Εξοχώτατε,
Ελάβομεν την τιμήν, εν τη ιδιοτήτι ημών, ως αντιπροσώπων του ιθαγενούς πληθυσμού του Πόντου, να υποβάλωμεν εις το Συνεδρίαν της Ειρήνης διάφορα Υπομνήματα, εκθέτοντες τα παράπονα και τας εθνικής διεκδικήσεις των συμπατριωτών μας.
Επιτρέπομεν σήμερον εις ημάς αυτούς να επιστήσωμεν την ευμενή Υμών προσοχήν επί της αξιοθρηνήτου καταστάσεως των συμπατριωτών ημών, οι οποίοι εξακολουθούν να τρομοκρατώνται υπό των Τούρκων, πλέον του ενός έτους και μετά την εκκεχειρίαν.
Παρά τας διαβεβαιώσεις της Οθωμανικής Κυβερνήσεως, υπισχoυμένης την τάξιν και ασφάλειαν εις τους χριστιανικούς πληθυσμούς, αι βιαιοπραγίαι και καταδιώξεις κατά τας πληροφορίας τας οποίας από τινων μηνών λαμβάνομεν, εξακολουθούσινεις τας επαρχίας του Πόντου. Διενεμήθησαν όπλα εις τον τουρκικόν αστικόν πληθυσμόν, τη φροντίδι των Αρχών εις όλας τας παραλιακάς πόλεις και του εσωτερικού, ούτως ώστε, οι Χριστιανοί άοπλοι και ανυπεράσπιστοι εξακολουθούν πάντοτε να ζώσιν υπό την απειλήν νέων σφαγών.
Αι κατά καιρούς τουρκικαί κυβερνήσεις αι διαδεχόμενοι από έτους αλλήλας δεν φέρουν καμμίαν βελτίωσιν εις την τύχην των κατοίκων, ήτις ολονέν χειροτερεύει. Μετά την ανακωχήν, επεκράτησε άλως σχετική τις ησυχία και αύτη μόνον εις τας παραλιακάς πόλεις, όπου οι Τούρκοι ησθάνοντο πραγματικώς ότι ηττήθησαν. Αλλ' από τινων μηνών, βλέποντες ότι τα εγκλήματα αυτών μένουν μέχρι σήμερον ατιμώρητα, και υπολογίζοντες επί της επιείκειας των Συμμάχων προς αποφυγήν της ποινής, ήρχισαν, ως και κατά το παρελθόν, εκ νέου τας δηλώσεις και καταδιώξεις.
Ούτω δε, η ανησυχία ήτις εβασίλευεν εις την ενδοχώραν πάντοτε, μετεδόθη τώρα και εις τας παραλιακάς πόλεις, όπου από μηνών τινων βλέπει τις να περιφέρωνται ελευθέρως ληστοσυμμορίαι εκ Τούρκων αγρίων την όψιν και εξοπλισμένων μέχρις οδόντων, απειλούντων δε, ανά πάσαν στιγμήν, σφαγάς των δυστυχών αόπλων και ανυπεράσπιστων συμπατριωτών ημών. Κρατούν δ' ούτω αυτούς εν συνεχεί τρομοκρατήσει.
Οι διευθύνοντες την «Ένωσιν και Πρόοδον» μετημφιεσμένοι κατά το μάλλον και ήττον με διάφορα εθνικά προσωπεία, εισίν οι πραγματικοί κύριοι, οίτινες βασιλεύουσιν εν Τουρκία. Πλουτίσαντες από τας περιουσίας των χριστιανών, ους κατέσφαξαν, διαθέτουσι σήμερον μεγάλα οικονομικά μέσα τα οποία επιτρέπουσιν εις αυτούς να διοργανώσωσι ληστοσυμμορίας προς τρομοκράτησιν της χώρας.
Οι δυστυχείς συμπατριώται ημών, οίτινες προ και κατά την διάρκειαν του πολέμου, κατά εκατοντάδες τινάς χιλιάδων εξεπατρίσθησαν, δια να διαφύγωσι τας καταδιώξεις των Τούρκων, ήρχισαν, μετά την ανακωχήν, να επανακάμπτωσιν εις την χώραν των.
Ήλπισαν ότι θα δυνηθώσι του λοιπόν να ζήσωσιν ήσυχοι, εν ειρήνη και ασφαλεία επί της πατρίου γης, απελευθερωθείσης. Τέλος, συμφώνως προς τας γενναίας αρχάς, δι’ ων η νίκη των Συμμάχων ήθελε καθιέρωση τον θρίαμβον, έβλεπον μετά συγκινήσεως προσεγγίζουσαν την στιγμήν της εθνικής αυτών απελευθερώσεως, δια της συστάσεως ανεξαρτήτου Δημοκρατίας του Πόντου, εκεί όπου άλλοτε ήκμασεν η Αυτοκρατορία των Κομνηνών της Τραπεζούντος.
Ήλπιζον ότι θα δυνηθώσιν, εντός ολίγου, ν’ αναλάβωσι τα ειρηνικά αυτών έργα, δια να ζώσιν ησύχως και χωρίς φόβον, δια την διατάραξιν της ησυχίας αυτών υπό του Τυράννου. Δυστυχώς, ου μόνον η ελπίς αυτή, η τόσον άλλως τε δικαία, κατοίκων της ενδοχώρας, διεψεύσθη αλλ' ούτοι δεν είναι δυνατόν να ίδωσι ούτε τας εστίας αυτών, ελλείψει ασφαλείας δια την εγκατάστασιν αυτών εκεί, ένεκα των λυμαινομένων τας οδούς και τα χωρία συμμοριών και ατάκτων τουρκικών σωμάτων.
Αφού εξηντλήθησαν επί πολύ χρόνον εις τας διαφόρους παραλιακάς πόλεις ζώντες με συνδρομάς των συμπατριωτών ημών, δεδοκιμασμένων και τούτων πολύ εκ των καταδιώξεων κατά τον πόλεμον, απέλπιδες εκ της απογνώσεως, και με τον θάνατον εν τη ψυχή ανέλαβον την οδόν προς την εξορίαν, προς τας καταστάσας αξένους ήδη γαίας της Ρωσίας, όπου έχουσι χάση εσχάτως τας μεγάλας περιουσίας, τας οποίας δι ’ υπομονητικής εργασίας και οικονομίας πολλών ετών, απέκτησαν.
Προτίμησαν εν τούτοις την Ρωσικήν αναρχίαν από της τυραννίας και των σφαγών των Τούρκων.
Προ της καταστάσεως τούτης ήτις απέβη πλέον αφόρητος η ανάγκη της βίας επιβάλλει να υψώσωμε ν τελευταίαν κραυγήν κινδύνου διά τα θύματα ταύτα, και ν’ απευθύνωμεν επείγουσαν έκκλησιν προς τας νικήτριας δυνάμεις της Συννενοήσεως, όπως εν ονόματι των ιερών Αρχών του ανθρωπισμού και της στοιχειοδεστέρας συγκινήσεως (ελεημοσύνης) λάβωσιν οίκτον διά τους ατυχείς συμπατριώτες ημών, και αποφασίσωσιν, άπαξ δια παντός, την απελευθέρωσιν αυτών από του βαρύτατου των ζυγών, τους οποίους εγνώρισε ποτέ η ιστορία, και όστις αποτελεί αίσχος διά τον αιώνα ημών.
Επί τη ελπίδι ότι θα εισακουσθή η έκκλησις ημών και ότι αι Κυβερνήσεις των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως θα ευαρεστηθώσι να μας αξιώσωσι της πολυτίμου αυτών αρωγής, λαμβάνομεν την τιμήν να υποβάλωμεν εις τας υμετέρας εξοχότητας, εκφράζοντες εκ των προτέρων τας ευχαριστίας ημών, την διαβεβαίωσιν του βαθυτάτου ημών σεβασμού.
Παρίσιοι τη 15 Νοεμβρίου 1919
0 Πρόεδρος του Συνεδρίου των Ποντίων
υπ. Κωνστ. Ιάσων Γ. Κωνσταντινίδης
0 Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου των Ποντίων εν Παρισίοις
Σωκράτης Οικονόμου
Ελάβομεν την τιμήν, εν τη ιδιοτήτι ημών, ως αντιπροσώπων του ιθαγενούς πληθυσμού του Πόντου, να υποβάλωμεν εις το Συνεδρίαν της Ειρήνης διάφορα Υπομνήματα, εκθέτοντες τα παράπονα και τας εθνικής διεκδικήσεις των συμπατριωτών μας.
Επιτρέπομεν σήμερον εις ημάς αυτούς να επιστήσωμεν την ευμενή Υμών προσοχήν επί της αξιοθρηνήτου καταστάσεως των συμπατριωτών ημών, οι οποίοι εξακολουθούν να τρομοκρατώνται υπό των Τούρκων, πλέον του ενός έτους και μετά την εκκεχειρίαν.
Παρά τας διαβεβαιώσεις της Οθωμανικής Κυβερνήσεως, υπισχoυμένης την τάξιν και ασφάλειαν εις τους χριστιανικούς πληθυσμούς, αι βιαιοπραγίαι και καταδιώξεις κατά τας πληροφορίας τας οποίας από τινων μηνών λαμβάνομεν, εξακολουθούσινεις τας επαρχίας του Πόντου. Διενεμήθησαν όπλα εις τον τουρκικόν αστικόν πληθυσμόν, τη φροντίδι των Αρχών εις όλας τας παραλιακάς πόλεις και του εσωτερικού, ούτως ώστε, οι Χριστιανοί άοπλοι και ανυπεράσπιστοι εξακολουθούν πάντοτε να ζώσιν υπό την απειλήν νέων σφαγών.
Αι κατά καιρούς τουρκικαί κυβερνήσεις αι διαδεχόμενοι από έτους αλλήλας δεν φέρουν καμμίαν βελτίωσιν εις την τύχην των κατοίκων, ήτις ολονέν χειροτερεύει. Μετά την ανακωχήν, επεκράτησε άλως σχετική τις ησυχία και αύτη μόνον εις τας παραλιακάς πόλεις, όπου οι Τούρκοι ησθάνοντο πραγματικώς ότι ηττήθησαν. Αλλ' από τινων μηνών, βλέποντες ότι τα εγκλήματα αυτών μένουν μέχρι σήμερον ατιμώρητα, και υπολογίζοντες επί της επιείκειας των Συμμάχων προς αποφυγήν της ποινής, ήρχισαν, ως και κατά το παρελθόν, εκ νέου τας δηλώσεις και καταδιώξεις.
Ούτω δε, η ανησυχία ήτις εβασίλευεν εις την ενδοχώραν πάντοτε, μετεδόθη τώρα και εις τας παραλιακάς πόλεις, όπου από μηνών τινων βλέπει τις να περιφέρωνται ελευθέρως ληστοσυμμορίαι εκ Τούρκων αγρίων την όψιν και εξοπλισμένων μέχρις οδόντων, απειλούντων δε, ανά πάσαν στιγμήν, σφαγάς των δυστυχών αόπλων και ανυπεράσπιστων συμπατριωτών ημών. Κρατούν δ' ούτω αυτούς εν συνεχεί τρομοκρατήσει.
Οι διευθύνοντες την «Ένωσιν και Πρόοδον» μετημφιεσμένοι κατά το μάλλον και ήττον με διάφορα εθνικά προσωπεία, εισίν οι πραγματικοί κύριοι, οίτινες βασιλεύουσιν εν Τουρκία. Πλουτίσαντες από τας περιουσίας των χριστιανών, ους κατέσφαξαν, διαθέτουσι σήμερον μεγάλα οικονομικά μέσα τα οποία επιτρέπουσιν εις αυτούς να διοργανώσωσι ληστοσυμμορίας προς τρομοκράτησιν της χώρας.
Οι δυστυχείς συμπατριώται ημών, οίτινες προ και κατά την διάρκειαν του πολέμου, κατά εκατοντάδες τινάς χιλιάδων εξεπατρίσθησαν, δια να διαφύγωσι τας καταδιώξεις των Τούρκων, ήρχισαν, μετά την ανακωχήν, να επανακάμπτωσιν εις την χώραν των.
