Το blog, όπως χρόνια τώρα προσπαθεί, στόχο έχει την ανάδειξη της ιστορίας και λαογραφίας του Πόντου...
Ένα γεγονός το οποίο δείχνει την αναλγησία ορισμένων κρατικών υπαλλήλων μας υποχρέωσε να ξεφύγουμε λίγο από την θεματολογία μας....και να αναδείξουμε ένα θέμα το οποίο ταλαιπωρεί πολύ κόσμο και μάλιστα τόσο άδικα!
Σας μεταφέρω αυτούσια την συνέντευξη που δόθηκε στην "Voria.gr"
Η περιπέτεια του 30χρονου Τάσου που δεν έχει περπατήσει ποτέ στη ζωή του: Η απίστευτη ταλαιπωρία στις επιτροπές αναπηρίας και η εξέταση στο... πεζοδρόμιο. Κραυγή αγανάκτησης από τη μητέρα του Τάσου
Ένα γεγονός το οποίο δείχνει την αναλγησία ορισμένων κρατικών υπαλλήλων μας υποχρέωσε να ξεφύγουμε λίγο από την θεματολογία μας....και να αναδείξουμε ένα θέμα το οποίο ταλαιπωρεί πολύ κόσμο και μάλιστα τόσο άδικα!
Σας μεταφέρω αυτούσια την συνέντευξη που δόθηκε στην "Voria.gr"
Η περιπέτεια του 30χρονου Τάσου που δεν έχει περπατήσει ποτέ στη ζωή του: Η απίστευτη ταλαιπωρία στις επιτροπές αναπηρίας και η εξέταση στο... πεζοδρόμιο. Κραυγή αγανάκτησης από τη μητέρα του Τάσου
Ο Τάσος είναι 30 χρονών, μένει τη Θεσσαλονίκη και πάσχει από νοτιαία μυϊκή ατροφία, μια βαρύτατη ασθένεια, που τον έχει καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι από τότε που ήταν μωρό, χωρίς να μπορεί να κινήσει καθόλου τα άκρα του.
Ο Τάσος, όπως και δεκάδες χιλιάδες ακόμη Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (AμεΑ) στην Ελλάδα, εκτός από τον καθημερινό Γολγοθά που αντιμετωπίζουν για την επιβίωσή τους, αποτελούν θύματα μιας σχεδόν ανύπαρκτης κοινωνικής πολιτικής. Η απαράδεκτη ελληνική γραφειοκρατία, η πολύμηνη ταλαιπωρία στις επιτροπές αναπηρίας και η τραγική έλλειψη των απαραίτητων υποδομών – τόσο για τη μετακίνηση όσο και για την εξέτασή τους – αποτελούν μερικές μόνο από τις δραματικές εκφάνσεις της πραγματικότητας που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Η περίπτωση του Τάσου είναι ενδεικτική της ταλαιπωρίας που υφίστανται τόσο οι ασθενείς με βαριές αναπηρίες όσο και οι οικείοι τους, που μόνο οργή και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει. Η μητέρα του Τάσου εξομολογείται στηVoria.gr την απίστευτη περιπέτεια του γιου της, όταν πέρασε από επιτροπή αναπηρίας και εξετάστηκε κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο.
Όπως εξηγεί η κα Στέλλα, ο γιος της, που ενώ όταν ήταν μικρό παιδί είχε διαγνωστεί με 100% αναπηρία εφ' όρου ζωής, τελικά κλήθηκε να περάσει από επιτροπές για τρεις φορές. Την τελευταία φορά το επίδομά του τελείωσε τον Μάιο του 2013 και έπρεπε να ξαναπεράσει από επιτροπή, κάτι που έγινε με καθυστέρηση τριών μηνών, τον Σεπτέμβριο. Η εξέταση ήταν προγραμματισμένη να γίνει στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), που στεγάζεται στο κτήριο του ΙΚΑ επί της Αριστοτέλους. Ωστόσο, ήταν αδύνατον να ανεβεί στην αίθουσα των συνεδριάσεων, γιατί το ηλεκτρικό του καροτσάκι δεν χωρούσε στο ασανσέρ του κτηρίου. Η απάντηση που πήρε η μητέρα του από τους υπευθύνους του ΚΕΠΑ ήταν πρωτοφανής: «Μου είπαν να τον βάλω σε ένα από τα δικά τους καροτσάκια και να τον ανεβάσω. Τι είναι το παιδί μου, τσουβάλι; Στην κατάσταση που είναι δεν μπορεί να κουνήσει κανένα άκρο του, ούτε να κρατήσει όρθιο το κεφάλι του και τα καροτσάκια του ΚΕΠΑ είναι ανεπαρκέστατα», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Ο Τάσος, όπως και δεκάδες χιλιάδες ακόμη Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (AμεΑ) στην Ελλάδα, εκτός από τον καθημερινό Γολγοθά που αντιμετωπίζουν για την επιβίωσή τους, αποτελούν θύματα μιας σχεδόν ανύπαρκτης κοινωνικής πολιτικής. Η απαράδεκτη ελληνική γραφειοκρατία, η πολύμηνη ταλαιπωρία στις επιτροπές αναπηρίας και η τραγική έλλειψη των απαραίτητων υποδομών – τόσο για τη μετακίνηση όσο και για την εξέτασή τους – αποτελούν μερικές μόνο από τις δραματικές εκφάνσεις της πραγματικότητας που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Η περίπτωση του Τάσου είναι ενδεικτική της ταλαιπωρίας που υφίστανται τόσο οι ασθενείς με βαριές αναπηρίες όσο και οι οικείοι τους, που μόνο οργή και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει. Η μητέρα του Τάσου εξομολογείται στηVoria.gr την απίστευτη περιπέτεια του γιου της, όταν πέρασε από επιτροπή αναπηρίας και εξετάστηκε κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο.
Όπως εξηγεί η κα Στέλλα, ο γιος της, που ενώ όταν ήταν μικρό παιδί είχε διαγνωστεί με 100% αναπηρία εφ' όρου ζωής, τελικά κλήθηκε να περάσει από επιτροπές για τρεις φορές. Την τελευταία φορά το επίδομά του τελείωσε τον Μάιο του 2013 και έπρεπε να ξαναπεράσει από επιτροπή, κάτι που έγινε με καθυστέρηση τριών μηνών, τον Σεπτέμβριο. Η εξέταση ήταν προγραμματισμένη να γίνει στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), που στεγάζεται στο κτήριο του ΙΚΑ επί της Αριστοτέλους. Ωστόσο, ήταν αδύνατον να ανεβεί στην αίθουσα των συνεδριάσεων, γιατί το ηλεκτρικό του καροτσάκι δεν χωρούσε στο ασανσέρ του κτηρίου. Η απάντηση που πήρε η μητέρα του από τους υπευθύνους του ΚΕΠΑ ήταν πρωτοφανής: «Μου είπαν να τον βάλω σε ένα από τα δικά τους καροτσάκια και να τον ανεβάσω. Τι είναι το παιδί μου, τσουβάλι; Στην κατάσταση που είναι δεν μπορεί να κουνήσει κανένα άκρο του, ούτε να κρατήσει όρθιο το κεφάλι του και τα καροτσάκια του ΚΕΠΑ είναι ανεπαρκέστατα», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Τα απίστευτα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Αφού μητέρα και γιος δεν κατάφεραν να ανεβούν στον όροφο όπου θα πραγματοποιούνταν η εξέταση, κατέβηκαν δύο γιατροί και εξέτασαν υποτυπωδώς τον 30χρονο στο πεζοδρόμιο μπροστά από το κτήριο. «Δεν ήταν καν εξέταση. Κατέβηκαν δύο γιατροί και ο ένας με σφυράκι τον χτύπησε στο γόνατο, του είπε να σηκώσει και να κουνήσει το πόδι του, πράγμα αδύνατον. Εκεί τελείωσε η διαδικασία και αφού έριξαν την αναπηρία του στο 85%, μας είπαν ότι πρέπει να ξαναπεράσουμε από επιτροπή σε τρία χρόνια. Γιατί να ξαναμπεί το παιδί μου στη διαδικασία της εξέτασης, αφού ούτως ή άλλως γίνεται χειρότερα κάθε χρόνο και το ξέρουν οι γιατροί; Για πόσο καιρό θα είμαστε καλά εγώ και ο πατέρας του για να τον μετακινούμε; Καλώς προσπαθούν να βρουν τους μαϊμού – ανάπηρους, αλλά δεν μπορούν να ταλαιπωρούν αυτούς που προφανώς έχουν αναπηρία», τονίζει η αγανακτισμένη μητέρα.
Η κα Στέλλα κατέθεσε ένσταση κατά της γνωμάτευσης και ζήτησε νέα κατ' οίκον εξέταση. «Μας είπαν ότι πρέπει να προσκομίσουμε χαρτί από γιατρό που να δείχνει ότι ο γιος μου δεν μπορεί να μετακινηθεί. Μα εγώ μπορώ να τον μετακινήσω, απλά δεν μπορώ να τον πάω στο κέντρο της εξέτασης, γιατί δεν υπάρχουν οι υποδομές. Ο χώρος που περνούν από επιτροπή πολλά παιδιά είναι προφανώς ακατάλληλος και μη προσβάσιμος. Είναι παράλογα αυτά τα πράγματα», σημειώνει.
Ο Τάσος βέβαια δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον παραλογισμό των υπηρεσιών πρόνοιας, αλλά και την παντελή έλλειψη υποδομών στη Θεσσαλονίκη. Πολλές μπάρες πεζοδρομίων είναι κλειστές, καθώς δεκάδες ασυνείδητοι οδηγοί παρκάρουν μπροστά τους, ενώ υπάρχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, όπου ενώ υπάρχει μπάρα στη μία πλευρά, δεν υπάρχει στην άλλη, κάτι που δυσχεραίνει τον ήδη υπεράνθρωπο αγώνα που καταβάλλουν τα άτομα με μεγάλα προβλήματα κινητικότητας.
Η κα Στέλλα κατέθεσε ένσταση κατά της γνωμάτευσης και ζήτησε νέα κατ' οίκον εξέταση. «Μας είπαν ότι πρέπει να προσκομίσουμε χαρτί από γιατρό που να δείχνει ότι ο γιος μου δεν μπορεί να μετακινηθεί. Μα εγώ μπορώ να τον μετακινήσω, απλά δεν μπορώ να τον πάω στο κέντρο της εξέτασης, γιατί δεν υπάρχουν οι υποδομές. Ο χώρος που περνούν από επιτροπή πολλά παιδιά είναι προφανώς ακατάλληλος και μη προσβάσιμος. Είναι παράλογα αυτά τα πράγματα», σημειώνει.
Ο Τάσος βέβαια δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον παραλογισμό των υπηρεσιών πρόνοιας, αλλά και την παντελή έλλειψη υποδομών στη Θεσσαλονίκη. Πολλές μπάρες πεζοδρομίων είναι κλειστές, καθώς δεκάδες ασυνείδητοι οδηγοί παρκάρουν μπροστά τους, ενώ υπάρχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, όπου ενώ υπάρχει μπάρα στη μία πλευρά, δεν υπάρχει στην άλλη, κάτι που δυσχεραίνει τον ήδη υπεράνθρωπο αγώνα που καταβάλλουν τα άτομα με μεγάλα προβλήματα κινητικότητας.
Αλέξανδρου Μητάκη
mitakis@voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου