ΔΙΩΓΜΟΙ

Οι πάσης «φύσεως διωγμοί των χριστιανών και των Ελλήνων ιδι­αίτερα, με φυλακίσεις, καταπιέσεις, εξευτελισμούς, λεηλασίες, εξορίες, βιασμούς και σφαγές άρχισαν ουσιαστικά από την επόμενη της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης το 1453 και της Τραπεζούντας το 1461 και ήταν συνεχείς σε όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, μ' εναλ­λασσόμενες φάσεις και εντάσεις. Σ' αυτές θα αναφερθούμε πολύ σύντομα αμέσως παρακάτω.

Εκεί όμως που πήραν τη μορφή ενός ενσυνείδητου οργανωμένου σχεδίου "γενοκτονίας" είναι μεταξύ των ετών 1914-1923.

Xιουμοριστικός χάρτης της Ευρώπης λίγο πριν τον Α' Π.Π

 Διωγμοί πριν το 1914

Την Τετάρτη 13 Μαρτίου 1918, η Εταιρεία Κοινωνιολογίας του Πα­ρισιού, σε συνεδρίαση της, υπό την προεδρία του κυρίου Ribot¹, με θέμα "Μελέτη των χωρών της Βαλκανικής", ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την Τουρκία.

Κύριος ομιλητής ήταν ο Andre Mandelstam, καθηγητής Δικαίου του πανεπιστημίου της Πετρούπολης Ρωσίας, που υπήρξε αρχιγραμματέας της ρωσικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα διευθυ­ντής νομικού τμήματος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών.

Παρακάτω θα αναφέρουμε αποσπάσματα της ομιλίας του, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον:

«... Δε μίλησα μέχρις εδώ για το Ισλάμ, διότι δεν πιστεύω ότι θα μπο­ρούσαμε να τον αποδώσουμε την τούρκικη κακοδαιμονία. Βεβαίως ο Ιερός Νόμος του Προφήτη έζησε το χρόνο του και είναι επιζήμιος γιο την πρόοδο.

 Όμως δεν πιστεύω ότι είναι ο Ισλαμικός Νόμος που άλλαξε (μετέβαλε) ένα χαρακτήρα καλό και ανοικτό από του φυσικού του.

Οι Άραβες και οι Πέρσες, λαοί μουσουλμανικοί επίσης, άφησαν στον κόσμο Θησαυρούς πολιτισμού.

Αν ρίξουμε τώρα μια ματιά στο ρόλο, που έπαιξε ο τούρκικος λαός στην ιστορία, αυτός ο ρόλος εμφανίζεται μάλλον τραγικός. Και αυτή η τραγωδία του τούρκικου λαού συνίσταται στο ότι, από την ημέρα της εμφάνισής του στην παγκόσμια αρένα, δεν έκανε τίποτε για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή του από την άποψη του πολιτισμού.

Δεν μπήκε στη ζωή των άλλων λαών παρά σκορπώντας χείμαρρους αίματος και δακρύων...

Δεν επιβεβαιώθηκε μέσα στον κόσμο παρά με τον πόλεμο και τις αλυσί­δες...

Δεν έζησε παρά με σκλαβωμένους...

... Ο τούρκικος λαός δεν άφησε για τις επερχόμενες γενεές ούτε ένα με­γάλο όνομα ποιητή, καλλιτέχνη, γλύπτη, μουσικού, σοφού, στο οποίο θα μπορούσε η ανθρωπότητα ν' αναφερθεί με χαρά και αγάπη. 

Δεν κατέθεσε καμιά προσφορά στο βωμό του Ωραίου, του Αληθινού, του Καλού. Υπήρξε ένας στείρος λαός. ένας λαός χωρίς φρούτα... "

Πόσο συμπυκνωμένα σε ρεαλισμό και αλήθεια είναι τα παραπάνω λόγια του Ρώσου διπλωμάτη!

Πόσες φορές μ' ένα μικρό πρόσχημα που μεγάλωσαν ή μ' ένα πρόχημα που κατασκεύασαν δεν οργάνωσαν παιδομαζώματα2, βιασμούς, λε­ηλασίες, σφαγές!

Ιδού ένα χαρακτηριοτικό παράδειγμα για να αντιληφθεί ο αναγνώ­στης το δαιμόνιο πνεύμα που τους διέκρινε στην εξεύρεση προσχημάτων:

 Ο Γάλλος στρατιωτικός ακόλουθος στην Κωνσταντινούπολη, ταγματάρχης Delon, στην αναφορά του στις 11 Απριλίου 1908 λέ­γει:

PRIZREND

«Έχω την τιμήν να σας αναφέρω ότι επικρατεί μεγάλη αναταραχή, εδώ και μερικό χρόνο, στην πόλη Prizrend3.

Σαν επακόλουθο της βεβήλωσης του μεγάλου τζαμιού του Prizrend, μέσα στο οποίο βρέθηκε, ένα ωραίο πρωϊνό, ένα κομμένο γουρουνίσιο κεφάλι (πράγμα που θεωρείται η βαρύτερη ύβρη που μπορεί να γίνει προς τη θρη­σκεία του Προφήτη) 800 Αλβανοί μουσουλμάνοι της Suma, φημισμένοι για το φανατισμό τους, κατέβηκαν στην πόλη ζητώντας:

-       Κλείσιμο της Αγοράς (Bazar).

-       Καταστροφή της καθολικής εκκλησίας.

-       Ξανακτίσιμο, σ' άλλο μέρος, του βεβηλωθέντος τζαμιού.

-       Άμεση εξορία (εκδίωξη) των χριστιανών από κάθε οικοδόμημα, σπίτι ή μαγαζί που ανήκει σε μουσουλμάνο.

Μόλις τελείωσε αυτή η υπόθεση, μια άλλη εμφανίστηκε για την ίδια αι­τία.

Μια χιλιάδα μουσουλμάνοι γαιοκτήμονες Αλβανοί, αφού συγκεντρώθη­καν στο χωριό Pirana, αποφάσισαν να μην κρατήσουν στις υπηρεσίες τους παρά εκείνους τους χριστιανούς, που θα δέχονταν να γίνουν μουσουλμάνοι4. Πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο αριθμός αυτών δε θα είναι μεγάλος...".

Αν συγκρίνουμε το επεισόδιο αυτό μ' εκείνο του Σεπτεμβρίου του 1955, που εξερράγη μια βόμβα στην αυλή του τούρκικου προξενείου της Θεσσαλονίκης5 και που χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα για τις σφαγές, βιασμούς και λεηλασίες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, που δια­πράχθηκαν από τον κατευθυνόμενο από τις επίσημες Αρχές τουρκικό όχλο, συμπεραίνουμε ότι η ομιλία του Andre Mandclstam στο Παρίσι το 1918 δεν έχασε τίποτε από τη διαχρονικότητά της.

Να μια αυθεντική ιστορία μίσους και θανάτου, όπως γράφτηκε από αυτόπτη μάρτυρα, το φιλόσοφο Γεώργιο Αμιρούτζη6  καταγόμενο από την Τραπεζούντα και διαμένοντα στην Αδριανούπολη μετά την άλωση της Πόλης το 1461 από τους Τούρκους, σε επιστολή του προς τον ευρι­σκόμενο στη Ρώμη Έλληνα καρδινάλιο Βησσαρίωνα, καταγόμενο από την Τραπεζούντα.

Αμελέ Ταμπουρού

Ιδού πώς περιγράφει την άλωοη της Τραπεζούντας:

"... Επεί δε της πόλεως εκράτησαν, και πάντας ώσπερ εν μια σαγήνη τους Κομνηνούς είχον υποχείριους, παίδας τε ευθύς και κόρας ελάμβαναν, ανδραποδιζόμενοι σχεδόν άπαντας...

Τον δε βασιλέα συν πάση τη συγγενεία και τους έν τέλει σχεδόν άπαντας εις τας τριήρεις εμβαλόντες εις την Κωνσταντίνου πόλιν ήγαγον, εκείθεν δε πάλιν εις την Αδριανού αγαγόντες κατώκισαν"

Ο τελευταίος βασιλιάς της Τραπεζούντας Δαυίδ διέμενε με την οικογένειά του στην Αδριανούπολη, όπου συναντούσε τον άλλο εξόριστο ηγε­μόνα της Πελοποννήσου, το Δημήτριο Παλαιολόγο.

Ο Μωάμεθ φοβούμενος συνωμοσία το 1468 μετακάλεσε το Δαυίδ στην Κωνσταντινούπολη και τον έθεσε ωμά αντιμέτωπο του διλήμματος: Ή να εξομόσει (να γίνει μουσουλμάνος) ή να σφαγεί. Προτίμησε τo δεύ­τερο.

Πάνω σ' ένα λόφο που κείται αντίκρυ από το λόφο, όπου πριν 15 χρόνια έπεσε μαχόμενος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Δαυίδ είδε να σφάζουν μπροστά του τα 7 αγόρια του, τον ανεψιό του Αλέξιο και στο τέ­λος έσφαξαν και τον ίδιο.

Η σύζυγός του Ελένη κλείστηκε βίαια στο χαρέμι του σουλτάνου Μωάμεθ και πέθανε μετά από λίγο από τη φρίκη του μαρτυρίου της.

Από τους οκτώ γιους του αυτοκράτορα μόνον ένας διασώθηκε, αφού μεταμφιέστηκε και κρύφτηκε. Λεγόταν Νικηφόρος, ο οποίος κατέφυγε στη Μάνη και οι απόγονοι του αργότερα κατέφυγαν στην Κορσική.

Ιδού μια μαρτυρία από ληξιαρχική πράξη, σωζόμενη στο Οίτυλο Μά­νης:

Πράξις β

"Εις δόξαν Χριστού αμήν. 1473 Ιανουαρίου Τετάρτη. Ενεφανίσθησαν έμπροσθεν εμού, κοινογράφου της Πολιτείας Βυτίλου και κάτωθεν πιστών μαρτύρων από το ένα μέρος ο Εξοχώτατος Άρχοντας Νικηφόρος, υιός του Αυτοκράτορα Δαυίδ του Κομνηνού της Τραπεζούντος, και από το άλλο μέρος ο Άρχοντας Πέτρος, πατήρ της Αρχόντισσας Ελένης, την οποίαν δίδει του άνωθεν εξοχωτάτου Νικηφόρου δια γυνήν του νόμιμον, καθώς θέλουν οι νόμοι της Εκκλησίας.

Νικηφόρος, Πέτρος".

Ποιες ταπεινώσεις, ποιες σφαγές, ποιους διωγμούς μπορεί ν' αναφέ­ρει κανείς για την περίοδο της μαύρης σκλαβιάς!

Μετά την πτώση της Τραπεζούντας πολλοί Πόντιοι κατέφυγαν στην Κριμαία, στην Ιβηρία, στη Βλαχία, στη Μολδοβλαχία, στη Ρωμυλία, στην Κωνσταντινούπολη, στη Γεωργία, στη Μακεδονία, στην Πάτμο, στη Μάνη.

Το επόμενο μεγάλο κύμα φυγής Ποντίων προς Ρωσία ήταν το 1821 με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Άλλα κύματα προς όλες τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας ήταν το 1854-1857 με τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Το 1876-1878 με το Ρωσοτουρκικό. Το 1895 με την Επανάσταση στην Κρήτη και αργότερα το 1897 με τον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο.

Ιδού παρακάτω ένα δημοτικό τραγούδι, που μαρτυρεί τα δεινά και την ανθεκτικότητα της ποντιακής φυλής:

Οι Τούρκ' όντα ν εκούρσεβαν

την πόλ' την Ρωμανίαν

επάτνανε τα εκκλησίας

 και 'παίρναν τα εικόνας

 επαίρνανε χρυσά σταυρά

και αργυρά μαστραπάδες

 επήραν και τη μάνα μ'

σ' εμέν έμποδος έτον

σα σίδερα κοιλοπόνανεν

 αιχμάλωτος θλιμέντσα

επήγε και εποίκε με

σ’ Εμίρ Αλή τα σκάλας.

Εκεί εμέν πεσλέεβεν

με το μέλ' και το γάλαν,

 με το μελί με το γαλάν

 και με τ' αρνί το κρέας.

Σα φανερά ταντάνιζεν, σα κρυφά διερμενεύ’ με

"Υιέ μ’ αν ζείς και μεγαλώνς

ση Ρωμανίαν φύγον,

 εκεί έχεις κύρ' Ανδρόνικον 

καλαδελφόν Ξανθίνον".

Εγέντονε αιχμάλωτον,

εγέντον κ' ερματώθεν

 Επήρεν το ' λαφρόν σπαθίν

 κ’ Ελλενικόν κοντάριν

'τοιμάσκεται αιχμάλωτον

και οη στράταν εβγαίνει

"Αστρα μ' για χαμηλώσετε,

 φεγγάρι μ' έλα κάθεν,

 για δείξτε με και τη στράταν

 το πάγει ση Ροψανίαν"

 Τ’ άστρα εχαμέλωσαν,

ο φέγγον έρθεν κάθεν

έδειξαν ατον την στράταν

το πάγει σην Ρωμανίαν.

 Κύριν και υιόν επέντεσεν

απάν σο σταυροδρόμι...

Οι Τούρκοι όταν κούρσεβαν

τις πόλεις της Ρωμανίας (Ελλάδας)

εκούρσεβαν τις εκκλησίες

και παίίρναν τις εικόνες

παίρνανε τους χρυσούς σταυρούς

και τ' ασημένια κύπελλα

επήραν και τη μάνα μου,

έγκυος ήταν σ' εμένα

την πιάσανε οι κοιλόπονοι

αιχμάλωτη, θλιμμένη

επήγε και με γέννησε

στου Εμίρ Αλή τις σκάλες.

Εκεί αυτή μ’ ανέτρεψε

με μέλι και με γάλα

με μέλι και με γάλα

και με τα’ αρνίσιο κρέας.

Στα φανερά με χόρευε,

και στα κρυφά μ’ ορμήνευε

«Γιέ μου αν ζεις και μεγαλώσεις

για την Ελλάδα φύγε.

εκεί έχεις πατέρα Ανδρόνικο

και καλό αδελφό Ξανθίνον".

Ανδρώθηκε ο αιχμάλωτος,

 ανδρώθη και αρματώθη

 Επήρε ελαφρύ σπαθί

και Ελληνικό κοντάρι

ετοιμάστηκε ο αιχμάλωτος

και εξέρχεται στο δρόμο.

"Αστρα μου χαμηλώσετε,

φεγγάρι μου έλα κάτω,

δείξτε το δρόμο που οδηγεί 

που πάει ο ιην Ελλάδα "

 Τα άστρα χαμηλώσανε,

το φεγγάρι ήρθε κάτω

 και του εδείξαν το στρατί

που πάει στην Ελλάδα.

Πατέρα κι αδελφό συνάντησε

πάνω στο σταυροδρόμι...

Ο συγγραφέας Bichard Lewinsohn στο βιβλίο του "Zaharoff" γράφει:

"... Από τις πρώτες ημέρες της Επανάστασης του Μωριά, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ήταν τα θύματα της τουρκικής εκδίκησης. Την ημέ­ρα του Πάσχα του 1821 ήλθε η καταστροφή.

 Ο τουρκικός όχλος ορμώντας, στην ελληνική συνοικία, μπήκε στον καθεδρικό ναό. Η λειτουργία τελείωσε. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος αρπάχθηκε από την Αγία Τράπεζα, κρεμάστηκε, σ’ ένδειξη νίκης, στην είσοδο της εκκλησίας φέροντας τα χρυσά του άμφια(σ.σ. Αφού διάβασε ένα κατάπτυστο έγγραφο με το οποίο αποκήρυσσε την Επανάσταση)

Αυτό ήταν το σύνθημα των σφαγών. Οι ορθόδοξες εκκλησίες λεηλατήθη­καν και κάηκαν. Εκατοντάδες πλούσιοι Έλληνες έμποροι σκοτώθηκαν. Οι σφαγές επεκτάθηκαν στην ύπαιθρο.

Η κατάσταση των Ελλήνων της πρωτεύουσας χειροτέρευσε, όταν ο Ρώ­σος πρέσβυς, απειλούμενος και ο ίδιος από τον τουρκικό όχλο, διέκοψε τις σχέσεις του με την οθωμανική κυβέρνηση κι έφυγε. Η παραμονή του σε τούρ­κικο έδαφος ισοδυναμούσε μ' αυτοκτονία.

Ευτυχής όποιος μπορούσε να διασχίσει τη Μαύρη θάλασσα και να κα­ταφύγει κοντά στους ορθόδοξους Ρώσους...".

Όταν ο Κωνσταντίνος Κανάρης πήγε στην Κύπρο το 1821, να ξεση­κώσει τους Έλληνες, οι Τούρκοι κατάπνιξαν στο αίμα την προσπάθεια.

Ο σουλτάνος διέταξε τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυ­πριανού, που έγινε στις 9 Ιουλίου 1821. Ειρωνικά δε αποκαλώνιας τον "παπά" (όχι αρχιεπίσκοπο) του είπε:

"Παπά μου, σου υποσχέθηκα να μη σου πάρω το κεφάλι. Όμως είναι άλλο να σε σφάξω κι' άλλο να σε κρεμάσω ".

Όλες οι σφαγές και διωγμοί μέχρι το 1914 ήταν αποτέλεσμα του συστήματος, του θρησκευτικού φανατισμού, των καταχρήσεων, της θεω­ρήσεως της ζωής του ραγιά (απίστου) χωρίς ιδιαίτερη αξία, των αντιδρά­σεων, της απόσπασης της αγανάκτησης των μουσουλμάνων από άλλες αι­τίες ή και τέλος σαν αντίποινα σε διάφορες εξεγέρσεις ή επαναστάσεις των σκλαβωμένων.

Ανεξάρτητα από την έντασή τους ήταν συνήθως χρονικά περιορι­σμένες και υπήρχαν και περίοδοι σχετικής ηρεμίας, μέχρις ότου και πάλι ξεπηδήσουν τα βάρβαρα ένστικτα του Ασιάτη Κατακτητή.

Όμως με τους Νεότουρκους και από το 1914 και μετά δεν έχουμε πλέον διωγμούς.

Έχουμε σχέδιο εξόντωσης ολοκληρωτικής.

Έχουμε "ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ".

Χάρης Τσιρκινίδης

Στρατιωτικός Ακόλουθος στο Παρίσι-Συγγραφέας

1. Πρώην πρωθυπουργός Γαλλίας.

2. Για να τους κάνουν γενίτσαρους αν ήταν άνδρες ή να γεμίσουν τα χαρέμια τους αν ήταν κορίτσια. Οι γενίτσαροι επί αιώνες αποτελούσαν τα επίλεκτα τμήματα τρόμου του οθωμανικού στρατού. 

Το όνομα βγαίνει από το τούρκικο Yeni <jeri = νέος μαχητής. Με το χρόνο όμως το τμήμα των γενιτσάρων κατέστη πολύ ισχυρό και ανεξέλεγκτο. Ανεβοκατέ­βαζε σουλτάνους, ώσπου ο σουλτάνος Mehmed II, το 1826, το διέλυσε οριστικά, σκοτώνο­ντας όλους μέσα στην αυλή του παλατιού "Topkapi".

3.  Πόλη κειμένη στα βόρεια σύνορα Σκοπίων και Αλβανίας.

4.  Μια από τις εκατοντάδες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για να εξισλαμίσουν χριστιανούς.

5.   Το προξενείο στεγάζεται στο σπίτι, όπου είχε γεννηθεί ο Κεμάλ Μουσταφά. Τη βόμβα όπως -απεδείχθη από έρευνα- την είχαν τοποθετήσει οι ίδιοι οι Τούρκοι.

6.  Πανάρετου Τοπαλίδη. "Ό Πόντος ανά τους αιώνας".