Τα δακρυγόνα "μπορούν να προκαλέσουν μόνιμους τραυματισμούς, αποβολές εμβρύων, ακόμη και θανάτους", προειδοποιεί σε έκθεσή της η ανεξάρτητη διεθνής οργάνωση "Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" (PHR).
Προς επίρρωσιν των παραπάνω, ο πρώτος καταγεγραμμένος θάνατος από έκθεση σε δακρυγόνα εντοπίζεται πέντε δεκαετίες πίσω και συγκεκριμένα το 1960, στο Αμβούργο. Το επόμενο θύμα που αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία, είναι ο δημοσιογράφος Rubén Salazar, που σκοτώθηκε στο Λος Άντζελες, το 1970, από δακρυγόνα με την ουσία CS, κατά τη διάρκεια των ταραχών στο Σικάγο. Ακολουθούν τρεις τρόφιμοι στις φυλακές της Νέας Υόρκης, το 1975, ενός νεαρού διαδηλωτή στο Μπρόκντορφ της Γερμανίας, το 1968 και δύο Κορεατών φοιτητών, το 1987.
Από το τέλος της ίδιας χρονιάς, μέχρι και το τέλος του 1969, 68 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα προσφυγικά στρατόπεδα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, επειδή εισέπνευσαν υπερβολική ποσότητα δακρυγόνων. Στην πλειονότητά τους, τα θύματα ήταν ηλικιωμένοι και παιδιά.
Μεταφερόμαστε στην Ελλάδα των πολυτάραχων ημερών του Νοέμβρη του 1973, οπότε και ο δικηγόρος Σπύρος Κοντομνάρης και ο ιδιωτικός υπάλληλος Δημήτριος Παπαϊωάννου, αναφέρονται στο πόρισμα του αντιεισαγγελέα Τσεβά ως θανόντες από την ίδια αιτία.

 Με τουλάχιστον 60 θανάτους συλληφθέντων σχετίζεται η εκτεταμένη χρήση του σπρέι πιπεριού στις ΗΠΑ, από το 1992 μέχρι σήμερα. Ο πρώτος νεκρός από "φυσούνα" εντοπίζεται στη Βρετανία, ο 29χρονος Ιμπραήμ Σέι, το Μάρτιο του 1996.
Οι "Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" έχει συντάξει έναν κατάλογο 34ων θανάτων που σχετίζονται με την έκθεση σε δακρυγόνα, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο Μπαχρέιν.
Αξίζει να επισημάνουμε ότι η χρήση δακρυγόνων έχει απαγορευθεί ακόμη και στην περίπτωση πολέμου, από ποικίλες διεθνείς Συνθήκες, που έχουν υπογραφεί από την πλειονότητα των κρατών. Ωστόσο, η χρήση τους δεν έχει ακόμη απαγορευθεί σε περίπτωση αυτοάμυνας και καταστολής διαδηλώσεων(!).
Καθίσταται "ολοένα και πιο προφανές, ότι τα δακρυγόνα έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις από ό,τι πιστεύεται", παρατηρεί ο Richard Sollom, μέλος των Γιατρών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και σημειώνει: "Τα δάκρυα που παράγουν δεν περιορίζονται σε αυτά που προκαλούνται από το προσωρινό τσούξιμο των ματιών, αλλά τρέχουν και από ανθρώπους που αποκτούν μακροχρόνιους τραυματισμούς και προβλήματα από την αδιάκριτη χρήση τους, καθώς και από τους φίλους και τους συγγενείς των θυμάτων από δακρυγόνα, που έχουν καταλήξει τυφλά ή νεκρά. Ο κόσμος πρέπει να εξετάσει εάν ενδείκνυται η χρήση τέτοιων χημικών τοξικών παραγόντων εναντίον αμάχων πληθυσμών".
Πραγματικά, όταν η διεθνής βιβλιογραφία υπογραμμίζει τις θανατηφόρες συνέπειες των αντλιών νερού και των δακρυγόνων και διεθνείς εκθέσεις βρίθουν από "μεμονωμένα" περιστατικά μονίμων τραυματισμών, αναπηριών και θανάτων, είναι υπερβολική η διαπίστωση ότι η επιμονή στη χρήση αυτών των μέσων καταστολής αποκαλύπτει δολοφονικές προθέσεις;
Πηγές: PHR και Wikipedia