α) Τα Ποντιακά Σωματεία της Μελβούρνης
Οι περισσότεροι Έλληνες ποντιακής καταγωγής που ήρθαν στην Αυστραλία, στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης, εγκαταστάθηκαν κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Στην πολιτεία της Βικτώριας σήμερα ζουν περίπου 35000 Πόντιοι.
Ο κύριος όγκος αυτών είναι εγκατεστημένος στην πρωτεύουσα της Πολιτείας δηλαδή στη Μελβούρνη, ο πληθυσμός της οποίας ξεπερνά τα 3.500.000 κατοίκους και θεωρείται η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Αυστραλίας, μετά το Σίδνεϊ.
Η πόλη βρίσκεται στις νοτιοανατολικές ακτές της χώρας, στον κόλπο του Φιλίππου (Philip Bay). Είναι χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Γιάρα και απλώνεται σε λοφώδη έκταση που περιβάλλεται από υψηλά οροπέδια.
Η Μελβούρνη είναι μια από τις νεότερες πόλεις του κόσμου. Ιδρύθηκε το 1835 από μερικούς αποίκους από το νησί Τασμανία, που βρίσκεται νότια της πόλης.
Είναι μοντέρνα πόλη με πολύ καλή ρυμοτομία, με σύγχρονα κτήρια και πολλούς δημόσιους κήπους.
Ο βοτανικός κήπος της, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, απλώνεται σε μια έκταση 600 στρεμμάτων και περιλαμβάνει δέκα χιλιάδες είδη φυτών. Με την ένωση των αποικιών της Αυστραλίας σε Ομοσπονδία, η Μελβούρνη ορίστηκε πρωτεύουσα της Αυστραλίας από το 1901 έως το 1927, οπότε μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα στην Καμπέρα.
Η Μελβούρνη αποτελεί το βιομηχανικό κέντρο, όπου είναι συγκεντρωμένη η βαριά βιομηχανία της χώρας. Το λιμάνι της έχει μεγάλη κίνηση γιατί εκεί διεξάγεται έντονο εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο.
Στη μεγαλούπολη αυτή ζουν σήμερα γύρω στις 200.000 Έλληνες, εκ των οποίων, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, υπολογίζεται ότι οι 35000 είναι ποντιακής καταγωγής.
Με τον ερχομό τους στην Αυστραλία και την εγκατάστασή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας οι Πόντιοι ένιωσαν έντονα την απομόνωση και την μοναξιά.
Ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος, όχι μόνο δεν ήταν οικείος σ' αυτούς, αλλά ήταν μάλλον απρόσιτος και με πολλές προκαταλήψεις για τους ξένους.
Ζώντας μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα οι Πόντιοι, όπως οι λοιποί Έλληνες, έβρισκαν καταφύγιο στο ελληνικό καφενείο προκειμένου να διασκεδάσουν την ανία που δημιουργούσε σ' αυτούς η έλλειψη κοινωνικής ζωής.
Το καφενείο είχε γίνει τόπος συνάντησης με συμπατριώτες τους αλλά δεν ήταν αρκετό για να καλύψει βασικές και ουσιώδεις κοινωνικοπολιτιστικές τους ανάγκες.
Έτσι από πολύ νωρίς συνειδητοποίησαν την ανάγκη δημιουργίας συλλόγων, μέσω των οποίων θα αναπτύσσονταν οι μεταξύ τους διαπροσωπικές σχέσεις και, το κυριότερο, θα διατηρούνταν το ξένο περιβάλλον και θα καλλιεργούνταν η ποντιακή παράδοση.
Μέσα στα πλαίσια των συλλόγων αυτών θα μπορούσαν να γλεντούν με καθαρά ποντιακό τρόπο, ακούγοντας ποντιακά τραγούδια με τη συνοδεία της λύρας, του παραδοσιακού οργάνου των Ποντίων, και χορεύοντας τους ζωντανούς χορούς τους.
Επιπλέον οι σύλλογοι θα έδιναν την ευκαιρία για γνωριμίες, φιλίες και συγγένειες ακόμη.
Οι κυριότεροι σύλλογοι που δημιουργήθηκαν στη Μελβούρνη είναι:
• Η Ένωση Ποντίων «Παναγία Σουμελά»
• Η Κεντρική Ένωση Ποντίων «Ποντιακή Εστία»
• Η Ένωση Ποντίων «Παναγία Σουμελά» Γουίτλση
• Η Παμποντιακή Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας
• Η Ποντιακή Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας
• Σύλλογος Ποντίων Μελβούρνης «Ο Εύξεινος Πόντος».
Μάκης Κασαπίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου