Διήμερες εκδηλώσεις στο Χωρύγι

Το βιογραφικό και μόνο των τιμώμενων προσώπων είναι ένα ασφαλές δείγμα για την αίγλη και τη σημαντικότητα των φετινών διήμερων εκδηλώσεων στο Χωρύγι με την ευκαιρία της εορτής του Προφήτη Ηλία.

Στις 19 και 20 Ιουλίου έγινε το καθιερωμένο πολιτιστικό διήμερο στο Χωρύγι, από τον Ποντιακό Πολιτιστικό Σύλλογο. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη, πέρα από κάθε προσδοκία… και από κάθε άλλη φορά.

Οι φετινές εκδηλώσεις ήταν αφιερωμένες στη μνήμη του Ανθιμου Παπαδόπουλου (αρχιμανδρίτη). Τιμήθηκε επίσης ο Πόντιος στιχουργός Λευτέρης Χαψιάδης.

Ηταν μια μεγάλη πολιτιστική εκδήλωση που συνδύαζε την παράδοση και τον πολιτισμό με το χορό και την ψυχαγωγία.

Η επιτυχία της εκδήλωσης  οφείλεται στο ότι υπάρχει ένα δραστήριος Σύλλογος, Εθελοντική ομάδα που στηρίζει τις δράσεις του συλλόγου, οι γυναίκες του χωριού και οι νέοι καθώς η τοπική κοινωνία. Φυσικά και πολύς κόσμος από τα μέρη μας, όπως και τους όμορους νομούς.

Η παρουσίαση της εκδήλωσης καθώς και η  απονομή της τιμητικής πλακέτας στον Λευτ. Χαψιάδη, έγινε από τον Ν. Κωνσταντινίδη, αντιπρόεδρο του Συλλόγου

Η απονομή της τιμητικής πλακέτας στην μνήμη του Ανθ. Παπαδόπουλου έγινε από τον Αθαν. Ακριτίδη, αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου, στο πρόσωπο του ανιψιού του Ανθιμου Παπαδόπουλου, Νίκο Παπαδόπουλο, Εφέτη Εισαγγελέα.

Ανθιμος Παπαδόπουλος

Ο Ανθιμος Παπαδόπουλος ήταν μία από τις πιο σημαντικές και πνευματικές μορφές του Ποντιακού Ελληνισμού.

Γεννήθηκε στην Καράκαγια της Αργυρούπολης το 1878. Την χρονιά δηλαδή που οι δικοί μας έφυγαν για το Καρς. Ο πατέρας του ήταν ιερέας στη μονή του “Αγίου Γεωργίου του Χουτουρά”, στην οποία και χειροτονήθηκε ο Ανθιμος μοναχός σε ηλικία 18 ετών το 1897, ενώ αργότερα, το 1911 χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης.

Τελειώνοντας τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ροδοκανάκειο Ιερατική Σχολή της Καισάρειας της Καππαδοκίας, έρχεται μετά στην Αθήνα το 1905 και γράφεται στη “Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών”, από την οποία αποφοιτά αριστούχος το 1910.

Αμέσως μετά αναλαμβάνει τη διεύθυνση του ιεροδιδασκαλείου της Σάμου η “Ανατολή” και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1914, διορίζεται συντάκτης του “Ιστορικού Λεξικού της Νέας Ελληνικής” του οποίου και γίνεται διευθυντής μετά, ενώ το 1933 αναγορεύεται σε διδάκτωρ της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών.

Ηταν ιδρυτικό μέλος, Γενικός γραμματέας και πρόεδρος της “Επιτροπής Ποντιακών Μελετών” και διηύθυνε το περιοδικό της Επιτροπής το “Αρχείο του Πόντου”, από τον πρώτο έως και τον 23 τόμο. Εχει ακόμη συγγράψει δύο σπουδαία έργα. Το “Ιστορικό Λεξικό της Ποντιακής Διαλέκτου” και την “Ιστορική Γραμματική της Ποντιακής Διαλέκτου”.

Λευτέρης Χαψιάδης

Ενας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελλάδας ο Τάσος Λειβαδίτης, σ’ ένα του στίχο λέει: «Σε μια στιγμή μαζί σου έζησα όλη μου τη ζωή». Με βάση τη δυναμικότητα της στιγμής, τολμώ να παρουσιάσω απόψε  έναν άνθρωπο, που αλλιώς δεν θα έφθανε όλο το βράδυ….

Ο Λευτέρης Χαψιάδης, γι’ αυτόν μιλώ είναι μια ξεχωριστή Ποντιακή ψυχή από τα ακριτικά Κοίλα των Φερών. Τα γυμνασιακά του χρόνια τα πέρασε στην Αλεξανδρούπολη, όπου εκεί  διατηρούσαν οι γονείς τους περίπτερο. 

Σε ηλικία 11 χρόνων τηλεφωνεί στην Εφ.ΝΕΑ για να  ρωτήσει αν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος που γράφει στην αθλητική εφημερίδα, ΟΜΑΔΑ, είναι ο ίδιος με αυτόν που γράφει στίχους. Η θετική απάντηση ήταν αυτή  που άλλαξε την πορεία της ζωής του, όταν αργότερα κατέβηκε στην Πάτρα για σπουδές όπου μέσω του Νταλάρα, γνώρισε  το Λευτέρη Παπαδόπουλο,  κι έκτοτε συνδέεται μαζί του με ξεχωριστή φιλία.

Τα τραγούδια που έγραψε ο Λευτέρης ξεπερνούν στο σύνολο τους τα 560 κι είναι αδύνατον να αναφερθούν. Εγραψε στίχους για τους μεγαλύτερους τραγουδιστές της χώρας. Για τον Καζαντζίδη, το Νταλάρα, την Αλεξίου, τον Αγγελόπουλο, τον Πάριο, τον Τερζή, τη Γλυκερία, Στανίση και άλλους.

Θα σταθώ σε κάποια πολύ γνωστά και θα πω ενδεικτικά «Το μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία». Εδωσε λοιπόν ο Νικολόπουλος τη μουσική στον Λευτέρη και του είπε πάνω σε αυτήν τη μουσική, θέλω να μου γράψεις στίχους. Ο Λευτέρης προσπάθησε, προσπάθησε, αλλά το  μυαλό δεν γένναγε. Ο δίσκος έπρεπε  να βγει  αλλά οι στίχοι δεν ήταν έτοιμοι.

Παρακαλεί  τον Νικολόπουλο να του δώσει μια μέρα ακόμη διορία. Εκεί που καθόταν και σκεφτόταν καπνίζοντας, του έπιασε ένας τσιγαρόβηχας. Κάπνιζε και σαντέ σκέτο…

Και τότε ακούει τη γυναίκα του να του λέει: Αμάν με αυτό το τσιγάρο θα πεθάνει. Την εποχή εκείνη  δούλευε ο Λευτέρης στο Υπουργείο Νέας Γενιάς με σύμβαση κι έπρεπε να κάνει εξέταση πνεύμονα…Ο Λευτέρης συνδύασε το κάπνισμα με καρκίνο του πνεύμονα και φοβήθηκε…

 Και τότε σκέφθηκε το «μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία». Του ήρθε κατόπιν στο νου και ο στίχος, «να σου να θέε μου πότης, να σωθεί η ανθρωπότης» και να το τραγούδι…Το παίρνει και τρέχει στο Νικολόπουλο. Ο Νικολόπουλος ήταν στο Στορκ κι εκείνη τη στιγμή ήταν στη σκηνή με την Αλεξίου…

Το τραγούδι αυτό κάποτε συνάντησε έναν ο Λευτέρης και τον ρωτά εσύ το έγραψες;…Και  του λέει μου αρέσει. Είχα μια γκόμενα που τη λέγανε Αθανασία…

Χίλια τραγούδια να γράψεις ένα θα σου κάνει γνωστό του είπε ο Καλδάρας.

Είναι κάποιες στιγμές που σμίγουν και αρωματίζουν τον αέρα. Μια τέτοια είναι και η αποψινή.

Πάριος (Ευτυχώς Στη Ζωή που υπάρχεις κι εσύ»), Το «Πήγα σε μάγισσες» με τη Γλυκερία, Το «Φαντασία μου πλανεύτρα» με τον Τερζή, Νταλάρας «κάποια, κάπου, κάποτε, «Χίλιες Φορές», «Στου Κουτουκί του Γιαβρή» με τη Στανίση, Διονυσίου, «Αν τελείωσε η ζωή», «Ο δρόμος της επιστροφής» με τον Καζαντζίδη…όταν διάβασε τον τίτλο του τραγουδιού «όποιος πέφτει μόνο του δεν κλαίει» … έκλαψε ο Καζαντζίδης…, «Όταν χορεύεις μάτια μου», Αγγελόπουλος.

Πηγη: Πρωτη Σελιδα Κιλκις