Ο θρήνος της Τραπεζούντας

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,
 εβγαίν' από την Πόλην,
 ουδέ  στ 'αμπέλ(ε)α κόνεψεν,
ουδέ στα περιβόλ(ε)α
επήγεν και εκόνεψεν
'ς σ'Αγια-Σοφιάς την πόρταν'.
 Έσειξεν τ'έναν το φτερόν,
στο αίμαν βουτεμένον,
έσειξεν τ'άλλο το φτερόν,
χαρτίν είσχεν γραμμένον.
Σιτ' αναγνώθ' σιτ(ε)ά κλαίει,
σιτ' ανακρούει την καρδ(ε)άν:

-Αϊλί εμάς και βάι εμάς, 
πάρθεν η Ρωμανία!

Μοιρολογούν τα εγκλησ(ε)ας, 
κλαίγ'νε τα μοναστήρ(ε)α
κι' Αϊ-Γιάννες, ο Χρυσόστομον,
 κλαίει στερνοκοπάται.

-Μη κλαίς, μη κλαίς, Αϊ-Γιάννε μου,
και δερνοκοπισκάσαι.

-Η Ρωμανία 'πέρασεν!
Η Ρωμανία 'πάρθεν!

-Η Ρωμανία κι' αν πέρασεν,
ανθεί και φέρει κι' άλλο.