Ήλπισαν ότι θα δυνηθώσι του λοιπόν να ζήσωσιν ήσυχοι, εν ειρήνη και ασφαλεία επί της πατρίου γης, απελευθερωθείσης. Τέλος, συμφώνως προς τας γενναίας αρχάς, δι’ ων η νίκη των Συμμάχων ήθελε καθιέρωση τον θρίαμβον, έβλεπον μετά συγκινήσεως προσεγγίζουσαν την στιγμήν της εθνικής αυτών απελευθερώσεως, δια της συστάσεως ανεξαρτήτου Δημοκρατίας του Πόντου, εκεί όπου άλλοτε ήκμασεν η Αυτοκρατορία των Κομνηνών της Τραπεζούντος.
Ήλπιζον ότι θα δυνηθώσιν, εντός ολίγου, ν’ αναλάβωσι τα ειρηνικά αυτών έργα, δια να ζώσιν ησύχως και χωρίς φόβον, δια την διατάραξιν της ησυχίας αυτών υπό του Τυράννου. Δυστυχώς, ου μόνον η ελπίς αυτή, η τόσον άλλως τε δικαία, κατοίκων της ενδοχώρας, διεψεύσθη αλλ' ούτοι δεν είναι δυνατόν να ίδωσι ούτε τας εστίας αυτών, ελλείψει ασφαλείας δια την εγκατάστασιν αυτών εκεί, ένεκα των λυμαινομένων τας οδούς και τα χωρία συμμοριών και ατάκτων τουρκικών σωμάτων.
Αφού εξηντλήθησαν επί πολύ χρόνον εις τας διαφόρους παραλιακάς πόλεις ζώντες με συνδρομάς των συμπατριωτών ημών, δεδοκιμασμένων και τούτων πολύ εκ των καταδιώξεων κατά τον πόλεμον, απέλπιδες εκ της απογνώσεως, και με τον θάνατον εν τη ψυχή ανέλαβον την οδόν προς την εξορίαν, προς τας καταστάσας αξένους ήδη γαίας της Ρωσίας, όπου έχουσι χάση εσχάτως τας μεγάλας περιουσίας, τας οποίας δι ’ υπομονητικής εργασίας και οικονομίας πολλών ετών, απέκτησαν.
Προτίμησαν εν τούτοις την Ρωσικήν αναρχίαν από της τυραννίας και των σφαγών των Τούρκων.
Προ της καταστάσεως τούτης ήτις απέβη πλέον αφόρητος η ανάγκη της βίας επιβάλλει να υψώσωμε ν τελευταίαν κραυγήν κινδύνου διά τα θύματα ταύτα, και ν’ απευθύνωμεν επείγουσαν έκκλησιν προς τας νικήτριας δυνάμεις της Συννενοήσεως, όπως εν ονόματι των ιερών Αρχών του ανθρωπισμού και της στοιχειοδεστέρας συγκινήσεως (ελεημοσύνης) λάβωσιν οίκτον διά τους ατυχείς συμπατριώτες ημών, και αποφασίσωσιν, άπαξ δια παντός, την απελευθέρωσιν αυτών από του βαρύτατου των ζυγών, τους οποίους εγνώρισε ποτέ η ιστορία, και όστις αποτελεί αίσχος διά τον αιώνα ημών.
Επί τη ελπίδι ότι θα εισακουσθή η έκκλησις ημών και ότι αι Κυβερνήσεις των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως θα ευαρεστηθώσι να μας αξιώσωσι της πολυτίμου αυτών αρωγής, λαμβάνομεν την τιμήν να υποβάλωμεν εις τας υμετέρας εξοχότητας, εκφράζοντες εκ των προτέρων τας ευχαριστίας ημών, την διαβεβαίωσιν του βαθυτάτου ημών σεβασμού.
Παρίσιοι τη 15 Νοεμβρίου 1919
0 Πρόεδρος του Συνεδρίου των Ποντίων
υπ. Κωνστ. Ιάσων Γ. Κωνσταντινίδης
0 Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου των Ποντίων εν Παρισίοις
Σωκράτης Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου