέκος Τερλόγλου, ο Νικόλας, ο Αντώνιος, ο Αντίκ, ο Νικολουνούν Αναστάς, ο Σωκράτης κ.ά.
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαμε στα γλέντια και στα πανηγύρια ήταν νταούλια και ζουρνάδες, βιολί και ούτι. Οι πιο συνηθισμένοι χοροί ήσαν, το Τίκ, το Σαρίκιζ, Κωνσταντήν Σαββά, ανάποδος χορός (Αρχουλού) κ.λ.π.
Γεννήθηκα στο Νεπιέν Αλάτσαμ της Πάφρας το 1902. Ο πατέρας μου ονομάζονταν Αναστάσιος. Ο Καθεδρικός Ναός της Πάφρας ονομάζονταν Αγία Μαρίνα. Στο Αλάτσαμ Ιερέας στην αρχή ήταν ο πάπα-Παύλης και μετά χειροτονήθηκε ο πάπα-Γιάννης Καρασακαλίδης. Τον Άγιο Σάββα τον τάιζαν οι Καρασακαλιδαίοι. Τον Άγιο Θεόδωρο οι Χατσιαπόστολοι (τρεις οικογένειες).
Των Αγίων 40 μαρτύρων, 9 Μαρτίου, γιόρταζαν οι τρεις οικογένειες των Κοτσάκελην. Στις 6 Αυγούστου, γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (Τολμά Πανάγιασι) γιόρταζαν Έλληνες και Τούρκοι μαζί.
Στις 15 Αυγούστου, ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Κεσκέκι το κουβαλούσαν με τα κάρα.
Δάσκαλος στο Αλάτσαμ ήταν ο αδελφός του πάπα-Γιάννη Αναστάσιος (Αναστάς χοτσα). Μια μέρα τον χτύπησαν μπροστά στο σχολείο δυο χωροφύλακες και τον πήραν στο στρατό. Από τότε έκλεισε το Σχολείο.
Τον πατέρα μου Αναστάσιο 65 χρόνων τον πήραν στρατιώτη και σκοτώθηκε στον πόλεμο με τους Ρώσους.
Ο Αντών Πασάς κατάγονταν από το Γκουρού Κοκτσέ της Σαμψούντας.
Το 1919 ο Τοπάλ Οσμάν από το χωριό Γαϊτάλαπα Πάφρας μάζεψε περίπου 1000 γυναικόπαιδα και τους σκότωσε με απαίσιο τρόπο. Σε αντίποινα μαζεύτηκαν όλοι οι οπλαρχηγοί της Σαμψούντας και της Πάφρας και μάζεψαν 1.700 τσετέδες και κάψανε τα τούρκικα χωριά Τσιαχιούρ (750 οικογένειες), Οζάν, Τεκκέ κ.ά.
Το Αλάτσαμ το κάψανε το 1916. Όσοι πρόλαβαν φύγανε στα βουνά. Τους υπόλοιπους τους στείλανε εξορία και πέθαναν από τις κακουχίες και από την πείνα. Στην αρχή τα χωριά που ήταν κοντά στην Πάφρα δεν τα πείραζαν, επειδή δε βοηθούσαν τους τσετέδες. Όταν κάψανε τα ορεινά χωριά άρχισαν να πιάνουν τους Έλληνες της Πάφρας.
Τους πιάνανε ανά 30 άτομα, τους δένανε τα χέρια και τους σκότωναν στα βουνά. Επειδή τα βουνά είχαν γεμίσει κόκαλα και δεν μπορούσαν να κόβουν ξύλα, έδωσαν διαταγή και πηγαίνανε τους μελλοθάνατους ανά 30 άτομα στην Εκκλησία του χωριού Σελε-μελίκ, τους κλείνανε μέσα, έριχναν πετρέλαιο και τους καίγανε ζωντανούς.
Τα δυο αδέρφια μου, ο Μιλτιάδης 6 χρόνων και ο Χαράλαμπος 8 χρόνων, πέθαναν στα βουνά από την πείνα. Επίσης πέθαναν από την πείνα τα ξαδέρφια μου, Αλέκος τριών ετών και Λευτέρης πέντε ετών, γιατί τους γονείς τους τους σκότωσαν οι Τούρκοι.
Από την πείνα πέθαναν και άλλα ξαδέλφια μου, όπως ο Φώτης και ο Γιάννης σε ηλικία 30 και 35 ετών και ο Αβραάμ 18 ετών. Γύρω στα 25 άτομα γνωστοί μου πέθαναν από την πείνα.
Γνωστοί οπλαρχηγοί της περιοχής Πάφρας ήσαν: Ο Αλέκος Τερλόγλου, ο Νικόλας, ο Αντώνιος, ο Αντίκ, ο Νικολουνούν Αναστάς, ο Σωκράτης κ.ά.
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαμε στα γλέντια και στα πανηγύρια ήταν νταούλια και ζουρνάδες, βιολί και ούτι. Οι πιο συνηθισμένοι χοροί ήσαν, το Τίκ, το Σαρίκιζ, Κωνσταντήν Σαββά, ανάποδος χορός (Αρχουλού) κ.λ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου