Η ποιήτρια Ελευθερία Μαυρίδου

 "ΣΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ"

Εντυπωσιάζει η πλούσια θεματική στην ποιητική της γραφή, που φα­νερώνει πυκνές συγκινησιακές φορτίσεις κι ένα πηγαίο αυθορμητισμό που γονιμοποιούν το πνεύμα της και την έμπνευσή της. 

Πότε σκύβει με άφα­τη τρυφερότητα στην αχανή λευκότητα ενός άνθους, πότε εκστασιάζεται από το υπερούσιο φως ενός χορτάτου ήλιου.

Ωδή στον ήλιο (απόσπασμα)

Πορφυρές ανταύγειες - ρόδινο ανάκρουσμα - Αιμάτινο φως

 ο ουρανός πυρπολείται— Και ιδού αναδύεται - Και ιδού προβάλλει

 στις παρυφές των βουνοκορφών — στων ορέων τα ύφη — στις

αγκαλιές της θάλασσας — Φοίβος — Φως, Φως, Σιγή — τελετουργία

ο ουρανός πυρπολείται - μυριάδες αχτίνες ...

Η θάλασσα έχει αδράξει με τη γαλάζια γοητεία της ή την αγριάδα της τη φουρτουνιασμένη, πολλές φορές την πένα και τον ποιητικό της οίστρο.

Εικόνες θαλασσινές (απόσπασμα)

Στου τρομερού σου του θυμού - τ' αχόρταγα τα κύματα

 φθόγγοι μοιρολογιού, έδειραν ακρογιαλιές ...

Καημοί του μισεμού ... — βάρκες, πανιά, τρέμουν καρδιές

Μηνύματα ... — Άσβηστα τα καντήλια

 Άσπρα, μαύρα μαντήλια, ευχές και τάματα.

Τα πουλιά, τα λιόδενδρα, οι χρυσοσπλουμιστές πεταλούδες οι αιθέρι­ες, ο μεθυσμένος από χαρά τζίτζικας που σφυρίζει ανέμελα, τα λουλούδια — αχ, προπαντός αυτά — με τη χρωματιστή τους πανδαισία, το άρωμά τους, κλέβουν τη σκέψη της, την καλούν, τα μιλά, μετατρέπει την ύπαρξή τους σε σχήματα ζωής με την αλληγορία, της γεμίζουν τις άδειες ώρες, της ξεσηκώνουν λατρευτές αναμνήσεις, στολίζουν τον χώρο της, αγάλλουν την ψυχή της, βαθαίνουν την πίστη της, προκαλούν την κατάνυξη προς τη Θεία Δημιουργία.

θέλω ένα λουλούδι 

 να αγαπήσω τον θεό

θέλω ένα λουλούδι

 με τον θεό να μιλήσω

 θέλω ένα λουλούδι

 να ιδώ τον θεό

θέλω ένα λουλούδι

 για τον θεό να ρωτήσω.

Αυτή η ίδια φυσιολάτρισσα, που γίνεται πότε μικρό ονειροπόλο παιδί και πότε μύστης μπροστά στο τελετουργικό της πανώριας ελ­ληνικής φύσης, που την τραγουδά με γελα­στό πρόσωπο και κλείνει το γόνυ ως σεμνός προσκυνητής της, όταν αγγίζει θέματα που σφορούν τη ζωή, μετατρέπεται σε στοχαστικό κριτή, σε πραγματιστή που κάποτε πλησιάζει και τα όρια μιας ρεαλιστικής αντιμετώπισης.

Τότε οι λέξεις, πέτρες βαριές, φυλάνε από κάτω τους σπουδαία μυστικά. Και όλη η αλήθεια της ποιήτριας κρύβεται όχι μόνον στον στίχο της, αλλά και σ' αυτό που δεν γράφτηκε και κατοικεί ανάμεσα στις φράσεις.

Η στάση της στη ζωή, δυ­νατή, αταλάντευτη με καθαρή ματιά για την αλήθεια. Η θωράκισή της στέρεα, σχεδόν ατσαλένια, το βήμα της σταθερό.

«Βαδίζει προς τον Θεό με όλα τα βιώματα της πο­ρείας της, βαδίζει μ' εμπιστοσύνη χωρίς να φοβηθεί». Γράφει η ποιήτρια και προτρέπει με μεστό διαλογι­σμό, φιλοσοφώντας την ανθρώπινη μοίρα:

Κάνε την ανάγκη φιλοτιμία 

και γλέντα την κι απ' το γλέντι 

πάρε την πίκρα

και λιώσε την Φιλοσοφία βαθιά,

 απόσταγμα μιας μακράς και πλούσιας εμπειρίας.

Κουράγιο αξιοθαύμαστο, που σαλπίζει την Ελπίδα.

Αντίθεση κραυγαλέα από τον λυρισμό της για τη φύση, εδώ παρουσιάζεται με σχεδόν δωρική γρα­φή, γεμάτη ρώμη. Ο κοφτός συμπυκνωμένος λόγος, ο επιγραμματικός, αποκαλύπτει τη σοφία μιας ώριμης γυναίκας, που αγωνίστηκε για την ευτυχία, για ισορροπίες, για δημιουργία. Τώρα, με ξεκάθαρη σκέψη, ορίζει το σχήμα του βίου της απλά και απέριττα, όπως η ίδια η πραγ­ματικότητα το απαιτεί και το αξιώνει.

Δεν λαθεύει πια, δεν ντύνει με φανταχτερά χρώματα, δεν χρυσοκεντά αυτή τη συγκλονιστική εμπει­ρία, που λέγεται ζωή:

Είναι η ζωή ένα στρατί μακρόσυρτο

- με χίλιες τόσες φάσεις

Να το διαβείς — θα το διαβείς

— Πίσω θα δεις, θα θυμηθείς

 Και θα κρυφογελάσεις!

Αγγελικη Στεργιου