Αποθαμέν’ εμέντσανε
κι επρόσταξεν η μοίρα
να κατηβαίνω ζωντανός σον Άδην με τη λύραν.
Σίτια παίζω και
τραγωδώ, εχπάστα σ’ άλλ’ τον κόσμον
ν’ αλλάζω ασά θεμέλια
τη Χάρονος το νόμον.
Με το Χάρον σ’έναν
τραπέζ’ εγώ τρώγω και πίνω
κ' ύστερ’ απέσ' σην κάρδιαν ατ’ τρανόν γερά ν
αφίνω.
Κoμπώνω και μεθύζ’
ατον και το νουν ατ’ θολώνω
και με τη λύρας τον
ηχόν την ψήν ατ' φαρμακώνω.
Και το τοξάρι μ’
τογραεύ' κι αντιδονούν τα κόρδας
και σειούνταν τα
τάρταρα κι ανοίγουνταν τα πόρτας.
Στάθης Ευσταθιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου