ΔΙΣΤΙΧΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ( ΣΑΝΤΑΣ)

Τον ουρανόν χρωστώ την ψή μ’ τον Άδην το κορμόπο μ’ εσέν ντο χρωστώ, σκύλ’ κουτάβ’, και τυραννίεις το ψόπο μ’. Ο κύρη μ’ έν’ τρισέλλενος, η μάνα μ’ ην’ ρομάνα  εγώ μη τα παράπονα σον Άδ’ κί κατηβαίνω. Αν αποθάνω μανίτσα μ’ σον  Αδ’ αν κατηβαίνω  θά φτάγω τά παράπονα κ’ έναν βραδήν κι μένω. Τα τιαρτόπα μ’ θα γράφ’ άτα σόν τάφον ντο θα κείμαι  αγάπη μ’ θα δεβάζει άτα κι’ εγώ σόν Αδ’ θα είμαι.