Το θέμα της γενοκτονίας είναι από τα κυρίαρχα και είναι μάλιστα από τον ίδιο θύτη. Υπάρχει όμως και το θέμα του σεισμού που προκάλεσε μια γνήσια αλληλεγγύη. Όταν πριν από 25 χρόνια ο σεισμός πλήγωσε την Αρμενία και τον αρμενικό λαό, αμέσως ο ελληνικός λαός ήρθε να του συμπαρασταθεί και μάλιστα επί του πρακτέου.
Δεν πιέστηκε από κανέναν και το έκανε αυθόρμητα, γιατί αυτή η φιλία υπάρχει και μετατράπηκε εκείνη την περίοδο σε συμπόνια. Υπάρχει και πρακτική μαρτυρία στο κέντρο της Αθήνας, αφού η Αρμενία έκανε ένα δώρο συμβολικό στην Ελλάδα.
Είναι ένα Khatchkar, ο πέτρινος σταυρός, που είναι πάντα μοναδικός και αποτελεί το σημείο αναφοράς για τους αρμενικούς τάφους.
Αν συνδυάσουμε αυτά τα γεγονότα και στη συνέχεια την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τη Βουλή των Ελλήνων το 1996 μπορούμε να καταλάβουμε ότι το κοινό υπόβαθρο είναι πολύ βαθύ.
Και αυτό σημαίνει με άλλα λόγια ότι είμαστε λαοί που ούτε οι γενοκτονίες, ούτε οι σεισμοί δεν κατάφεραν να μας εξοντώσουν. Δηλαδή, ούτε μια τεχνητή, ούτε μια φυσική καταστροφή δεν κατάφεραν να μας αφανίσουν. Αυτό το σημείο δεν είναι απλώς συμβολικό, γιατί είμαστε μικροί λαοί με μεγάλη ιστορία.
Κι έχουμε μάθει ν’ αντιστεκόμαστε στις πιο αντίξοες συνθήκες γιατί ξέρουμε να επιβιώνουμε. Πρέπει όμως να μάθουμε να λειτουργούμε ακόμα πιο συμμαχικά, γιατί έχουμε κοινά σημεία και για το μέλλον μας.
Δεν αρκεί ένας θεωρητικός δεσμός όταν υπάρχει ανάγκη. Και αυτή η ανάγκη υπάρχει για τους δυο λαούς που αντιπροσωπεύουν δυο πολιτισμούς που έχουν προσφέρει στην Ανθρωπότητα. Και μάλιστα αυτό το γεγονός είναι η αιτία που δέχτηκαν επιθέσεις από την βαρβαρότητα.
Η ελληνο-αρμενική φιλία πρέπει να γίνει μια πράξη που αλλάζει την πραγματικότητα και δημιουργεί νέα δεδομένα. Δυο λαοί που κουβαλούν τέτοιες ιστορίες έχουν γίνει μυθικοί για πολλούς άλλους, διότι αποτελούν με την αντίστασή τους και παράδειγμα προς μίμηση. Διότι δεν είναι μόνο χώρες, αλλά οι συνεχιστές του Ελληνισμού και του Αρμενισμού που δεν έχουν σύνορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου