Το βράδυ τού Σαββάτου έκαμναν στο σπίτι τού κοριτσιού τα κοριτσιακά. Από νωρίς άρχιζε η διασκέδαση, παράθεταν δε και τραπέζι. Ο κέλαρον (οικονόμος) όριζε τούς οινοχόους, που θα κερνούσαν πιοτό, και μοίραζε το μπαρούτι στους τονανματζήδας (πυροβολητές).
Αφού προχωρούσε η νύχτα, έρχονταν και οι γονείς, συγγενείς, ο δεξάμενος και οι φίλοι του γαμπρού με όργανα. «Ύαν, χαράν, καλημέρα» ήταν ο χαιρετισμός τους· από το μέρος της νύφης ρωτούσαν το σκοπό για τον οποίο ήρθαν, το μέρος του γαμπρού προσπαθούσε να υπεκφύγει, ωσότου αναγκάζονταν να φανερώσουν το σκοπό τους, αν κάποιος από το μέρος του κοριτσιού δεν έλεγε: Αβουτείν καλοί άνθρώπ' φαίνταν, δόσ' άτς απ' έναν ρακίν νά χουλείνταν, ή βάλτεν τό τραπέζ' να τρώγ'νε, άς σήν στρατείαν έρχουν. Κάποτε όμως από αυταρχικότητα μερικών η λογομαχία έπαιρνε διαστάσεις, ως το σημείο να διαλυθούν οι αρραβώνες!
Όταν από το μέρος της νύφης έδιναν το λόγο τους, τότε από το μέρος του γαμπρού έδιναν τα ρούχα της νύφης, αν ο γαμπρός είχε φροντίσει να τα ετοιμάσει. Αν όμως δεν τα είχε έτοιμα, κι' αυτό ήταν το συνηθέστερο διότι τα ρούχα (παζαρλούχ, ρούχατα) κόστιζαν 10—15 χρυσές λίρες, τότε έντυναν τη νύφη με τα ρούχα καμιάς συγγενής.
Τότε τους έστρωναν τραπέζι. Μετά τό φαγί έστηναν το χορό. Ο κουμπάρος επέστρεφε στου γαμπρού, τον έπαιρνε και τον οδηγούσε στα κοριτσιακά, ειδοποιώντας με πυροβολισμό την προσέλευση του.
Στο χορό έπαιρναν μέρος όλοι, συγγενείς του γαμπρού και της νύφης και όπως στους αρραβώνες, έτσι και τώρα, κάθε συγγενής της νύφης χόρευε με το γαμπρό, και την κάθε φορά ο λυριτζής εγαρσιλάευεν τον γαμπρόν που τον φιλοδωρούσε, αλλά και κάθε συγγενής του γαμπρού χόρευε με τη νύφη, που του φιλούσε το χέρι ο λυριτζής πάλι εγαρσιλάευεν, τη φορά όμως αυτή τον φιλοδωρούσε ο καθένας που χόρευε με τη νύφη.
Ο χορός και η διασκέδαση εξακολουθούσε ως το πρωί, το μέρος όμως του γαμπρού έφευγε νωρίτερα και ή διασκέδαζε στου γαμπρού ή διαλυόταν.
Στα κοριτσιακά γινόταν και το χάρισμα. Πριν δηλαδή να έρθουν σό λογόπαρμαν, οι συγγενείς και φίλοι χάριζαν στη νύφη ρούχα, παπούτσια, στολίδια ή χρήματα, ανάλογα με το βαθμό συγγενείας και την οικονομική του κατάσταση ο καθένας. Μια γυναίκα διαλαλούσε τη χάρ' του καθενός και ευχόταν: Άμποτε και σή παιδί σ' τή χαράν ή ση κοριτσί σ' κ.λ.π.
Εννοείται ότι πριν άπ' όλα αυτά, τα παραδέλφια της νύφης την στόλιζαν η συνηθισμένη έκφραση για το ντύσιμο της νύφης ήταν: εφόρτσαν τη νύφεν. Στα παλιά μάλιστα χρόνια εσινιάτωναν άτεν δηλ. έβαφαν μέ σινέαν (κόκκινη βαφή, κινά) τα μαλλιά, τα νύχια, τις παλάμες και τις εξωτερικές κλειδώσεις των δακτύλων.
 |
| Γάμος στην Τριανταφυλιά |
Όταν από το μέρος της νύφης έδιναν το λόγο τους, τότε από το μέρος του γαμπρού έδιναν τα ρούχα της νύφης, αν ο γαμπρός είχε φροντίσει να τα ετοιμάσει. Αν όμως δεν τα είχε έτοιμα, κι' αυτό ήταν το συνηθέστερο διότι τα ρούχα (παζαρλούχ, ρούχατα) κόστιζαν 10—15 χρυσές λίρες, τότε έντυναν τη νύφη με τα ρούχα καμιάς συγγενής.
Τότε τους έστρωναν τραπέζι. Μετά τό φαγί έστηναν το χορό. Ο κουμπάρος επέστρεφε στου γαμπρού, τον έπαιρνε και τον οδηγούσε στα κοριτσιακά, ειδοποιώντας με πυροβολισμό την προσέλευση του.
Στο χορό έπαιρναν μέρος όλοι, συγγενείς του γαμπρού και της νύφης και όπως στους αρραβώνες, έτσι και τώρα, κάθε συγγενής της νύφης χόρευε με το γαμπρό, και την κάθε φορά ο λυριτζής εγαρσιλάευεν τον γαμπρόν που τον φιλοδωρούσε, αλλά και κάθε συγγενής του γαμπρού χόρευε με τη νύφη, που του φιλούσε το χέρι ο λυριτζής πάλι εγαρσιλάευεν, τη φορά όμως αυτή τον φιλοδωρούσε ο καθένας που χόρευε με τη νύφη.
Ο χορός και η διασκέδαση εξακολουθούσε ως το πρωί, το μέρος όμως του γαμπρού έφευγε νωρίτερα και ή διασκέδαζε στου γαμπρού ή διαλυόταν.
Στα κοριτσιακά γινόταν και το χάρισμα. Πριν δηλαδή να έρθουν σό λογόπαρμαν, οι συγγενείς και φίλοι χάριζαν στη νύφη ρούχα, παπούτσια, στολίδια ή χρήματα, ανάλογα με το βαθμό συγγενείας και την οικονομική του κατάσταση ο καθένας. Μια γυναίκα διαλαλούσε τη χάρ' του καθενός και ευχόταν: Άμποτε και σή παιδί σ' τή χαράν ή ση κοριτσί σ' κ.λ.π.
Εννοείται ότι πριν άπ' όλα αυτά, τα παραδέλφια της νύφης την στόλιζαν η συνηθισμένη έκφραση για το ντύσιμο της νύφης ήταν: εφόρτσαν τη νύφεν. Στα παλιά μάλιστα χρόνια εσινιάτωναν άτεν δηλ. έβαφαν μέ σινέαν (κόκκινη βαφή, κινά) τα μαλλιά, τα νύχια, τις παλάμες και τις εξωτερικές κλειδώσεις των δακτύλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου