σύναυγα 'ς σο ημέρωμαν και 'ς σα πετεινολάλια,
σύναυγα με τα πρόατα μ', σύναυγα με τ' αρνόπα
μ'
εβγαίνω 'ς σα ψηλά ραχά, μακρά 'ς σα
βοσκοτόπα.
Μακρά όθεν δεντρόκλαδα, πυκνοδεντρολοΐας
τ' έναν 'ς σο άλλο πλέχκεται κ' ισκιάζ'νε
φυλλωμένα,
μακρά κι όθεν τρεχούμενα νερά αντιβοούνε
κι όθεν χλογιάδα σκουντουλίζ' 'ς ορμανοτόπ'
την άκραν
κι όθεν τσαΐρ' κι όθεν παΐρ' τσιτσεκοφυτρωμένον,
'ς ση ήλ' το φως, φως και χαράν παίρ' και
μαραίν' τον κόσμον
Εκεί ο κούκον κελαϊδεί με τα ποταμοπούλα
κι αντιλαλεί η πέρδικα ασ' σα λιθαρορρίζας
κ' εγώ το τσοπανόπουλον τα πρόατα μ', τ'
αρνόπα μ'
ωράζω και με την χαράν φυσώ το γαβαλόπο μ'.
Και τραβωδώ τα πρόατα μ' και τραβωδώ τ' αρνόπα
μ'
και τραβωδώ Καλομηνά τη γης την εμορφόταν
κ' έναν προς έναν τραβωδώ τα φύλλα, τα τσιτσέκια,
τα υψηλά δεντρόκλαδα, τ' απόμακρα ραχόπα,
κρύα νερά τρεχούμενα κ' έρημα ποταμέας,
τη βελανέας την ισκιάν και το χορτάρ' 'ς σον
κάμπον
και την χλογιάδαν 'ς σο τσαΐρ' το νεοφυτρωμένον
Και τραβωδώ κι ομολογώ και τραβωδώ και λέω
πως έν' αγάπη μ' έμορφος - ν' αϊλί, πονεί το ψόπο μ'! -
κ' η τραβωδία μ', η χαρά, λόγος έν' μαεμένος
κ' εξωπαρμένος σεβταλής και ψεύτες τραβωδάνος.
