γιάτι
τραγωδεί φλιβερά - τ' έμορφον η λαλία σ';
Πεγάδα π' ετραγώδ'νετεν - χορταροσκεπαγμένα,
ντ'
έπαθετεν και στέκετεν - και είσ'νε πικραμένα;
Κλαίομε
ντ' ορφανίαμε - κ' εχάθεν η χαρά 'μουν,
κορτσόπα
άλλο 'κ' έρχουνταν - να πίν' ας σα νερά 'μουν.
Πουλία,
γιάτι 'κι χαίρουσ'νε - κι άλλο 'κι τραγωδείτεν,
αφήνετεν
και φεύετεν - οπίσ' πα 'κι τερείτεν;
Άγρον
αέρα εφύσεσεν - αδά άλλο 'κι ζούμε,
πάμε
όθεν είν' άνοιξη - όθεν τα δέντρ' ανθούνε.
Μοθόπωρε, ντο έρχεσαι - σ' εμάς όλα τα χρόνα
και φυγαδεύ'ς την άνοιξην - και φέρτς τα κρύα
χόνια;
Εγώ κι αν φέρω χειμωγκόν - κι αν φέρω άγρα
χόνια
θα
έρ'ται ξαν η άνοιξη - θα έρχουνταν τ' αηδόνα,
θα κελαηδούνε σα βουνά - θα λύονταν τα χόνια.
Παύλος Σ. Σαλβαράς
Απο τον Τετράλοφο Κοζάνης
