— Σοφία, ρίζα μ', είπεν 'ς ση θεγατέραν ατ'ς, δόμα την εβζάν. Ακεί 'ς σο χωνοκέφαλο.ν, 'ς σου τουβαρί' το τολαπόπον κεσ' εθαρρώ εσέγκ' ατο του βραδί' .
Ας άφτω το λαμπόπον κ' εσύ φέρεν απέσ' έναν επ' εγείνα τα ξερά τα κουτουζόπα, ας σο ξεραντέρ' αφκά, ας βάλουμε απάν'. Ο χωνός εμούν επεβόρρωσεν κι απόψ', άμον ντ' ομά ζ', θ' αγαζλαεύ' και τα κουτσικόπα πα ερίγασαν, βά' εμέν τη μαύ'σαν!
Τ' απάν' ατουν εκοσσαρίασεν. Πριχού σύρ' ο ήλον, εγείνα, γουρπάν' ατουν, εκουστιάγαν απάν'-ι-μ' κ' εγόμωσαν τα ποδαρόπα τουν 'ς σο χωνόν. Αγούτα τα κανναβόπα πα 'κ' εφέκανε με να 'γβάλ' ασς ση μέσεν.
Κ' η Κερεκή η Κοντάβα, εβδομήντα χρόνα ας σ' επήγεν νύφε 'ς σου Κοντού κι ογδονταέξ' χρονών ατώρα γραία, άμον οξέας κεβτέν, διπλωμέντσα απάν' 'ς σο παρακαμίν' 'ς ση θεγατερός ατ'ς τση Σοφίας τσ' Αλευράβας, εκουκουρώθεν και πάει κ' έρ'ται απάν' 'ς σο λανάρ', ευτάει καϊρότ' να τελέν' τα κανναβόπα τ' επέμ'ναν ατεν.
Η Σοφία ντ' εσέβεν απέσ' και ντ' εξέβεν έναν έτον. Τη μάναν ατ'ς πα έκ'σεν και 'κ' έκ'σεν.
Ας σου θεού τον πιρνόν κιάν' έξ'-απέσ', άμον κουραγμένον οφίδ' γυροκλώσκεται.
Δεκαέξ' χρονών κορίτσ', κρύον νερόν, άμον χαμούχταν έτον όνταν επέρεν τον Αλευράν κι ατώρα εγέν'τον πενήντα-δύο χρονών γυναίκα και ξάν δύο νυφάδες εξίαζεν.
Τα κυρικά τ'ς ας σ' Αδολή είχαν οσπίτ' 'ς σο Στάμαν μερέαν, 'ς σου Καμπανά, πέραν καικά 'ς ση Ζάβεραν, 'ς σου Δάβαρ' καρδί. Τα πεθερ'κά τ'ς πα απ' αδά πέραν μερέαν, 'ς ση Ζάβεραν καρσί - καρσο—το ποτάμ' εχώριζεν ατ'ς ας σα κυρικά τ'ς— είχαν τρί' οσπίτα: έναν 'ς σο χωρίον 'ς σου Δάβαρ', έναν απάν' 'ς σα Μαλούλας, αφκά καικά 'ς σον Κάστρον κ' έναν 'ς ση Μέζιρεν, 'ς σου Μαλεζάντωμαν.
Άντρας ατ'ς, σάγκι συνέλ'κος ατ'ς — δύο χρόνα 'δεβαίν'νεν ατεν - κι ακόμαν τσεχέλτς παιδάς όνταν επέρεν ατον, οχτώ χρονών ορφανός εσέβεν 'ς σα χαμαιλέτας του Τσάν' κι ολίγον - ολίγον έμαθεν την τέχνην κ' εδώκεν όνεμαν' για τ' εγείνο εκόλτσαν ατον κι Αλευρά.
Ας σ' εγνώρ'σεν ατον πα, πολλά χρόνα 'ς σα χαμαιλέτας εδούλευεν · έναν ημέραν 'ς σ' οσπίτ' 'κ' εστάθεν.
Η πεθερά τ'ς πα, η Μουράτ'-κουζη η σ'χωρεμέντσα, χέρα γυναίκα κι ανήμπορος, δεκαοχτώ χρόνα, ντ' έζησεν με τ' άχ και με το βάχ, ας σ' εποίκεν ατεν νύφεν, οχτώ μήνας, τα χειμων'κούς, 'ς σα κρεβάτα άπορος εκείτον ας σ' ανεμικά κι ας σα κρυολογέματα. Επράεσαν απάν' ατ'ς.
Η Σοφία, η μαύ'σα, εχρονογύριζεν και, μαναχέσα άν', μαναχέσα κά', καθησία ντο έτον 'κ' έξερεν. Εσκοτείνευεν κ' εμερών'νεν ο θεός κ' εγείνε ας σο χωράφ' 'ς σο τσαΐρ' κι ας σο χωρίον 'ς σον παρχάρ' και 'ς σ' αχορώνα και 'ς σα μαντρία και 'ς σα ζα και 'ς σα μουσκάρα, το γομάρ' 'ς σ' ωμία και το μωρόν 'ς σην εγκάλαν.
Άγουρος ατ'ς 'ς σα χαμαιλέτας και 'ς σα χτισίματα τση χώρας κι απ' αδά μερέαν η χανέ θ' εκλώδκουτον—αγλί ντ' εζήν'νεν κι αγλί ντ' εσύρ'νεν, η κουρεμέντσα. Ας σ' εποίκεν νύφεν ατώρα υστερ'νά, έλεγεν πέκα ανοίει κ' εγείν' ομμάτα έναν ξάι άμα, χα, εσύ πα κάποτε ντ' εποίν'νεν τη μετάνοιαν, εγείνο π' ατώρα ενέσπαλεν.
Ατώρα πα, χειμων'κόντς βακούτ' και τα ημέρας μικρά, ας σου Θεού τον πιρνόν κιάν με τα ζα επολέμανεν. 'Σ σο κιντιίν' απάν' εξέγκεν ατα να ηλιάσκουν 'εναν ξάι, ούσνα πακλαεύ' το μαντρίν. Επ' εκεί επήγεν επότ'σεν ατα 'ς σο Χολαγενέσ' το πεγάδ', έγκεν απ' έναν - έναν εδεξέβεν κ' εχτέντσεν ατα, δεκατέσσερα κιφάλα ζα · κι ούσνα βάλ' απέσ', φάζ' κ' ισάζ' ατα, το ποδάρ' πα 'κόπεν.
Έρθεν 'ς σ' οσπίτ', λάμπαν μη θ' ετέρ'νεν; Ετάλεψεν επέρεν τ' αλμεχτέρ' κ' επήγεν να σύρ' την Καλαντάραν — μοζίκαν είχεν ατεν εγείνο το χρόνον.
Η νύφε πα με τη μικρέσσαν την αντραδέλφ'σσαν ατ'ς άντζακ έρθαν ας σα ξύλα, ας σου Καλκάν' τ' ορμάν' κιαν', επεγομαρίασαν κ' εστοίβαξαν τα ζογρίδα 'ς ση στοιβαδέαν και 'ληταρόζ'νε τα σκοινία 'τουν.
Η γραία άλλο σάπρην 'κ' εποίκεν:
— θέ μ', να 'λός με! Αγούτ' η καρή παστάν εσασίρεψεν, ενέσπαλεν όλα τα μερέας! εμουρμούρ'σεν.
Γιώργος Ζερζελίδης
Ας άφτω το λαμπόπον κ' εσύ φέρεν απέσ' έναν επ' εγείνα τα ξερά τα κουτουζόπα, ας σο ξεραντέρ' αφκά, ας βάλουμε απάν'. Ο χωνός εμούν επεβόρρωσεν κι απόψ', άμον ντ' ομά ζ', θ' αγαζλαεύ' και τα κουτσικόπα πα ερίγασαν, βά' εμέν τη μαύ'σαν!
Τ' απάν' ατουν εκοσσαρίασεν. Πριχού σύρ' ο ήλον, εγείνα, γουρπάν' ατουν, εκουστιάγαν απάν'-ι-μ' κ' εγόμωσαν τα ποδαρόπα τουν 'ς σο χωνόν. Αγούτα τα κανναβόπα πα 'κ' εφέκανε με να 'γβάλ' ασς ση μέσεν.
Κ' η Κερεκή η Κοντάβα, εβδομήντα χρόνα ας σ' επήγεν νύφε 'ς σου Κοντού κι ογδονταέξ' χρονών ατώρα γραία, άμον οξέας κεβτέν, διπλωμέντσα απάν' 'ς σο παρακαμίν' 'ς ση θεγατερός ατ'ς τση Σοφίας τσ' Αλευράβας, εκουκουρώθεν και πάει κ' έρ'ται απάν' 'ς σο λανάρ', ευτάει καϊρότ' να τελέν' τα κανναβόπα τ' επέμ'ναν ατεν.
Η Σοφία ντ' εσέβεν απέσ' και ντ' εξέβεν έναν έτον. Τη μάναν ατ'ς πα έκ'σεν και 'κ' έκ'σεν.
Ας σου θεού τον πιρνόν κιάν' έξ'-απέσ', άμον κουραγμένον οφίδ' γυροκλώσκεται.
Δεκαέξ' χρονών κορίτσ', κρύον νερόν, άμον χαμούχταν έτον όνταν επέρεν τον Αλευράν κι ατώρα εγέν'τον πενήντα-δύο χρονών γυναίκα και ξάν δύο νυφάδες εξίαζεν.
Τα κυρικά τ'ς ας σ' Αδολή είχαν οσπίτ' 'ς σο Στάμαν μερέαν, 'ς σου Καμπανά, πέραν καικά 'ς ση Ζάβεραν, 'ς σου Δάβαρ' καρδί. Τα πεθερ'κά τ'ς πα απ' αδά πέραν μερέαν, 'ς ση Ζάβεραν καρσί - καρσο—το ποτάμ' εχώριζεν ατ'ς ας σα κυρικά τ'ς— είχαν τρί' οσπίτα: έναν 'ς σο χωρίον 'ς σου Δάβαρ', έναν απάν' 'ς σα Μαλούλας, αφκά καικά 'ς σον Κάστρον κ' έναν 'ς ση Μέζιρεν, 'ς σου Μαλεζάντωμαν.
Άντρας ατ'ς, σάγκι συνέλ'κος ατ'ς — δύο χρόνα 'δεβαίν'νεν ατεν - κι ακόμαν τσεχέλτς παιδάς όνταν επέρεν ατον, οχτώ χρονών ορφανός εσέβεν 'ς σα χαμαιλέτας του Τσάν' κι ολίγον - ολίγον έμαθεν την τέχνην κ' εδώκεν όνεμαν' για τ' εγείνο εκόλτσαν ατον κι Αλευρά.
Ας σ' εγνώρ'σεν ατον πα, πολλά χρόνα 'ς σα χαμαιλέτας εδούλευεν · έναν ημέραν 'ς σ' οσπίτ' 'κ' εστάθεν.
Η πεθερά τ'ς πα, η Μουράτ'-κουζη η σ'χωρεμέντσα, χέρα γυναίκα κι ανήμπορος, δεκαοχτώ χρόνα, ντ' έζησεν με τ' άχ και με το βάχ, ας σ' εποίκεν ατεν νύφεν, οχτώ μήνας, τα χειμων'κούς, 'ς σα κρεβάτα άπορος εκείτον ας σ' ανεμικά κι ας σα κρυολογέματα. Επράεσαν απάν' ατ'ς.
Η Σοφία, η μαύ'σα, εχρονογύριζεν και, μαναχέσα άν', μαναχέσα κά', καθησία ντο έτον 'κ' έξερεν. Εσκοτείνευεν κ' εμερών'νεν ο θεός κ' εγείνε ας σο χωράφ' 'ς σο τσαΐρ' κι ας σο χωρίον 'ς σον παρχάρ' και 'ς σ' αχορώνα και 'ς σα μαντρία και 'ς σα ζα και 'ς σα μουσκάρα, το γομάρ' 'ς σ' ωμία και το μωρόν 'ς σην εγκάλαν.
Άγουρος ατ'ς 'ς σα χαμαιλέτας και 'ς σα χτισίματα τση χώρας κι απ' αδά μερέαν η χανέ θ' εκλώδκουτον—αγλί ντ' εζήν'νεν κι αγλί ντ' εσύρ'νεν, η κουρεμέντσα. Ας σ' εποίκεν νύφεν ατώρα υστερ'νά, έλεγεν πέκα ανοίει κ' εγείν' ομμάτα έναν ξάι άμα, χα, εσύ πα κάποτε ντ' εποίν'νεν τη μετάνοιαν, εγείνο π' ατώρα ενέσπαλεν.
Ατώρα πα, χειμων'κόντς βακούτ' και τα ημέρας μικρά, ας σου Θεού τον πιρνόν κιάν με τα ζα επολέμανεν. 'Σ σο κιντιίν' απάν' εξέγκεν ατα να ηλιάσκουν 'εναν ξάι, ούσνα πακλαεύ' το μαντρίν. Επ' εκεί επήγεν επότ'σεν ατα 'ς σο Χολαγενέσ' το πεγάδ', έγκεν απ' έναν - έναν εδεξέβεν κ' εχτέντσεν ατα, δεκατέσσερα κιφάλα ζα · κι ούσνα βάλ' απέσ', φάζ' κ' ισάζ' ατα, το ποδάρ' πα 'κόπεν.
Έρθεν 'ς σ' οσπίτ', λάμπαν μη θ' ετέρ'νεν; Ετάλεψεν επέρεν τ' αλμεχτέρ' κ' επήγεν να σύρ' την Καλαντάραν — μοζίκαν είχεν ατεν εγείνο το χρόνον.
Η νύφε πα με τη μικρέσσαν την αντραδέλφ'σσαν ατ'ς άντζακ έρθαν ας σα ξύλα, ας σου Καλκάν' τ' ορμάν' κιαν', επεγομαρίασαν κ' εστοίβαξαν τα ζογρίδα 'ς ση στοιβαδέαν και 'ληταρόζ'νε τα σκοινία 'τουν.
Η γραία άλλο σάπρην 'κ' εποίκεν:
— θέ μ', να 'λός με! Αγούτ' η καρή παστάν εσασίρεψεν, ενέσπαλεν όλα τα μερέας! εμουρμούρ'σεν.
Γιώργος Ζερζελίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου