Όπως παρουσιάζειαι από τον Γιουσούφ Γκεντικλί
Με τον αυτό τίτλο (Ποντιακό Ζήτημα) και το ίδιο περιεχόμενο, κυκλοφόρησε το έτος 2002 ένα άλλο βιβλίο το οποίο επιμελήθηκε ο Γιουσούφ Γκεντικλί (Yusuf Gedikli, Pontus Meselesi, Εκδόσεις Bilge Karinca, Istanbul). To βιβλίο αυτό σε σχέση με την έκδοση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης διαφέρει σε δύο σημεία. Πρώτον στη γλώσσα και δεύτερον στον τρόπο παρουσίασής του.
Ενώ η έκδοση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης χρησιμοποιεί τη Νεοτουρκική γλώσσα, ο Γκεντικλί σε μεγάλο βαθμό διατήρησε τις οσμανικές λέξεις του πρωτοτύπου (χρησιμοποιεί και γλωσσάρι) και δίνει στο βιβλίο την εικόνα μιας οσμανο-τουρκικής όσμωσης. Η Οσμανική-Νεοτουρκική περίοδος φαίνεται να τον συγκινεί ιδιαίτερα. Άλλωστε πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άλλο έργο του για τη ζωή και τις δράσεις του Εμβέρ πασά. (Οι Έλληνες και ειδικότερα οι Πόντιοι γνωρίζουν πολύ καλά τι στοίχισε στον Ελληνισμό ο πασάς αυτός.)
Ως προς τον τρόπο παρουσίασης του βιβλίου ο Γκεντικλί χρησιμοποιεί τόσο εκτενή εισαγωγή (50 σελίδες) η οποία από μόνη της θα μπορούσε να αποτελέσει περιεχόμενο ιδιαίτερου βιβλίου.
Ο Γκεντικλί στην εισαγωγή του οριοθετεί χωροταξικά τον Πόντο, ερμηνεύει ετυμολογικά τον όρο, κάνει ιστορική αναφορά στην περιοχή, εξηγεί την παρουσία του Ελληνισμού στον Πόντο, ψάχνει τις ρίζες των Ορθοδόξων Τούρκων, θέτει ερωτήματα, δίνει απαντήσεις και τελικά καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: ότι πάνω-κάτω όλοι αυτοί που κατοικούσαν στον Πόντο ήταν... Τούρκοι στις ρίζες τους.
Για το Ποντιακό, λέει ότι είναι ένα μάταιο όνειρο, μια φαντασίωση, μια ουτοπία των Ελλήνων, η οποία χτίστηκε πάνω στις αναμνήσεις ενός κράτους με το όνομα «Πόντος», το οποίο ωστόσο δεν ίδρυσαν οι Ελληνες αλλά οι Πέρσες μεταξύ των ετών 298-63 π.Χ.
Κι ενώ αποκαλεί τους Ελληνες ονειροπόλους και μυθομανείς, δυο αράδες παρακάτω αποκαλύπτει τους ενδόμυχους φόβους του, ομολογώντας ότι κάποιες λέξεις που σχετίζονται με το Ποντιακό έχουν στρατηγική σημασία για την Τουρκία. Γράφει επί λέξει: «Για να καταλάβει κανείς καλύτερα το Ποντιακό Ζήτημα πρέπει να ξεκινήσει από την ετυμολογία και το νόημα της λέξεως “Πόντος”. Πρέπει να έχει προηγουμένως αποκτήσει βασικές γνώσεις για τα στρατηγικής σημασίας θέματα: α) Ποντιακό κράτος β) κράτος Τραπεζούντας και γ) Πατριαρχείο».
Για τον ίδιο δεν υπάρχει Ποντιακό ζήτημα σήμερα γιατί αυτό έχει πεθάνει το 1923. Ωστό-σο κρίνει απαραίτητη τη γνώση στις μέρες μας των παραπάνω τριών στρατηγικών θεμάτων, γιατί φοβάται προφανώς ότι και οι νεκροί ζωντανεύουν.
Αλλωστε η κυκλοφορία Ποντιακού Ζητήματος από τον Γκεντικλί δεν θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία, αν ο ίδιος ως επιμελητής του έργου δεν εξέθετε σε μακροσκελέστατη εισαγωγή τις «ιστορικές -απόψεις του», για τις ρίζες των Τούρκων, για τον εκχριστιανισμό των Τούρκων Ορθοδόξων , για το «ενδιαφέρον» των Ελλήνων ακόμη και σήμερα για το Ποντιακό, για το ρόλο του Πατριαρχείου κ.λπ.
Επίσης, για τον Γκεντικλί δεν υπάρχει ζήτημα τουρκοφωνίας Ελλήνων χριστιανών.Υπάρχει εκχριστιανισμός Τούρκων. Γι' αυτό και όσοι χριστιανοί μιλούν τουρκικά είναι Τούρκοι!
Με τον αυτό τίτλο (Ποντιακό Ζήτημα) και το ίδιο περιεχόμενο, κυκλοφόρησε το έτος 2002 ένα άλλο βιβλίο το οποίο επιμελήθηκε ο Γιουσούφ Γκεντικλί (Yusuf Gedikli, Pontus Meselesi, Εκδόσεις Bilge Karinca, Istanbul). To βιβλίο αυτό σε σχέση με την έκδοση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης διαφέρει σε δύο σημεία. Πρώτον στη γλώσσα και δεύτερον στον τρόπο παρουσίασής του.
 |
| Σκηνές από την Γενοκτονία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. |
Ως προς τον τρόπο παρουσίασης του βιβλίου ο Γκεντικλί χρησιμοποιεί τόσο εκτενή εισαγωγή (50 σελίδες) η οποία από μόνη της θα μπορούσε να αποτελέσει περιεχόμενο ιδιαίτερου βιβλίου.
Ο Γκεντικλί στην εισαγωγή του οριοθετεί χωροταξικά τον Πόντο, ερμηνεύει ετυμολογικά τον όρο, κάνει ιστορική αναφορά στην περιοχή, εξηγεί την παρουσία του Ελληνισμού στον Πόντο, ψάχνει τις ρίζες των Ορθοδόξων Τούρκων, θέτει ερωτήματα, δίνει απαντήσεις και τελικά καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: ότι πάνω-κάτω όλοι αυτοί που κατοικούσαν στον Πόντο ήταν... Τούρκοι στις ρίζες τους.
Για το Ποντιακό, λέει ότι είναι ένα μάταιο όνειρο, μια φαντασίωση, μια ουτοπία των Ελλήνων, η οποία χτίστηκε πάνω στις αναμνήσεις ενός κράτους με το όνομα «Πόντος», το οποίο ωστόσο δεν ίδρυσαν οι Ελληνες αλλά οι Πέρσες μεταξύ των ετών 298-63 π.Χ.
Κι ενώ αποκαλεί τους Ελληνες ονειροπόλους και μυθομανείς, δυο αράδες παρακάτω αποκαλύπτει τους ενδόμυχους φόβους του, ομολογώντας ότι κάποιες λέξεις που σχετίζονται με το Ποντιακό έχουν στρατηγική σημασία για την Τουρκία. Γράφει επί λέξει: «Για να καταλάβει κανείς καλύτερα το Ποντιακό Ζήτημα πρέπει να ξεκινήσει από την ετυμολογία και το νόημα της λέξεως “Πόντος”. Πρέπει να έχει προηγουμένως αποκτήσει βασικές γνώσεις για τα στρατηγικής σημασίας θέματα: α) Ποντιακό κράτος β) κράτος Τραπεζούντας και γ) Πατριαρχείο».
Για τον ίδιο δεν υπάρχει Ποντιακό ζήτημα σήμερα γιατί αυτό έχει πεθάνει το 1923. Ωστό-σο κρίνει απαραίτητη τη γνώση στις μέρες μας των παραπάνω τριών στρατηγικών θεμάτων, γιατί φοβάται προφανώς ότι και οι νεκροί ζωντανεύουν.
Αλλωστε η κυκλοφορία Ποντιακού Ζητήματος από τον Γκεντικλί δεν θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία, αν ο ίδιος ως επιμελητής του έργου δεν εξέθετε σε μακροσκελέστατη εισαγωγή τις «ιστορικές -απόψεις του», για τις ρίζες των Τούρκων, για τον εκχριστιανισμό των Τούρκων Ορθοδόξων , για το «ενδιαφέρον» των Ελλήνων ακόμη και σήμερα για το Ποντιακό, για το ρόλο του Πατριαρχείου κ.λπ.
Επίσης, για τον Γκεντικλί δεν υπάρχει ζήτημα τουρκοφωνίας Ελλήνων χριστιανών.Υπάρχει εκχριστιανισμός Τούρκων. Γι' αυτό και όσοι χριστιανοί μιλούν τουρκικά είναι Τούρκοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου