Ε μαύρα καιρούς! Ο Μουτάφ'ς ο Πέτρον, ο Τουβάρκουσης, ακόμαν τριάντα χρονών αρίφ'ς και κάποσα χρόνια κι άν' μικτάρ'ς έτον 'ς ση Ζάβεραν.
'Σ έναν τρανόν ανέφορον, χίλια οργέας κι απάν', 'ς σα δεξά του ποτάμι' 'ς σην ανατολήν μερέαν εχτίεν κάποτε η Ζάβερα. 'Σ ση μέσεν έναν ψηλόν τουμπίν, το Λευκέν' με τον Κάστρον, ας σα δεξά του Ζευτήλ' η μαχαλά, ας σα ζεβρά χαμελά του Δάβαρ' η μαχαλά και ψηλά, 'ς σου Κάστρονος το πλευρόν, το Λεφτοκαρέν', πρώτα κι αρχής εχτίεν το χωρίον.
Όλ' οι μικτάρ' εκεί 'ς σα χωρία' ς' Άνθεν τη Ματσούκας, εγκαίριμοι και γεροντάδες εριφάντ' κ' είνας ο Πέτρον απέσ' ατουν, ακόμαν νέος, τελήκανλης παιδάς, επαίρεν να 'φτάει το μικταρλούκ'.
Ορτά-ποϊλης, χοντροκοπός κ' εσμέρ'κον η θωρέα 'τ' μετ' έναν πουΐκ, μαύρον σκοτίαν, λεγνόμακρον κι άμον καρτάλ' φτερόν. Οάκερα και το λιπάσ'ν ατ': Έναν μακρύν κουϊρουκλίν σαλβάρ' μαύρον καραβόναν, τσοχένεν γελέκ' και κοντέσ', μεταξένεν ταραπουλούσ' ζωνάρ', ώρα με το κεστέκ' 'ς ση γούλαν ατ', τοζλούκια με τα τσάπουλας 'ς σα ποδάρα τ' και φέσ' με το πισκίλ' 'ς σο κιφάλ'ν ατ'. Όσα εβγαίν'νεν ας σ' οσπίτ — μικτάρ'ς άνθρωπος — πάντα με το καλαμάρ' 'ς σα μέσα 'τ' και το μουρμουλιάρ' το στουράκ' 'ς σο χέρ' εβγαίν'νεν.
Ολίγ' έσαν εκείνα τα χρόνια οι μικτάρ' π' έξεραν γράμματα και τεγμέ να 'βάλλ'ναν υπογραφήν με το χέρ'ν ατουν' οι πλέοι ατουν είχαν το μιχίρ' 'ς σην τσέπαν και μετ' εγείον επάτ'ναν την ιμζάν ατουν.
Ο Πέτρον ρωμαίικα γράμματα πα', όσον να δεβάζ' το ψαλτήρ', έξερεν και τούρκια πα' κάποσα έμαθεν δύο χειμων'κούς 'ς σου Σταματί' το μεκτέπ'.
Τιλί-τιλπά'ης κ' εξερμένος 'ς σοι Ρωμαίοις και 'ς σοι Τούρκ'ς, πολλά χαβεσλούκ' είχεν 'ς σο μικταρλούκ'. Εγέντον πέντε χρόνια ατώρα ας σ' υπάντρεψεν, τα πέντε πα' μικτάρ'ς έτον και 'ς σ' οσπίτ'ν ατ' πα' καλόν σειράν είχεν. Έναν ντο έτον, παιδία ακόμαν 'κ' εχτέθεν κ' είχεν α το βαρύν καρδίαν' ατό έτον το τέρτ'ν ατ'. Ζατί άνθρωπος δίχως τέρτ' 'κ' ευρίεται κι αν ευρίεται πα', κά' θα νουνίζ' κ' ευρίκ' κ' ευτάει ατο τέρτ'. Άμα την ορθίαν, του Πέτρονος το τέρτ' νούνιγμαν πα' 'κ' εσκώνεν.
Ο κύρ'ς τ' κ' η μάννα τ' ακόμαν εζ'ζην'ναν, άμα τσιπ γεροντάδες έσαν, οι μαύροι. Ο μικρόν αδελφός ατ', ο Γιάννες, έτον με το θείον ατ' 'ς ση Ρουσίαν' κ' ενούνιζεν, 'ς σο μοθόπωρον απάν' να στείλ' και παίρ' παντρεύει ατον και σονλιατεύ' τ' οσπίτ'ν ατουν.
'Σ σο Ψωμιάρ' απάν' πα' ο Ρυμέν'τα ο Γιώρ'ς, ο Σαλάκ'ς, άναυα τ' εκεινού τα κορίτσα, είχεν κ' είναν ορφανήν ανεψάν, του σ'χωρεμέν' τ' αδελφού ατ' παιδίν, τη Σωνίτσαν. Ο Πέτρον ο μικτάρ'ς, ιδέαν 'κ' είδεν ατεν καμμίαν, άμα η γυναίκα τ' η Παρθένα, από μικροθέας έξερεν ατεν και πολλά πα' εκούρφιζεν ατεν.
Ατώρα ας έναν χρόνον κι αδά η χώρα πα', έκουεν, όλ' για την ανεψάν του Σαλάκ' έλεγαν. Έμορφον και προκομμένον κορτσόπον, έλεγαν, να σαν που θα 'φτάει ατεν νύφεν. Ο Πέτρον πα' εθέλεσεν να' λέπειατεν κι ο ίδιον και τα Λαμπροήμερα, όνταν εχόρευαν 'ς σο Λεφτοκαρέν' 'ς σου Χέρογλη τ' αλών', εσ'κώθεν επήγεν κ' εγείνος με τσοι φίλ'τα ατ' 'ς ση Λαμπρής το χορόν - μικροί-τρανοί, όλ' εκεί ετοπλαεύκουσαν — κι οτότε είδεν με τ' ομμάτα 'τ' κ' εστόχεψεν ατεν:
—Σαΐ-κι έμορφον κορίτσ' η Σωνίτσα! Ενούντσεν ο Πέτρον. 'Σ ση Ζάβεραν απέσ' άρ' ατέ έν', αν έν', 'ς σ' εμέτερον το Γιάννεν κεκά, είπεν εκείνος-εκείνον κ' εσέγκεν 'ς σο νϊέτ'ν ατ', άμον το έρ'ται αδελφός ατ' ας ση Ρουσίαν, να πάγ'νε ψαλαφούν ατεν ...
Γιώργος Ζερζελιδης
'Σ έναν τρανόν ανέφορον, χίλια οργέας κι απάν', 'ς σα δεξά του ποτάμι' 'ς σην ανατολήν μερέαν εχτίεν κάποτε η Ζάβερα. 'Σ ση μέσεν έναν ψηλόν τουμπίν, το Λευκέν' με τον Κάστρον, ας σα δεξά του Ζευτήλ' η μαχαλά, ας σα ζεβρά χαμελά του Δάβαρ' η μαχαλά και ψηλά, 'ς σου Κάστρονος το πλευρόν, το Λεφτοκαρέν', πρώτα κι αρχής εχτίεν το χωρίον.
Όλ' οι μικτάρ' εκεί 'ς σα χωρία' ς' Άνθεν τη Ματσούκας, εγκαίριμοι και γεροντάδες εριφάντ' κ' είνας ο Πέτρον απέσ' ατουν, ακόμαν νέος, τελήκανλης παιδάς, επαίρεν να 'φτάει το μικταρλούκ'.
Ορτά-ποϊλης, χοντροκοπός κ' εσμέρ'κον η θωρέα 'τ' μετ' έναν πουΐκ, μαύρον σκοτίαν, λεγνόμακρον κι άμον καρτάλ' φτερόν. Οάκερα και το λιπάσ'ν ατ': Έναν μακρύν κουϊρουκλίν σαλβάρ' μαύρον καραβόναν, τσοχένεν γελέκ' και κοντέσ', μεταξένεν ταραπουλούσ' ζωνάρ', ώρα με το κεστέκ' 'ς ση γούλαν ατ', τοζλούκια με τα τσάπουλας 'ς σα ποδάρα τ' και φέσ' με το πισκίλ' 'ς σο κιφάλ'ν ατ'. Όσα εβγαίν'νεν ας σ' οσπίτ — μικτάρ'ς άνθρωπος — πάντα με το καλαμάρ' 'ς σα μέσα 'τ' και το μουρμουλιάρ' το στουράκ' 'ς σο χέρ' εβγαίν'νεν.
Ολίγ' έσαν εκείνα τα χρόνια οι μικτάρ' π' έξεραν γράμματα και τεγμέ να 'βάλλ'ναν υπογραφήν με το χέρ'ν ατουν' οι πλέοι ατουν είχαν το μιχίρ' 'ς σην τσέπαν και μετ' εγείον επάτ'ναν την ιμζάν ατουν.
Ο Πέτρον ρωμαίικα γράμματα πα', όσον να δεβάζ' το ψαλτήρ', έξερεν και τούρκια πα' κάποσα έμαθεν δύο χειμων'κούς 'ς σου Σταματί' το μεκτέπ'.
Τιλί-τιλπά'ης κ' εξερμένος 'ς σοι Ρωμαίοις και 'ς σοι Τούρκ'ς, πολλά χαβεσλούκ' είχεν 'ς σο μικταρλούκ'. Εγέντον πέντε χρόνια ατώρα ας σ' υπάντρεψεν, τα πέντε πα' μικτάρ'ς έτον και 'ς σ' οσπίτ'ν ατ' πα' καλόν σειράν είχεν. Έναν ντο έτον, παιδία ακόμαν 'κ' εχτέθεν κ' είχεν α το βαρύν καρδίαν' ατό έτον το τέρτ'ν ατ'. Ζατί άνθρωπος δίχως τέρτ' 'κ' ευρίεται κι αν ευρίεται πα', κά' θα νουνίζ' κ' ευρίκ' κ' ευτάει ατο τέρτ'. Άμα την ορθίαν, του Πέτρονος το τέρτ' νούνιγμαν πα' 'κ' εσκώνεν.
Ο κύρ'ς τ' κ' η μάννα τ' ακόμαν εζ'ζην'ναν, άμα τσιπ γεροντάδες έσαν, οι μαύροι. Ο μικρόν αδελφός ατ', ο Γιάννες, έτον με το θείον ατ' 'ς ση Ρουσίαν' κ' ενούνιζεν, 'ς σο μοθόπωρον απάν' να στείλ' και παίρ' παντρεύει ατον και σονλιατεύ' τ' οσπίτ'ν ατουν.
'Σ σο Ψωμιάρ' απάν' πα' ο Ρυμέν'τα ο Γιώρ'ς, ο Σαλάκ'ς, άναυα τ' εκεινού τα κορίτσα, είχεν κ' είναν ορφανήν ανεψάν, του σ'χωρεμέν' τ' αδελφού ατ' παιδίν, τη Σωνίτσαν. Ο Πέτρον ο μικτάρ'ς, ιδέαν 'κ' είδεν ατεν καμμίαν, άμα η γυναίκα τ' η Παρθένα, από μικροθέας έξερεν ατεν και πολλά πα' εκούρφιζεν ατεν.
Ατώρα ας έναν χρόνον κι αδά η χώρα πα', έκουεν, όλ' για την ανεψάν του Σαλάκ' έλεγαν. Έμορφον και προκομμένον κορτσόπον, έλεγαν, να σαν που θα 'φτάει ατεν νύφεν. Ο Πέτρον πα' εθέλεσεν να' λέπειατεν κι ο ίδιον και τα Λαμπροήμερα, όνταν εχόρευαν 'ς σο Λεφτοκαρέν' 'ς σου Χέρογλη τ' αλών', εσ'κώθεν επήγεν κ' εγείνος με τσοι φίλ'τα ατ' 'ς ση Λαμπρής το χορόν - μικροί-τρανοί, όλ' εκεί ετοπλαεύκουσαν — κι οτότε είδεν με τ' ομμάτα 'τ' κ' εστόχεψεν ατεν:
—Σαΐ-κι έμορφον κορίτσ' η Σωνίτσα! Ενούντσεν ο Πέτρον. 'Σ ση Ζάβεραν απέσ' άρ' ατέ έν', αν έν', 'ς σ' εμέτερον το Γιάννεν κεκά, είπεν εκείνος-εκείνον κ' εσέγκεν 'ς σο νϊέτ'ν ατ', άμον το έρ'ται αδελφός ατ' ας ση Ρουσίαν, να πάγ'νε ψαλαφούν ατεν ...
Γιώργος Ζερζελιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου