Ο Παρμαξούζ

 ...Ο Παρμαξούζ ήταν ένας από τους δυο σχολικούς εφόρους που μαζί με τον Σπύρο Μαντίδη τον πρωτοδάσκαλο του Ισχανάντων έκαναν το κάθε τι για την ίδρυση του Σχολείου του Ισχανάντων. Η μαμά μας έλεγε πολλές ιστορίες από την ζωή αυτού του προπάππου μου.

Το Σπίτι του πρωτοδάσκαλου Σπύρου Μαντίδη

Θυμάμαι μερικές από αυτές. Ήταν πολύ έξυπνος αλλά και πολύ ιδιότροπος άνθρωπος. Του άρεσε να πηγαίνει τα βράδια στο παρακάθ και γυρνούσε πολύ αργά το βράδυ. Τον βαρέθηκαν και σχεδίασαν να του δώσουν ένα μάθημα. Κλείδωσαν από μέσα την πόρτα και τον άφησαν απ' έξω.

 Όταν ήρθε αργά στο σπίτι αυτοί όλοι ήδη είχαν κοιμηθεί. Χτύπησε την πόρτα, δεν άνοιξε κανείς. Τότε κατέβηκε στο μαντρί και έλυσε τις αγελάδες και με φωνές και ξυλοδαρμούς τις έβγαλε έξω στα χιόνια. Όταν άκουσαν τις φωνές και το μουγκρητό των αγελάδων, αμέσως όλοι έτρεξαν (δηλαδή η γιαγιά μου η Κερέκη, που ήταν κόρη του και όλοι οι άλλοι να διορθώσουν την κατάσταση.

Εν τω μεταξύ αυτός βρήκε την ευκαιρία, μπήκε μέσα και κλείδωσε την πόρτα από μέσα και όλους τους άφησε απ' έξω Με χίλια παρακάλια κατάφεραν να τον κάνουν να τους ανοίξει.

Μια μέρα εκεί που δεν είχε να κάνει τίποτα, σκέφτηκε να τους γελάσει. Μπήκε μέσα στο σπίτι, άξαφνα σήκωσε το ραβδί και άρχισε να τους χτυπάει λέγοντας: εξ, εξ, εξ (δηλαδή έξω).Αναγκάστηκαν ένας-ένας να βγουν έξω. Αυτός έμεινε μόνος για μερικά λεπτά και ύστερα άρχισε να φωνάζει:

«Κερέκη, Κερέκη!»

- «Τι θέλεις πάλι;»

- «Γιατί στέκεστε έξω; Δεν κρυώνετε; Ελάτε μέσα».

- «Εσύ μόλις μας έδιωξες, τι να κάνουμε;»

-«Μα είστε τρελοί; Εγώ είπα: έναν, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι και  εσείς όλοι βγήκατε έξω».

Μ' αυτές τις τρέλες τον βαρέθηκαν πολύ (ήταν τότε αρκετά μεγάλος) και σκέφτηκαν να τον πάνε στον ψυχίατρο. Τον πήραν και πάνε. Ενώ πήγαιναν σ' ένα μέρος είδαν κάποιους εργάτες να χτίζουν ένα γεφύρι. Σταμάτησε εκεί και κοιτούσε πως το κάνουν αυτοί.

 Κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά. Τους λέει λοιπόν, που έκαναν λάθος. Οι εργάτες σκέφτηκαν και συμφώνησαν με τη γνώμη του.

Και ρωτάνε: «Ποιοι είστε και που πάτε;

Λένε έτσι και έτσι και θα τον πάμε στον ψυχίατρο.

Αυτοί λένε: «Στον ψυχίατρο εσείς πρέπει να πάτε, όχι αυτός».

Βέβαια δεν άκουσαν τη συμβουλή των εργατών και συνέχισαν το δρόμο για τον ψυχίατρο. Τον έβαλαν στο νοσοκομείο και έφυγαν για το σπίτι με την ησυχία τους. Έμεινε μέσα στο νοσοκομείο για μερικές μέρες. Μια φορά λέει στους άρρωστους : «Πόσα φασόλια χωράνε εδώ σ' αυτόν τον θάλαμο;

Απόρησαν οι άρρωστοι και λένε: «Που να ξέρουμε; Εσύ ξέρεις;»

Λέει: «Δεν ξέρω, αλλά μπορώ να υπολογίζω. Παίρνω τα φασόλια, τα βάζω στη σειρά πάνω σ' ένα μέτρο, τα μετράω και ύστερα μετράω πόσα μέτρα είναι το μήκος και το φάρδος και το ύψος της κάμαρης, όλα τα πολλαπλασιάζω και βρίσκω πόσα φασόλια χωράνε εδώ».

Βεβαίως αυτά τα γεγονότα και πολλά άλλα συνέβησαν πολύ αργότερα από τον καιρό που ήταν έφορος στο σχολείο. Αυτός ήταν ο προπάππους μου Απόστολος Παρμαξούζ.

Κυριακή Ξυμιτιδου
1997.