 |
| Ο Μελανοφρύδης με τα εγγόνια του Ελένη & Γιώργο |
Ούνταν εγεννέθεν ό Τεμέλτς, ο Χουρσίτ'ς ασσήν
χαράν ατ' εχαμοπέταξεν. Οι Ζερμουδίτ' ούλ' έρθαν σσο γονάχ'ν ατ', να ελεπ’
ατον: Φως σ' ομμάτα σ'!
Τ' απάν η Ζερμούδα, τ' Αμπρίκ', το Παλχάρ' επεκεί το Καρέλ, Άρδασα, ούλ'
ερθαν και τα σερπέτα τ' έγκεν κ' εκέρασεν ατ'ς ο Χουρσίτ' εφέντης τελεμονήν 'κ' είχαν... Τεμέλ'
εκόλτσαν ατον, τεμέκ τ' οσπιτί' το τεμέλ'!
Εδέβαν κάμποσα μήνας κ' έρθεν ο χειμωγκόν. Ο
Χουρσίτ'ς 'κ' είχεν
πολλά δουλείας κ' εκάθουτον σσ' οσπίτ' κάμποσα ημέρας κ' εταντάνιζεν τον γυιόν
ατ'.
Έναν
βράδον, έβγαν
Καλαντάρ' κιάν', εσκοτείνεψεν , έτον τα χόνα οξουκέσ' πέλαγος, σσο γόνατον, κ' επέρεν ξαν και αραιά αραιά
χονίζ'.
Ο Χουρσίτ'ς κάθεται σσον πέσκον καικά και τουμπουλίζ' τόν
Τεμελίκαν. Ελένε, μικρόν κορ'τσόπον έτον, έπεσεν και κοιμάται. Η Δεσποίνη πα πλέκ' τ' όρτάρ' ατ'ς και
γουνουσεύ' με
τον άντραν ατ'ς.
Άναχάπαρα, τακ-τακ, εχτύπεσεν η πόρτα Ο
Χουρσίτ'ς επήγεν ν' ανοί', η Ναζλού πα επήγεν σσό χαρεμλίκ' εκρύφτεν, τσίγκι
γυναίκα, να έφαίν'τον σσον ξένον, κερέκ Τούρκον, κερέκ Ρωμαίον, 'κ' έτον
σωστόν.
Το ορθόν θά λέγομε, ό Χουρσίτ'ς έξερεν ποίος
χτυπά την πόρταν, άμαν την Ναζλούν 'δεν 'κ' είπεν. Ένοιξεν κ' εσέβεν απέσ' ό
Κιαμίλ' -πέην ασσό Ταλταπάν', κάποτε καϊμακάμ'ς έτον σσο Κελκίτ', Σαχπεντέρ' -
ζατέ έλεγαν ατον.
Γέρος καν εξηνταπέντε χρονών, κοντακανός, με
ολίγα γενόπα άσπρα - χόνα και τα χρυσά τα γυαλία σσ' ομμάτ τ'. Άρ'
εκαλωσόρτ'σεν ατον κ' εκάτσεν ατον σσο τιβάν'. Εκούϊξεν καί την Ναζλούν και
είπεν ατεν:
-Θέκον κα' το τσαρκούλ' και έλα
καλωσόρτ'σον τον Κιαμίλ'-πέην. Το χριστιανικόν τ' όνομ' ατ έν' Νικολάκης. Ατός
θά φωτίζ' τόν Τεμέλ'ν εμούν! Ή Ναζλού εκαλωσόρτσεν τον μισαφίρ' κ' έτρεξεν να
βράζ' έναν γαβάν. Οι δύος αγούρ' πα ερχίνεσαν να γουνουσεύ'νε.
'Σ ατό απάν' ξανεχτύπεσεν η πόρτα. Ο Χουρσίτ'ς
ένοιξεν κ' εσέβεν απέσ' ο ποπα-Παναέτς, χονιγμένος, περισάντς, κ' έναν ποχτσάν
πα ιερατικά σσην μασχάλαν ατ'.
Η Δεσποινή - ας λέγομ' αρτούχ τα χριστιανικά
τ' ονόματ' ατουν -έρθεν σσο χέρ'ν ατ' κ' εκάτσαν ούλ' και γονουσεύ'νε.
Ο Κωνσταντίνο έξερεν ατον καλά, φίλ' έταν καί
συχνά επαίνεν σσ' οσπίτ'ν ατ' εγίνουτον μισαφίρτς. Για τ' εκείνο ο Νικολάκης εθέλεσεν να βαφτίζ'
το παιδίν ατ' και με τ' άΐκον καιρόν εκαβάλκεψεν τ'άλογον ατ' κ' έρθεν.
Ο
Κωνσταντίνον έξερεν 'α κ' είπεν και τον ποπα-Παναέτεν να έρ'ται βαφτίζ'νε το
παιδίν. Έκεύν' ούς να έπαν την γαβάν ατουν, το νερόν εζεστάθεν και έγκαν σση
μέσ' απέσ' έναν καθαρόν τέντζερην. Ατό έτον η κολυβήθρα.
Ο ποπάς
ερχίνεσεν να δεβάζ' τ' ευχάντας γάλια - γάλια,
κανείς να μη ακούει ατσ’, ούς να έρθεν σσο «Βαπτίζεται ο δούλος του θεού...»:
-Θόδωρος! είπεν ο δεξάμενον. Εδέκεν ατον τη κυρού ατ' τ'
όνομαν.
Ο
Κωνσταντίνος και η Δεσποίνη ασσήν
χαράν ατουν έτρεχαν τα δάκρα τουν, το εγέντονε το παιδίν ατουν χριστιανός.
Ετελείωσε το βάφτισμαν και ο δεξάμενον επέρεν το παιδίν εδέκεν 'α σσή μάννας την αγκάλαν και:
-Έλα,
συντέκ'σσα, είπεν, έπαρ' τον Θοδωράκην και ας ελέπω σ' ατον! Ο θεός να χαρίζ' μας ατον! να ζει και να γίνεται άξιος
άμον τον κύρ'ν ατ' κι ασσόν κύρ'ν ατ' κι αλλ' απάν'!
Σσον θεόν έχω ομούτ', ο θοδωράκης να ζει άπ'
εμάς κι άλλο καλλίον! Έναν ημέραν να ελέπ' ελευθερίαν και να ζει φανερά
χριστιανός και Έλληνας! Εγώ εγέρασα, ατό την ημέραν 'κί θα ελέπ' ατο, άμαν τον
πανάγαθον παρακαλώ, ν' αξιών' τον θοδωράκην να ζει φανερά χριστιανός!
-Αμήν! είπεν ο ποπα-Παναέτες. Ο θεός ν’ ακούει σε!
Και τ' ομμάτα τ' εγομώθαν δάκρια. Ετέρ'νεν τοι περισιάντς εκείντς, με τα πόσα βάσανα
και τυρρανίας κρατούν την πίστην ατουν και σσ' ατόσα δυσκολίας απέσ' καμίαν 'κ'
ενεσπάλλ'ναν το είναι χριστιανοί.
Εϊκιτιτέϊ, σύντεκνε! είπεν ό Νικολάκης.
Εξηνταπέντε χρονών είμαι. Εγέρασα.
Κ' έγώ
εξέρω ντο έσυρα και ντο έδέβασα, να ζω ατόσα χρόνα την ημέραν Τούρκος και την
νύχταν χριστιανός. Δύο πίστας και δύο ονόματα ...
Του Παντελή Μελανοφρύδη
