Όρωμαν

Ακ'σέστε ντ' είδα 'ς σ' όρωμα μ', αδά 'ς σήν ξενιτείαν:
Ευρέθα 'ς σο πεγάδ' κεικά τη χωρί' μ' αλλομίαν...
Έπιασε με το μεράκ' κι απέσ' 'ς σην ερημίαν
το πεγαδόπον ερωτώ με την μοιρολογίαν:
—Πεγάδι μ', εσύ ντ' έπαθες, που έσ'νε χαρεμένον;
ελέπω σ' άμον ορφανόν και παραπονεμένον.
—Τρανόν έν' το παράπονο μ', κι ήντιναν θέλτς ερώτα,
τ' αρνόπο σ' άλλο 'κ' έρχεται 'ς έμεναν άμον πρώτα...
'Κι' αφήν'ν ατο ασ' σ' οσπίτ'ν αθε! Και άμον ποπαδία
τη χαράς πάντα το πουλίν μακρά ασ' σα παιδία...
Κι ατότ' ελέπω να στερεύ' εκείν' την ευλογίαν,
ντο έβγαινεν ασ' σο κρενίν άμον μοιρολογίαν...
Εκάτσα κα και έκλαψα απ' αφκά 'ς σα καβάκια
κι ασ' σ' ομματόπα μ' έτρεξαν γαίματα και φαρμάκια.

—Ε, ουρανέ, ψηλά βουνά και δέντρα και πουλία,
επάρτε με ασ' σα μακρά, 'κ' επέμ'νε με καρδία!...
Κ' έλέπω τα πουλία κλαιν', τα δέντρα και τ' ορμάνα,
τα λίβα κλαιν' κι ο ήλρν κλαίει ψηλά 'ς σ επουράνα»!...
Εξέγκ' ατότε το μαχαίρ' κ' εντώκα εγώ εμέναν
κι απάν' 'ς σα πέτρας έρρουξα 'ς σα καταματωμένα.
Κι όνταν το ψόπο μ' έβγαινεν, επρόφτασεν τ' αρνόπο μ'
και σύρ' εκείνο το μαχαίρ' και παίρ' ασ' σο καρδόπο μ'...
Σύρ' τα μαλλί' αθε και κλαίει και μαυροκαταράται:
«Ανθρώπ', κακοί κι αντίχριστοι, 'ς σην Κόλασην να πάτε!».
Και σκών' ατότε το μαχαίρ' κ' εβγάλλ' τρανόν λαλίαν
και κρούει ατο και σπίγγει άτο βαθέα 'ς σην καρδίαν!...
Ερρούξεν κ' εγκαλάστε με και με τα δύο χέρα,
κ' επέταξαν τα ψήα 'μουν ολάσπρα περιστέρα!...
' Σ σήν ζωήν 'κ' ένταμώθανε, κι άτώρα ενωμένα
πετούν 'ς σα επουράνια τα δύ' αγαπεμένα!...
Ελάγγεψα ασ' σ' όνερο μ' κ' εγνέφ'σα αχπαραμένος,
κ' ετέρεσα ευρίσκουμ'νε ας' σο κρεβάτ' ρουσμένος!


Νικος Σωματαρίδης