Καθώς η διανομή της Αφρικής είχε ουσιαστικά ολοκληρωθεί πριν η ίδια κάνει την εμφάνισή της στο προσκήνιο της διεθνούς διπλωματίας, η Ανατολική Μεσόγειος αποτελούσε το μόνο χώρο όπου η Ιταλία μπορούσε ν’ αποκτήσει κάποια εδάφη που θα δικαίωναν τις αυταπάτες που έτρεφε σχετικά με την ιδιότητά της ως μεγάλης δύναμης.
Ως εκ τούτου η ιταλική πολιτική αντιστρατευόταν εξαρχής και μονίμως κάθε αύξησης της ελληνικής επιρροής σ’ αυτό το χώρο. Αφού κατέλαβε την Τριπολίτιδα (Λιβύη) και παρακράτησε τα Δωδεκάνησα (1912), η Ιταλία άρχισε να διεισδύει στην Αλβανία, στην ανεξαρτητοποίηση της οποίας είχε παίξει μεγάλο ρόλο και να προωθεί τις βλέψεις της στα «μητροπολιτικά» εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ιταλία είχε συμμετάσχει στο Συνέδριο του Βερολίνου και είχε πάρει μια από τις θέσεις στον Οργανισμό Διοίκησης του Δημοσίου Οθωμανικού Χρέους (1881).Το 1897 η Ιταλία ανέλαβε μαζί με τη Γαλλία και την Αγγλία την επίβλεψη της ελληνοτουρκικής συμφωνίας για την αυτονομία της Κρήτης, ενώ το 1903 η διοίκηση της χωροφυλακής, η οποία ανέλαβε την αποκατάσταση της τάξης στη Μακεδονία ανατέθηκε στον ιταλό στρατηγό Ντε Τζόρτζις.
Παράλληλα, η Ιταλία επιδόθηκε σε μια συστηματική πολιτική οικονομικής διείσδυσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη θέση της στην Τριπλή Συμμαχία και τις σχεσεις της με την Αγγλία και τη Γαλλία ώστε να εξασφαλίσει κάποια σφαίρα επιρροής στην περιοχή της Αττάλειας.
Κατά την περίοδο, από την έκρηξη του πολέμου ως την είσοδο της Ιταλίας σ’ αυτήν (το λεγόμενο «intervento»), οι διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο συμπεριλαμβάνονταν σε όλες τις διαπραγματεύσεις που διεξήγαν οι Ιταλοί.
Το άρθρο 9 της Συνθήκης του Λονδίνου (26 Απριλίου 1915), την οποία υπέγραψε η Ιταλία με την Αντάντ στις 26 Απριλίου 1915 αναγνώριζε, κάπως αόριστα, τα συμφέροντα της Ιταλίας στην περιοχή της Αττάλειας.
Στη διάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριένης (Απρίλιος 1917) η Ιταλία κατάφερε ύστερα από έντονες πιέσεις να της δοθούν υποσχέσεις παραχώρησης των περιοχών της Σμύρνης και του Ικονίου. Όπως σημειώνει ένας ιστορικός, «η προσφορά της Σμύρνης σήμαινε για μια ακόμα φορα, οπως και κατά τις διαπραγματεύσεις για τα νότια σύνορα της Αλβανίας στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1913, ότι η Ιταλία κατάφερε να αναγνωριστούν τα συμφέροντά της, ως Μεγάλης Δύναμης, ως ανώτερα εκείνων της μικρής δύναμης που ηταν η Ελλαδα».
Η Συνθήκη των Σεβρών άφηνε κάποιες ελπίδες για την ιταλική επιρροή στη Μικρά Ασία αλλά η Ιταλία υποχρεώθηκε να εκκενώσει την Αττάλεια τον Ιούνιο του 1921 κάτω από την πίεση των κεμαλικών.
Η Ιταλία περιορίστηκε να κατακρατήσει τα Δωδεκάνησα και να ενισχύει τους κεμαλικούς κατά της ελληνικής στρατιάς της Μικρός Ασίας.
Για μια σύντομη και περιεκτική σκιαγράφηση της ιταλικής πολιτικής διείσδυσης στην Ανατολική Μεσόγειο ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευτεί την εργασία του R. Boswarth, «Italy and the End of the Ottoman Empire», που περιέχεται στο συλλογικό έργο «The Great Powers and the End of the Ottoman Empire», (Επιμέλεια έκδοσης Marian Kent, Λονδίνο 1984).
Η Ιταλία είχε συμμετάσχει στο Συνέδριο του Βερολίνου και είχε πάρει μια από τις θέσεις στον Οργανισμό Διοίκησης του Δημοσίου Οθωμανικού Χρέους (1881).Το 1897 η Ιταλία ανέλαβε μαζί με τη Γαλλία και την Αγγλία την επίβλεψη της ελληνοτουρκικής συμφωνίας για την αυτονομία της Κρήτης, ενώ το 1903 η διοίκηση της χωροφυλακής, η οποία ανέλαβε την αποκατάσταση της τάξης στη Μακεδονία ανατέθηκε στον ιταλό στρατηγό Ντε Τζόρτζις.
Παράλληλα, η Ιταλία επιδόθηκε σε μια συστηματική πολιτική οικονομικής διείσδυσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη θέση της στην Τριπλή Συμμαχία και τις σχεσεις της με την Αγγλία και τη Γαλλία ώστε να εξασφαλίσει κάποια σφαίρα επιρροής στην περιοχή της Αττάλειας.
Κατά την περίοδο, από την έκρηξη του πολέμου ως την είσοδο της Ιταλίας σ’ αυτήν (το λεγόμενο «intervento»), οι διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο συμπεριλαμβάνονταν σε όλες τις διαπραγματεύσεις που διεξήγαν οι Ιταλοί.
Το άρθρο 9 της Συνθήκης του Λονδίνου (26 Απριλίου 1915), την οποία υπέγραψε η Ιταλία με την Αντάντ στις 26 Απριλίου 1915 αναγνώριζε, κάπως αόριστα, τα συμφέροντα της Ιταλίας στην περιοχή της Αττάλειας.
Στη διάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριένης (Απρίλιος 1917) η Ιταλία κατάφερε ύστερα από έντονες πιέσεις να της δοθούν υποσχέσεις παραχώρησης των περιοχών της Σμύρνης και του Ικονίου. Όπως σημειώνει ένας ιστορικός, «η προσφορά της Σμύρνης σήμαινε για μια ακόμα φορα, οπως και κατά τις διαπραγματεύσεις για τα νότια σύνορα της Αλβανίας στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1913, ότι η Ιταλία κατάφερε να αναγνωριστούν τα συμφέροντά της, ως Μεγάλης Δύναμης, ως ανώτερα εκείνων της μικρής δύναμης που ηταν η Ελλαδα».
Η Συνθήκη των Σεβρών άφηνε κάποιες ελπίδες για την ιταλική επιρροή στη Μικρά Ασία αλλά η Ιταλία υποχρεώθηκε να εκκενώσει την Αττάλεια τον Ιούνιο του 1921 κάτω από την πίεση των κεμαλικών.
Η Ιταλία περιορίστηκε να κατακρατήσει τα Δωδεκάνησα και να ενισχύει τους κεμαλικούς κατά της ελληνικής στρατιάς της Μικρός Ασίας.
Για μια σύντομη και περιεκτική σκιαγράφηση της ιταλικής πολιτικής διείσδυσης στην Ανατολική Μεσόγειο ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευτεί την εργασία του R. Boswarth, «Italy and the End of the Ottoman Empire», που περιέχεται στο συλλογικό έργο «The Great Powers and the End of the Ottoman Empire», (Επιμέλεια έκδοσης Marian Kent, Λονδίνο 1984).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου