Το θέμα της λειτουργίας της νοσταλγίας και του ρόλου
της στην ενίσχυση των εθνοτικών δεσμών μεταξύ των Ποντίων αποδίδεται στο κείμενο του Ο. Λαμψίδη (1968: 3-10):
«Πάντες ούτοι, κατά το πλείστον εις στιγμάς δυσχερείας
εν μέσω δυσμενών συνθηκών, ανακαλούν εις την μνήμην την παλαιάν πατρίδα
καταλαμβανόμενοι υπό νοσταλγίας και ούτως αισθάνονται εαυτούς περισσότερον
δεδεμένους δι’ αοράτων δεσμών μετά της πρώτης πατρίδος ως και μετά παντός
συνδεομένου μετ’ αυτής.
Ακόμη και εκείνα, τα οποία πρότερον εθεώρουν ως
δείγματα καθυστερημένης ζωής ως π.χ. τα δημώδη διαλεκτικά άσματα, τους
τοπικούς χορούς, την διάλεκτον κ.ά. τώρα εκτιμούν ταύτα και ίσως μάλιστα το
δέον [...]
ποία όμως υπήρξε η πορεία της ανακλήσεως και αι εξ’ αυτής
επιπτώσεις διά την αναζωογόνησιν της λαογραφικής και διαλεκτικής παραδόσεως;
ευθύς εξ αρχής οι πρόσφυγες Πόντιοι αισθάνονται μεγαλύτερον δεσμόν αλλήλων
έστω κι αν δεν κατάγωνται εκ του αυτού χωριού ή και εκ της αυτής πόλεως.
Όταν ευρίσκωνται συγκεντρωμένοι δύο ή τρεις ή και
περισσότεροι αλλά μόνον Πόντιοι, δράττονται της ευκαιρίας να ομιλώσι ιδιωματικώς,
να αναπολώσι το παρελθόν, να ενθυμώνται την απόμακρον πατρίδα, το εγκαταλελειμμένον χωρίον, λησμονούντες τας εκεί κακουχίας, την τυραννίαν
του Τούρκου δυνάστου, τας βιαιότητας τούτου, τας ταλαιπωρίας, τας εξορίας, τας
εκτελέσεις.
Ενθυμούνται μόνον σκηνάς ζωής ευτυχούς, στιγμές χαράς, εορτών, πανηγύρεων»
(Λαμψίδης 1968: 3, 6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου