Αναστενάζω θλιβερά- και κλαίω από καρδίας
Τα δάκρε μ’ γίντανε ποτάμ’ και σ’κωνε χαλαρδίας
Τα λόγια μ΄γιντανε φαρμάκ- τον κόσμον φαρμακών’ νε
Τα μοιρολόγια μ’ αψιμον- την πλάσην κατακαίγ’νε.
Τη κόσμη τα πετούμενα- κλαίγν’ εγώ ‘νταν κλαίω
Κλαίγν’ τα νερά σο ποταμάκρ’- κλαίγ’ν σα πεγαδομάτα
Τα δέντρα συντρομάγουνταν- τα φύλλα ‘τουν δακρυζ’νε.
Κλαίω λιβών’ ο ουρανόν- καρφουνταν κι αφουγκρούνταν
Το τίνος εν τω κλάψιμον- τίνος μοιρολογία.
Κλαίγ’νε κι εκείνα μετ’ εμέν- κλαινίζ’νε και τον Φέγγον.
Πως ‘κι τρομαζ’νε τα ραχιά- οντες αναστενάζω…
Ιντιαν εδώκε με ο θεον- εγένταν ούλια ξενα,
Τα’ αυλάς –ι-μ’ χορταρίασαν – τα’ οσπίτια μ’ εχαλάγαν,
Τα στράτας-ι-μ’ εκόπανε- τα δρόμα μ’ όλα βζύγαν.
Πάγω να πάγω ΄κ’ επορώ- κι αν πάγω που να πάγω;
Φωλέαν ‘ κ’ έχω ώσπου ζω – ταφίν αν αποθάνω.
Αοιλοί εμέν τον άκλερον- τον μαυροξενιτέαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου