Ο Χρήστος, τα παιδικά του χρόνια, όταν οι γονείς του ήταν μετανάστες στη Γερμανία, είχε την τύχη να μεγαλώσει με τη γιαγιά Ελένη, μάνα της μητέρας του και κοντά της αφομοίωσε την ανόθευτη προφορά και το πλούσιο λεξιλόγιο της ποντιακής διαλέκτου στο ιδίωμα της Ματσούκας.
Μετά το δημοτικό στην Ξηρολίμνη και το γυμνάσιο στην Κοζάνη (ιδιωτικό Ι.Δ. Χριστοφορίδη), τελειώνει, πάντα με διακρίσεις και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνεχίζει τις περαιτέρω σπουδές του στη Γερμανία στον κλάδο της Νευροχειρουργικής. Ανεβαίνει τα στάδια της επιστήμης ένα, ένα και το 1982 ανακηρύσσεται διδάκτωρ του Πανεπιστημίου με θέμα της διδακτορικής διατριβής του: «Μικροχειρουργική αντιμετώπιση ανευρυσμάτων εγκεφάλου». Παραμένει στη συνέχεια στη Γερμανία και εξελίσσεται σε έναν χαρισματικό ευρωπαϊκού επιπέδου νευροχειρουργό.
Μετά από δεκαετή παραμονή στη Γερμανία επιστρέφει το 1986 οριστικά στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη. Το 1992 ανακηρύσσεται λέκτωρ του Α.Π. Θεσσαλονίκης και το 1998 αποκτά τον τίτλο του επίκουρου καθηγητή του Α.Π.Θ. και παρέχει τις υπηρεσίες του στην πανεπιστημιακή κλινική του ΑΧΕΠΑ.
Ο Χρήστος δεν ήταν μόνο χαρισματικός νευροχειρουργός που έφερε επανάσταση στη νευροχειρουργική με την εισαγωγή σύγχρονων εγχειρητικών τεχνικών, ήταν και μεγάλος δάσκαλος. Αγαπούσε τους φοιτητές του και εκτός από νευροχειρουργική δίδασκε ήθος ιατρικό και προέτρεπε για σκληρή δουλειά και διάβασμα ώστε να γίνουν άξιοι γιατροί και άνθρωποι.
Ασυμβίβαστη και ελεύθερη προσωπικότητα ο Χρήστος, όταν στο ΑΧΕΠΑ δημιουργήθηκε ασφυκτική ατμόσφαιρα του κατεστημένου, έφυγε και πήγε στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Ελλάδας.
Αδυναμία μεγάλη του Χρήστου η γλώσσα των προγόνων του. Τη γλώσσα που έμαθε από τη γιαγιά,του την κράτησε σε ύφος και έκφραση, την εμπλούτισε και με το χάρισμα που είχε να επιλέγει και να πλάθει λέξεις, άφησε με τα τραγούδια του αξιόλογο έργο στις επερχόμενες γενιές για τη διατήρηση και διάδοση της ποντιακής διαλέκτου.
Στη γλώσσα των προγόνων του, ο Χρήστος, τόλμησε να μεταφέρει τις βαθειές έννοιες της Μήδειας του Ευριπίδη. Στη δύσκολη αυτή προσπάθεια, πιστεύω, ο Χρήστος πέτυχε να βρει τις αρχαιοπρεπείς εκείνες εκφράσεις της ποντιακής που αποδίδουν τα νοήματα του αρχαίου κειμένου. Ακόμη μία παρακαταθήκη του Χρήστου για τη διατήρηση και διάδοση της διαλέκτου μας.
Ο Χρήστος στην πορεία της ζωής του είχε την καλή τύχη να συναντηθεί με την Κική, θυγατέρα του συγχωριανού του Χαραλάμπη Λυπηρίδη και της Νίτσας Παπαδοπούλου από το γειτονικό χωριό Κηπάρι. Δημιούργησαν οι δυό τους μια αξιοζήλευτη οικογένεια με δύο παιδιά στην αρχή, την Ιωάννα και τον Κωνσταντίνο, και το στερνοπούλι αργότερα την Χαρά, που έδωσε την αφορμή στο Χρήστο να εμπνευσθεί και να συνθέσει το τραγούδι: «Ντό να φτάω την παράν, εγώ έχω την Χαράν...».
Η ιδιαίτερη αγάπη του Χρήστου για το χωριό του και την περιοχή του, τους γονείς του, τα αδέλφια του και την οικογένειά του, τον οδήγησαν στην απόφαση να επενδύσει σε μία εγκαταλειμένη έκταση τριάντα περίπου στρεμμάτων, «τ' αμερικάν' την παχτσ'έν» και να δημιουργήσει εκεί έναν επίγειο παράδεισο κι έναν χώρο ηρεμίας και εξωιατρικής απασχόλησης. Εκεί ο Χρήστος απολάμβανε και χαιρόταν για το δημιούργημά του και ηρεμούσε μετά από την κοπιαστική και αγχώδη προσφορά του στα χειρουργεία του Διαβαλκανικού της Θεσσαλονίκης.
Εκεί σ' αυτή την έκταση την παραδεισένια, ο Χρήστος και η Κική καθώς και οι συγγενείς και οι αμέτρητοι φίλοι ακόμη και από τον Πόντο, χάρηκαν το γάμο της κόρης τους, της Ιωάννας. Εκεί προγραμμάτιζαν και το φετεινό καλοκαίρι να χαρούν το γάμο «την Χαράν» του γιού τους, του Κωνσταντίνου.
Αλλά, όπως γράφει και η Πόπη Τσακμακίδου στο ποίημα που αφιέρωσε στο Χρήστο «ο Χάροντας εζήλεψε τα τόσα όνειρά του και σαΐτεψε τη λεβεντιά, σαΐτεψε το κάλλος».
Θέλημα Θεού Χρήστο, να σβήσουν τα όνειρά σου και το φθαρτό σώμα σου ν' αναπαύεται στο κτήμα, στο δημιούργημά σου, δίπλα στην εκκλησούλα σου, τη Ζωοδόχο Πηγή.
Γλυκύς, Χρήστο, να είναι ο ύπνος σου, «Σου Παραδείσ' τον τόπον».
Χριστόφορος Χριστοφορίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου