Χτίζοντας μερόνυχτα το λιθόστρωτο της μνήμης

Η γη των προγόνων του: κάθε φορά που τον ρωτούν για την καταγωγή του λέει «Ποντιακή» και ιστορίες ατέλειωτες, που χάνονται στην αχλή του χρόνου. Κι αυτοί απορούν, προβληματίζονται, ζητούν εξηγήσεις. 
Και σοβαρός παραθέτει την Αργοναυτική Εκστρατεία, το ταξίδι του Ιάσονα στην Κολχίδα, τις Αμαζόνες, την εξορία του Προμηθέα στον Καύκασο, τον πηγαιμό του Ηρακλή στον Πόντο και του Ορέστη στη Θοανία. 
Τους μόνιμους οικισμούς — κράτη, που ίδρυσαν οι πρώτοι Έλληνες άποικοι, την Ηράκλεια και τη Σινώπη — πατρίδα του Διογένη. Την Τραπεζούντα και την «Κύρου Ανάβαση» του Ξενοφώντα. Τον Μιθριδάτη Α' και το βασίλειο του Πόντου. Και, φυσικά, συνεχίζει να τους μιλά για τον Απόστολο Ανδρέα, τις μονές Αγίου Ιωάννη Βαζελώνα, Σουμελά και Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, τον Ακρίτα, την Αυτοκρατορία τις Τραπεζούντας και το τέλος του μονοκέφαλου αετού, τους Υψηλάντηδες.

Η γη των προγόνων του ελληνική, απαραβίαστη, μήτρα ζωντανή, χαραγμένη στο λιθόστρωτο τις μνήμης, όπου κανείς Σαρακηνός, αλλόφυλος, ελλοχεύων, αγύρτης, ανεκλάλητος, δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Σαμψούντιος 1905

Συστατικά τις καρδιάς του: αντάρτικο, αγώνες για το ανεξάρτητο ποντιακό κράτος, διωγμοί στα βάθη τις Ανατολίας, μοιρολόγια του ξεριζωμού, σπαραγμός και κατατρεγμός και θλίψη, αλόγων ποδοβολητά, σφαγές, λεηλασίες, χρυσά θωράκια πίστης και σταυρικές λειψανοθήκες, πορείες ατέλειωτες με κάρα και μπόγους, σαπιοκάραβα, δάκρυα που δεν έλεγαν να στεγνώσουν, χαροκαμένες σκέψεις στα σκοτεινά δωμάτια του νου του.
Η δύναμη τις θέλησής του: συστήματα καραντίνας, απολυμάνσεις, στοιβαγμένες ψυχές σε άλση και χώρους δημόσιους, αρρώστιες, τσαντίρια, παράγκες, αντιδράσεις των γηγενών που πίστεψαν ότι ήρθαν να τις πάρουν τη γη, τα σπίτια, πενιχρές αποζημιώσεις, πρώτοι συνοικισμοί, λάσπες, γλάστρες τενεκεδένιες με γιασεμί κι αγιόκλημα, μικρές εκκλησίες, μυρωδιές του μπασμά στα καπνοχώραφα, ασβέστης και πεντακάθαρες καμαρούλες. 
Φτώχεια, μνήμες μέσα από τον λόγο που ξαναζωντανεύουν, προφορικές ιστορίες από στόμα σε στόμα, αφηγήσεις, χοροί, τραγούδια, παραμύθια, συνήθειες, γλέντια, φαγητά, σύλλογοι, θέατρα.
 Και μόρφωση, επαγγελματική πρόοδος, συμμετοχή στα κοινά, καταξίωση, νέες επιδιώξεις, πανταχού παρούσα αίσθηση συνεισφοράς στην πνευματική και πολιτισμική ζωή του τόπου. Τις μητέρας πατρίδας. Αδιαλείπτως.
Αυτοί οι άγγελοι του: πρόσωπα άστρα φεγγάρια, που έφυγαν με κτερίσματα υπομονής κι εικόνες λαχτάρας. Πόντιοι αλλά και Έλληνες. Τον κοιτούν από ψηλά, διαπερνώντας τα σύννεφα, με τα ανεξίτηλα σημάδια τις μοίρας στο μέτωπο της. 
Περήφανοι και αλώβητοι. Στέλνοντας άσματα φιλιά πουλιά, χαιρετισμούς πυρρίχιους και ήλιους αναστεναγμούς στα παιδιά τις Ιστορίας, στα αγέννητα Ποντιόπουλα που έρχονται.

Δημήτρης Α. Δημητριάδης
Μέλος της Ενωτικής Πορείας
Συγγραφέων Θεσσαλονίκης