Τ' όμμάτα σ' άς σόν ούρανόν, άστρόπα κατηβάζ'νε,
πόσα καρδόπα έκαψες καί πόσ' άναστενάζ'νε".
(Τα μάτια σου απ' τον ουρανό αστέρια κατεβάζουν,
πόσες καρδούλες έκαψες, πόσες αναστενάζουν;)
Άτά τ' όμμάτα πού έλέπ', πώς νά μή παλαλούται;
πώς νά μή ρούζ' ς σά στρώματα κι άλλο νά μή λαρούται;
(Αυτά τα μάτια όποιος τα δει, πώς να μη τρελλαθεί;
Πώς να μη πέσει άρρωστος και πώς να γιατρευτεί;)
Τ' ουρανού τά πετούμενα, τ' ουρανού τά πουλλία,
εκάτσαν κ' έζωγράφ'σανε τ' όμματί' σ' τά πλουμία".
(Τ' ουρανού τα πετούμενα, τ' ουρανού τα πουλάκια,
έκατσαν κι ζωγράφισαν τα πλουμιστά σου μάτια).
'Ατό τ' έσόν τό τέρεμαν, άτά τ' έσά τ' όμμάτα,
έκαψαν τό καρδόπο μου, 'ποίκαν' άτο κομμάτα".
(Αυτή η δική σου η ματιά, και τα δικά σου μάτια,
μου κάψανε την καρδιά, την κάνανε κομμάτια).
Τη μεγαλύτερη εκτίμηση είχαν τα μαύρα μάτια:
'Τ' όμμάτα 'τ'ς είν' ολόμαυρα, τ' όφρύδα 'τ'ς είν' τσατμάδες,
γιά τ' ατέν μαχαιράουνταν τή Σαντάς οί γιοσμάδες".
(Τα μάτια της ολόμαυρα τα φρύδια της σμιχτά,
γι' αυτήνε μαχαιρώνονται λεβέντες στη Σαντά).
Έχάσα φρύδα ολόμαυρα κι όμμάτα άμον έλαίας,
ερρούξα κι άραεύ' άτα 'ς ση πουλλί' τά φωλέας".
( Έχασα φρύδια ολόμαυρα και μάτια σαν ελιές,
τρέχω και τα αναζητώ στων πουλιών τις φωλιές).
